Κάντε στην άκρη!
Στην µπάντα όλοι λέµε, να χορέψει ο Γαρµπής! Κατέφτασε µε νοτιοδυτικά µύρα, για ν’ ανοίξει ρωγµές στα εννέα όγδοα, και να τις γεµίσει λέει µε τους στεναγµούς του!..
«Γεννήθηκα για να πονώ».
«Έχω ένα ζεϊµπέκικο στα πόδια».
«Πού να βρω ένα ζεϊµπέκικο για να σου το χορέψω!»
Φίλοι κι αδερφοποιτοί, έρχονται πρόθυµα να του χτυπήσουν τα παλαµάκια τους και να τον επευφηµίσουν. Φουριόζος ο arcadas, ο θρακιάς, το καρντάσι του να πούµε, από τον βορρά κι ο Βαρδάρης µε το χαλάζι του, κατηφόρισαν πρώτοι!
Να κι ο Σκύρωνας κραταιός, δωρικός κι ο ανταγωνιστικός Γραίγος ο δύστροπος εδώ, αλλά κι ο τρυφερός κι ευγενής Ευραπηλιώτης, καθώς κι ο Σορόκος µε το ψιλόβροχο του, δεν θέλει ν’ απουσιάσει, από το Ζ-Ζ! Ζεϊµπέκικο Ζήτηµα. Ο Πουνέντες ο σεβνταλής του Γαρµπή γειτονάκι από πάντα, ένας τοίχος τους χωρίζει… Αέρηδες όλοι ζωτικοί, αξιωµένοι ωστόσο να δοξαστούν σε Ανέµους, µε όνοµα και το κύρος της κατεύθυνσής τους! Άλλοι δίνουν στον ορχηστή σπαθί, άλλοι µαχαίρι τελετουργικά, ώστε να εµφανιστεί στις στροφές του χορού του, γνήσιος jeybek! Κάποιος φέρνει κι ένα ποτήρι ξέχειλο µαύρο οίνο αψύ, πάνω στον ”αρµό”! Εκεί που συνοµιλούν ο καηµός µε το χώµα. Με τη δεξιότητα του ζεϊµπέκη, στο… grado, να µην σκουντήσει το ποτήρι! Αλλά και να µην καεί από το φλεγόµενο yamani, καθώς ορχείται yavas- yavas στις φλόγες! Οι άνεµοι ένα γύρω της πατρίδας τραγουδούν στον αρρενωπό βηµατισµό και εκ περιτροπής χορεύουν επίσης τα παλιά πατήµατα της καρδιάς, που ανταµώθηκε µε τον εξισλαµισµό, οικεία, ανοίγοντας τον κύκλο αυτοσχεδιαστικα. Ζεϊµπέκικο, σέρτικο, ασίκικο, αϊβαλιώτικο, καµηλιέρικο και το… “βαµβακάρειο γιουρούσικο”.
Έξοχοι «παιχνιώτες» οι Αρχάγγελοι, µε το µπουζούκι, το µπαγλαµαδάκι και τον ζουρνά, δίνουν το tempo στο παλιό και νέο takcim, στη Sambah πανδαισία, που κορυφώνεται σ’ ένα ξεφάντωµα απερίγραπτης ορµής! Κι εκεί, τη φαινοµενικά συµπαγή ζεϊµπέκικη ισχύ των ήχων και των σωµάτων, εµβολίζει µια πανύψηλη, πανέµορφη και τελείως γυµνή οντότητα! Ω!.. Η Όστρια, η Όστρια!!!…
Προχωρεί καταµεσής στην πίστα και κάνει ένα βαθύ παµπάλαιο dua, µε απαράµιλλη χάρη, µπροστά στους ενεούς ορχιούµενους!
Ύστερα, ύστερα ανορθώνει τη “θεσπέσια γύµνια” της επηρµένη, σείοντας ένα πέπλο -ένα µόνο- ολοπόρφυρο, από ατόφιο imrisim, δίνοντας αβίαστα, τον ορισµό της σαγήνης. Πρόθεσή της να κλέψει την καρδιά του δεινότερου χορευτή! Του Γαρµπή, εννοείται! Να την τυλίξει στο διάφανο σάλι της κι ύστερα να σκεπάσει µ’ αυτό το απαλό µετάξι, το γυµνό της σώµα, πανευτυχής!
Άλλο θέµα είχα κατά νου να γράψω σήµερα. Όµως, γράφω Πέµπτη πρωί, 21/3 κι όλοι ή σχεδόν όλοι γνωρίζουν έως σήµερα γιορτάζει η Ποίηση! Κερνά βέβαια, συγκινήσεις και χαρές, δέχεται όµως και τα δώρα της! Όλα ευπρόσδεκτα και τα πιο ταπεινά ακόµη!Όπως το δικό µου, ας πούµε. Με αγάπη όµως πολλή!
