Τον πρώτο θαυµασµό και την πρώτη «µεταφηµική συγκίνηση» ασφαλώς, απολαµβάνει ο ήρωας της Αντίστασης, στη σκέψη µου σήµερα!
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης.
Ο «Ναπολέος» οικείο και ιδιωµατικό, στα χείλη των συντρόφων του, σύντροφος λατρεµένος, στην καθηµερινή, «επιούσια συναίσθηση» πά’ να πει, για κάθε σύντροφό του!
Στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στις φυλακές, στις συγκλονιστικές «εγκόπετες κακουχίες» για όλους τους κοµµουνιστές, κοµµουνιστής ο ίδιος, ασυµβίβαστος κι αδιαπραγµάτευτος, ως το τέλος!
Όχι βέβαια πως το “παρών” θανάτου, του “µάρτυρα” Ναπολέοντα είναι πιο ισχυρό από τα υπόλοιπα εκατόν ενενήντα εννέα στο χώµα της Καισαριανής, όµως έχω κριτήριο να τον αναφέρω πρώτο!
…Τρίτη του Πάσχα, ξεκινώ το κείµενο των ”Αφορµών”, µε µιαν αίσθηση προσευχητική, για τους θυσιασθέντες την Πρωτοµαγιά του ’44 στο σκοπευτήριο… Μεταφέρθηκε η Πρωτοµαγιά για φέτος, στις εφτά του Μάη, αν και όσον αφορά αυτό το Μέγα Γεγονός µιας πένθιµης ηµεροµηνίας, της εκτέλεσης των αγωνιστών, ταίριαζε η Μ. Τετάρτη, ηµέρα που η µαρτυρική πορεία του Ιησού, συνεχιζόταν…
Σήµερα Πέµπτη της Λαµπρής, συνεχίζω την αναφορά µου, είπαµε, µε πρώτο πρόσωπο τον Ναπολέοντα. Να τον θυµίσουµε. ∆εν είναι συνεπώς µόνο ο οργασµός της ανθοφορίας και τα µυρίσµατα… Είναι και το δοσµένο αίµα για τούτη την πατρίδα, ξανά και ξανά. Ο Ναπολέων Σουκουτζίδης λοιπόν, γεννηµένος στην Προύσα, ανατολίτης αλτρουιστής, από το… “τσέρκι” του αφοσιωµένος στο κοινό καλό, µε όποιο κόστος!
Με την καταστροφή, ήρθε Κρήτη µε τους δικούς του κι εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο, Αρκαλοχώρι. Συνελήφθη µε τη δικτατορία του Μεταξά κι άρχισε να µετρά διώξεις και φυλακίσεις από τους φασίστες, ξένους και εντόπιους και παραδοµένος στους Γερµανούς περιλαµβάνεται στους µελλοθάνατους «πα στο σοβά του τοίχου της Καισαριανής» θα ‘λεγε κι ο Βάρναλης. Ήταν διερµηνέας των κατακτητών, γνώριζε πέντε γλώσσες, µορφωµένος πολύ στις τρεισήµισι δεκαετίες του βίου του, όλες όλες!
Του πρότειναν λοιπόν πριν την εκτέλεση να του δοθεί χάρη.
– Ποτέ, απαντά, αφού στη θέση µου θα εκτελεστεί άλλος πατριώτης!
…«Αν γονατίσεις στη γη, εκεί στο θυσιαστήριο, και βάλεις το αυτί σου στο χώµα, θα τον ακούσεις τον αντίλαλο. Ακόµα και στη γύρω περιοχή, στον συνοικισµό.
Ακούγονται οι φωνές, λυπητερές φωνές, οργισµένες φωνές…
…Η Μνήµη, η Ελπίδα, η Θυσία, ο Αγώνας παρουσιάζονται µπροστά σου. Και έχουν τη µορφή των διακοσίων», διαβάζω στην ανακοίνωση.
Εκτός όµως αυτών των σκέψεων, στη θύµησή µας µένει εκείνη η εικόνα µε το αίµα να ρέει από το φορτηγό µε τα πτώµατα των ανδρών. Ακατάσχετο να ρέει και να ποτίζει τον πόνο τον ανείπωτο των ζωντανών, να ποτίζει τον καιρό των ελληνικών πεπρωµένων, να ποτίζει το δεντρί της Ελευθερίας, καθότι το αίµα και το δάκρυ και ο ίδρως, είναι που το ποτίζουν πάντα…
