Το 1985 κυκλοφόρησαν τα “Ζεστά Ποτά” των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της ελληνικής μουσικής σκηνής, ο οποίος μας έχει απασχολήσει ξανά σ΄ αυτή τη στήλη.
Ο εν λόγω δίσκος άλλαξε τη ροή της ελληνικής μουσικής παίρνοντας τη σκυτάλη από τα “Τραπεζάκια Έξω” του Σαββόπουλου που είχαν κυκλοφορήσει δύο χρόνια πριν, και οδηγώντας την εγχώρια τραγουδοποία στο επόμενο σκαλοπάτι της. Ήταν πράγματι κάτι μοναδικό οι Κατσιμιχαίοι, όμως το ντεμπούτο “Ζεστά Ποτά” ήταν ένα αριστούργημα, αψεγάδιαστο και διαχρονικό.
Το 1985 ο Χάρης και ο Πάνος ήταν ήδη 33 ετών. Τα τραγούδια τα ετοίμαζαν σχεδόν επί μια δεκαετία και παίζονταν live στις μπουάτ της Αθήνας και σε λαϊβάδικα του Βερολίνου, όπου τα αδέλφια πέρασαν μια τετραετία. Οι δισκογραφικές όμως απέρριπταν επανειλημμένως το υλικό τους ως “αντιεμπορικό”.
Ούτε όταν το 1982 ο Πάνος -χωρίς τον Χάρη- πήρε το 3ο βραβείο στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, τους οποίους διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις, με το τραγούδι “Μια Βραδιά Στο Λούκι” (στίχοι-μουσική του Χάρη) άλλαξε κάτι. Παρόλα αυτά, η συμμετοχή και η διάκρισή τους στο φεστιβάλ της Κέρκυρας ήταν μία μεγάλη και σημαδιακή εμπειρία.
Μία τυχαία συνάντηση με τον μεγάλο Μανώλη Ρασούλη λίγα χρόνια μετά έφερε επιτέλους εξελίξεις: Με αυτόν παραγωγό και τύπου βοηθούς του τους Γιάννη Σπάθα και Νίκο Αντύπα μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ.
Το τραγούδι που έκλεινε τον δίσκο ήταν μια σπουδαία μελοποίηση του ποιήματος της Ρίτας Μπούμη Παππά από τη συλλογή της “Καινούρια Χλόη” του 1952, το “Υπόγειο”.
Ο ίδιος ο Πάνος Κατσιμίχας είχε μιλήσει για την ιστορία πίσω από το “Υπόγειο” στο agiosdimitriosnews.gr: «Θα σας πω μια ιστορία που αφορά το τραγούδι “Υπόγειο”, το οποίο υπάρχει στον πρώτο μας δίσκο τα “Ζεστά Ποτά”. Ήταν Χριστούγεννα του 1980, και μετά από πολλές περιπλανήσεις είχα βρεθεί στην Αθήνα περιμένοντας να απολυθώ από το στρατό, μετά από 3 μήνες. Ένα απαίσιο πρωί, σε ένα απαίσιο στρατόπεδο, μου συνέβη ένα μικρό θαύμα. Υπηρετούσα στη σχολή Ευελπίδων στη γραμματεία, όπου ανάμεσα στις άλλες υποχρεώσεις μου, σκοπιές και τέτοια, ήταν να παραλαμβάνω την αλληλογραφία και να τη μοιράζω στους αξιωματικούς και τους καθηγητές της σχολής. Ένα πρωί, ήρθε το ταχυδρομείο και ανάμεσα στους εκατοντάδες φακέλους, στις επιστολές και διάφορα έγγραφα που έπρεπε να ταξινομήσω και να παραδώσω, έπεσε στα χέρια μου και ένα παλιό λογοτεχνικό περιοδικό η “Νέα Εστία”, ένα πολύ σοβαρό και έγκυρο έντυπο, που κυκλοφορούσε από τη δεκαετία του `30. Ξεφυλλίζοντάς το βιαστικά, έπεσε το μάτι μου σε μια σελίδα, όπου υπήρχε ένα ποίημα , το “Υπόγειο”, της Ρίτας Μπούμη-Παππά. Το διάβασα βιαστικά, έσκισα τη σελίδα και την έβαλα στην τσέπη μου. Μετά από 2- 3 μέρες που είχα έξοδο, είδα το Χάρη, ο οποίος κατά σύμπτωση είχε γυρίσει πριν μια βδομάδα από το Δ Βερολίνο για να κάνει Χριστούγεννα μαζί μας. Του έδωσα το ποίημα και του είπα “για κοίταξε εδώ, αυτό μπορεί να σε ενδιαφέρει”. Στην επόμενη έξοδό μου, όταν ξανασυναντηθήκαμε , μου είπε “έλα ελα σου έχω μια έκπληξη”. Πήγαμε στην ταράτσα, στο παλιό φοιτητικό μας δωμάτιο, πήρε την κιθάρα και μου έπαιξε το “Υπόγειο”, όπως το ξέρετε. Αν δεν άνοιγα τυχαία το περιοδικό κι αν τυχαία δεν έπεφτε το μάτι μου στη σελίδα, δεν θα υπήρχε το τραγούδι, ούτε εμείς θα το είχαμε γράψει, ούτε εσείς θα το είχατε ακούσει ποτέ».
Καλές ακροάσεις μέχρι την επόμενη ιστορία με ρεφρέν!
* Η Μαρία Σουρουκίδου είναι ραδιοφωνική παραγωγός
