Παλαιότερα στα τηλεοπτικά πάνελ και ευρύτερα στον Τύπο και στον δημόσιο διάλογο κυριαρχούσε το ζήτημα της διενέργειας των μαθητικών παρελάσεων.
Φωνές εξ Αριστερών ζητούσαν την κατάργηση της παρέλασης των μαθητών διότι ήταν κατάλοιπο δικτατοριών και αυταρχικών καθεστώτων που τρέφουν τον σωβινισμό.
Φωνές εκ Δεξιών, ήθελαν την καθιερωμένη τέλεση τους, γιατί τονώνουν το εθνικό φρόνημα των μαθητών χωρίς όμως το εθνικό σύμβολο να είναι στα χέρια αλλοδαπών παρά μόνον Ελλήνων μαθητών.
Αν παρακολουθήσουμε αυτές τις εκπομπές ή διαβάσουμε σήμερα αυτά τα άρθρα μάλλον θα απαξιώσουμε για τα αναφερόμενα.
Η επέλαση της πανδημίας δημιούργησε “σύνδρομο στέρησης” στους πολίτες που πλέον καταφθάνουν μαζικά να παρακολουθήσουν την παρέλαση.
Κάποιες φωνές εξ Αριστερών που διατύπωναν την διακοπή τελικά όταν εκλέχθηκαν σε θέσεις εξουσίας τήρησαν το πρωτόκολλο. Ακόμη, προβάλλουν τους αλλοδαπούς μαθητές που συμμετέχουν -συχνά ως σημαιοφόροι- σαν παραδείγματα αφομοίωσης και αντιρατσισμού.
Οι δεξιοί που ήθελαν κατάλογο και προϋποθέσεις για την σημαία σίγησαν. Καιρός να γίνει κατανοητό, ότι ο αριστούχος μαθητής πρέπει να κρατεί το κοντάρι, γιατί είναι η ανταμοιβή για τον κόπο του. Αδιάφορο στη γνώση και στην εκπαίδευση η καταγωγή παρά μόνο η αγωγή και επίδοση του.
Η θέση του γράφοντος είναι ότι η συμμετοχή στην παρελάσεις πρέπει να είναι προαιρετική. Να καλλιεργούν κοινωνική ομόνοια και σύμπνοια. Σε αυτές, διακρίνουμε τα συστατικά στοιχεία που έχει η χώρα μας και για αυτά όλα αυτά τα συστατικά πρέπει να είμαστε υπερήφανοι.
*O Μιχάλης Σμυρλάκης είναι πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστημίου
