Τόλμη ή ατολμία -Δύναμη ή αδυναμία;

» Απλή απολογητική ομιλία στην αποστολική περικοπή Α’ Κορινθίου, 16, 13-24

«Αδελφοί… γρηγορείτε… στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε και κραταιούσθε» στ. 13.  «Αδελφοί… Αγρυπνείτε! Μένετε στέρεοι στην πίστη! Να είστε γενναίοι και δυνατοί!». Με τις φράσεις αυτές, αγαπητοί, τελειώνει το πρώτο γράμμα του ο άγιος Παύλος, προς τους χριστιανούς της Κορίνθου. Ξέρει τις δυσκολίες της ζωής, γι’ αυτό τους μιλάει έτσι. Ξέρει και τις παγίδες και τις επιθέσεις του πονηρού. Όπως ξέρει και τους κινδύνους που προέρχονται από τις πλάνες που κυκλοφορούν οι ψευδοπροφήτες και οι ψευτοδιδάσκαλοι. Γι’ αυτό και τους συμβουλεύει: «Προσέχετε σαν άγρυπνοι φρουροί: σταθείτε στέρεοι κι ακλόνητοι στην πίστη, αγωνίζεστε σαν άνδρες γενναίοι. Πάρτε απ’ τον Θεό θάρρος και δύναμη».
Οι φράσεις αυτές παραξένεψαν πολλούς στο παρελθόν. Και σήμερα, ίσως, ξενίζουν ανθρώπους, που την πίστη την εκλαμβάνουν ως αδυναμία, ή ως αμάθεια και έλλειψη πνευματική.
-Ποιά είναι, όμως, αγαπητοί, η αλήθεια πάνω στο θέμα αυτό; Η πίστη είναι τόλμη ή ατολμία; Ανδρισμός ή ανανδρία; Τι είναι, επιτέλους, η πίστη, δύναμη ή αδυναμία;
«Ανδρίζεσθε, σαν άνδρες γενναίοι…»
Αγαπητοί, πολλοί είναι εκείνοι που δεν βλέπουν τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και στη δύναμη. Όμως, τους δικαιολογούμε. Ξέρομε καλά πως είναι θύματα: Είτε θύματα της κατασυκοφάντησης του χριστιανισμού, από ανθρώπους κακόβουλους. Είτε θύματα παρεξήγησης, γιατί, πραγματικά, τόσο στο ξεκίνημα του χριστιανισμού, όσο και αργότερα, η πίστη κατηγορήθηκε.
Τους τελευταίους αιώνες η πίστη κατηγορήθηκε ως «γεροντισμός» [Χάξλεϋ], κατηγορήθηκε ως «θρησκεία των ασθενών, των αδύνατων και των δειλών» [Νίτσε και θιασώτες του], κατηγορήθηκε ως «όπιο των λαών» [Μαρξ και ακόλουθοί του].
Παρά το γεγονός, ότι οι θεωρίες των, εν πολλοίς, κατέρρευσαν, όμως, και σήμερα ορισμένοι εκλαμβάνουν εσφαλμένα τη χριστιανική πίστη, σαν πεπαλαιωμένη αντίληψη, ανεδαφική για την εποχή της ατομικής και της πυρηνικής ενέργειας, την εποχή του διαστήματος και της πληροφορικής. Όμως, η πίστη μας δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Αυτό το τονίζομε με όλη μας τη δύναμη.
Όχι, η χριστιανική πίστη δεν είναι κατ’ αρχήν θεωρία φιλοσοφική, ούτε και ιδεολογία πολιτική ή κοινωνική. Αλλά, δεν είναι ούτε και αμάθεια, ή αφέλεια και απλοϊκότητα Η χριστιανική πίστη είναι θεϊκή αποκάλυψη, σοφία θεωρητική και πρακτική. Είναι πράξη και ζωή. Είναι, προπάντων, βίωμα.
Όχι, δεν είναι υπνωτικό των λαϊκών μαζών. Αλλά, η δύναμη, που κίνησε και που κινεί σε ό,τι ωραίο και υψηλό. Ό,τι σπουδαίο και ωραίο, άλλωστε, έχει ο κόσμος και σήμερα, οφείλεται στην έμπνευση και στη δράση της πίστεως.
Όχι, η ορθόδοξη πίστη δεν είναι για τους δειλούς, τους πτωχούς ή τους αδύνατους… Γιατί, όπως λέει εμπνευσμένος Ιεράρχης, «παλεύει κανείς ενάντια στο κακό, μόνο αν έχει μεγάλη δύναμη και ηρωισμό ψυχής»: Και ο πιστός, καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια, ασταμάτητα.
Όχι, δεν είναι αλήθεια πως η ζωή της χριστιανικής πίστεως είναι άρνηση του κόσμου και των αγαθών του κόσμου. Είναι, μόνο, απάρνηση της αμαρτίας. Είναι σωστή ιεράρχηση των αξιών: Είναι δηλαδή, τοποθέτηση του πνεύματος πάνω από την ύλη. Τοποθέτηση του αιώνιου πάνω από το φθαρτό και πρόσκαιρο.
Όχι, η πίστη δεν είναι απλοϊκότητα, ούτε αμάθεια ή αφέλεια. Είναι θέληση και ικανότητα να δέχεσαι πράγματα που είναι πάνω από σένα και τις δυνάμεις σου, και γι’ αυτό δεν τα βλέπεις και δεν τα καταλαβαίνεις: Είναι «πραγματική υπόσταση» και «έλεγχος πραγμάτων μη βλεπομένων».
Η Ορθόδοξη πίστη είναι η ένωση του ανθρώπου με τον Χριστό, μέσα και μέσω της μυστηριακής ζωής. Γι΄αυτό, ο ορθόδοξος πιστός, μόλις, κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αναφωνεί: «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον. Εύρομεν πίστιν αληθή….». Και αυτήν την πίστη, μετά, αγωνίζεται να εφαρμόζει στη ζωή και στρέφεται  έπειτα σε κίνηση και δράση.
Όχι, λοιπόν! Η πίστη δεν είναι στάση παθητική και αδράνεια. Χωρίς αγώνα, δεν γνωρίζει κανείς τον Χριστό. Ο πιστός είναι αγωνιστής. Είναι αθλητής όποιος μένει στο Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του. Γι’ αυτό ακούσαμε τον άγιο Παύλο να παρακινεί και να ενθαρρύνει τους χριστιανούς: «ανδρίζεσθε και κραταιούσθε», να αγωνίζεσθε σαν άνδρες γενναίοι.
«Αδελφοί… Αγρυπνείτε: σταθείτε σταθεροί στην πίστη, αγωνίζεσθε σας άνδρες γενναίοι»
Η Εκκλησιαστική Ιστορία μάς πληροφορεί, πως εκείνοι που βαπτίζονταν κι ακολουθούσαν στη ζωή τους τη διδασκαλία του Χριστού, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ονομάσθηκαν «πιστοί». Μάς πληροφορεί ακόμα, πως οι «πιστοί», οι χριστιανοί δηλαδή, διακρίνονταν από τους άλλους: «Τα αισθήματά τους, η ζωή τους, η δράση τους, ήταν όλα διαφορετικά». Αποτελούσαν κάτι το πρωτόγνωρο στην ιστορία: «Η ζωή τους αντανακλούσε τη νέα ζωή, που ο Χριστός έφερε στον κόσμο.
Σ’ αυτό μας προσκαλεί και μας παρακινεί ο Απόστολος Παύλος: Να γίνομε και να μείνομε νέοι άνθρωποι. Πιστοί στον Χριστό, στην αλήθεια Του και στη ζωή που μας υποδεικνύει.