Ι. -ΟΣΟ μεγαλώνει κανείς και βλέπει γύρω φίλους, συνάδελφους και συγγενείς του να “φεύγουν”, φιλοσοφεί περισσότερο. Ειδικά, όταν φύγει κι ο τελευταίος από τους γονιούς μας, ο δρόμος και για το δικό μας τέλος είναι εγγύτερος!
ΕΙΝΑΙ τότε που βλέπουμε και τη ζωή αλλιώς: με περισσότερη συγκατάνευση, κατανόηση, ηπιότητα, ψυχραιμία, ίσως και στωικότητα. Οι μετεφηβικές φυσιολογικές μας εξάρσεις περί του ότι εμείς θα διορθώναμε “τα κακώς κείμενα” του κόσμου, καταλαγιάζουν, προσαρμόζονται.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ότι μερικοί αγώνες είναι μάλλον σισύφειοι ή και ουτοπικοί. Ότι η προσαρμογή είναι η μόνη δυνατότητα επιβίωσής μας. Δεν εννοούμε την ηττοπάθεια, αλλά την αναγκαιότητα. Δέστε τι γίνεται σήμερα με το εμβολιαστικό κύμα στη χώρα: όλοι οι παλιοί αρνητές σπεύδουν στα εμβολιαστικά κέντρα. Προέχει η επιβίωση.
ΕΤΣΙ, αντιλαμβάνεται κανείς πως ναι μεν καλοί είναι οι (οποιοιδήποτε) αγώνες, αλλά πρέπει να ζήσεις για να μπορείς να αγωνίζεσαι. Επιπλέον, ένας “βίος ανεόρταστος” (ή ανέραστος) καταντάει να είναι “οδός απανδόκευτος” (αλλά και βίος αβίωτος). Η πανδημία μας έμαθε και θα μας μάθει πολλά ακόμη…
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ εδώ στην Κρήτη, το νησί στο οποίο η έννοια του “joie de vivre” (η χαρά της ζωής) ανέκαθεν βρισκόταν σε ύψιστη βαθμίδα, ο “εγκλεισμός” για τόσους μήνες άγγιξε το όριο της ανυπακοής. Ο Κρητικός ζει τη ζωή, τη ρουφάει ως το μεδούλι… Απόδειξη; Δείτε παλιές καρτποστάλ (φωτ.). Ή, δείτε τα μαγαζιά εστίασης σήμερα (που επιτέλους άνοιξαν)· δείτε τις παραλίες, τις ταβέρνες, τις καφετέριες.
ΙΙ. -ΣΥΝ τοις άλλοις συνειδητοποιούμε τώρα στις γιορτές ότι, αυτό που μας παρέχει πληρότητα ψυχής και πνεύματος, δεν είναι ούτε οι μπαλωθιές και τα καψίματα του Ιούδα τη νύχτα της Ανάστασης, ούτε τα κόκκινα αυγά ή το σουβλιστό αρνί. Είναι να έχουμε δίπλα μας ζωντανούς τους δικούς μας αγαπημένους ανθρώπους. Είναι να καθόμαστε στο πασχαλινό ή κυριακάτικο τραπέζι και να μη λείπει κανείς μας. Την κοινωνικότητα στερηθήκαμε στις γιορτές όπως και την επαφή μας με τη φύση. Δυο αλληλένδετες με τις γιορτες του Πάσχα ανθρώπινες ανάγκες.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, η ευχή μας «και του χρόνου να είμαστε ΟΛΟΙ παρόντες. Όχι λιγότεροι»! Επειδή, δυστυχώς κάθε μέρα σε κάθε σπίτι, με γιορτές ή όχι, η πανδημία “αδειάζει” θέσεις! Ίσως γι αυτό και το “Χριστός Ανέστη” φέτος έχει ιδιαίτερη αξία. Λέγεται ενσυνείδητα. Μας παρέχει την ελπίδα του “προσδοκώ ανάστασιν νεκρών” για όσους έφυγαν, αλλά και τη δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα επιβίωσης ανανεωμένοι…
