“Tρέχουν οι σκάλες και τ’ αυτοκίνητα
τρέχουν οι ανάγκες μας και πίσω εμείς
μεσ’ τις ψιχάλες τα λιγομίλητα
παιδιά των δρόμων στάσου για να δεις…
πώς περιμένουν το χειμώνα το βαρύ;”.
(Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μουσική – στίχοι).
…Ναι: Παγκόσμια Ημέρα… Δική τους. Να μιλήσουμε λιγάκι γι’ αυτά… Και να τα δούμε. Στις γωνιές, στα φανάρια, στα στενά, στα βρώμικα τζάμια των αυτοκινήτων ακροβολισμένα, στης διερχόμενης κυρίας την υπεροψία ακροβολισμένα, στο έλεος και την ανθρωπιά μας ακροβολισμένα… σιωπηλά. Οχι λιγομίλητα, σιωπηλά…
Ετσι, επιμένουν, στα αφηγήματά τους… Με το βλέμμα και τη μεγάλη χωρητικότητα της θλίψης, με την κραυγή την “στιγμιαία κατάθεση” της οδύνης, με τον ψίθυρο ως “προσευχητική απαντοχή” ευγένειας, που δεν εγκαταλείπουν και μέσα σε τόση δυστυχία…
«Οχι μόνο ο λόγος… Δεν είναι περιγραφικός της λύπης ή της χαράς, μόνο ο λόγος!»… Δήλωνε ο Μάριος Ποντίκας πολύπλευρος, ταλαντούχος συγγραφέας ποιητής, σκηνοθέτης στιχουργός, δοκιμιογράφος…
«Δοκιμάστε τη σιωπή, την κραυγή, τον ψίθυρο, το βλέμμα… Αυτό λέω και στους μαθητές μου… Λένε πολύ περισσότερα από τα λόγια…».
Με το βλέμμα λοιπόν, “μιλούν” τα ορφανεμένα του πολέμου και “ξεναγούν” στο χάος και τη φωτιά και τους θανάτους που τα αποστέρησαν από γονείς κι αδέρφια…
Και ψιθυρίζουν ξέπνοα για την πείνα, την υστέρηση τους διαγκωνισμούς όταν το “υπτάμενο ψωμί” εκτινάσσεται για τη “μαζική αποδοχή” στον αέρα, να προσγειωθεί στην λιγόθυμη αξιοπρέπεια… Αυτός ο περιστασιακός και όχι επιούσιος άρτος, δυο φορές ευλογημένος…
Και με την κραυγή εκείνη που άκουσαν και ξύπνησαν ανταριασμένα με τα ραπίσματα του κακού… Της βόμβας, των πυροβόλων όπλων, της βίαιης εισβολής στην ιερότητα του σπιτού τους…
Κι εκείνη την κραυγή που εξήλθε ασυγκράτητη από τα έσω τους, πανικοβλημένα και “μαχαιρωμένα” από μια τραχεία θέαση του σφαγομένου γονιού του, παππού της μικρής, μικρότερης αδερφής…
Και με τη σιωπή… για ν’ ακουστούν “στεντόρεια” και ευκρινή, όλα εκείνα τα ατελείωτα και πολλά, που, τα χείλη δεν βρίσκουν τη δύναμη ν’ αρθρώσουν.
Τα παιδιά του δρόμου, με την ερημιά τους να πνίγεται στη βουερή πόλη, καταγγέλουν τη ΔΥΣΤΥΧΙΑ.
