Η ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ αντίληψη στην εποχή του Χριστού ήταν πολύ διαδεμένη: υπήρχε μια διάχυτη προσδοκία για την έλευση “προφητών/επαναστατών” που θα λύτρωναν το λαό του Ισραήλ και τον υπόλοιπο κόσμο από τους δυνάστες Ρωμαίους.
ΣΕ ΜΙΑ άκρως ταραγμένη εποχή, με συχνές λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των Ρωμαίων, η παρουσία του γλυκύτατου Ιησού, με τα ασύλληπτα σε βάθος κηρύγματα/μηνύματα που έστελνε παντού (εξουσίες και παραεξουξίες), δεν θα μπορούσε να μείνει για πολύ “ζωντανή”. Ο φθόνος του Ιερατείου, το καταστρεπτικότερο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, λειτούργησε εναντίον Του αποτελεσματικά.
ΠΡΩΤΑ ο Χριστός αποπέμφθηκε ως “λαοπλάνος”. Εγινε «αποδιοπομπαίος τράγος» (=εξιλαστήριο θύμα-Λευιτ., ΙΣΤ. 21-22) των Εβραίων, συνελήφθη με προδοσία εξαγορασμένου μαθητή Του, τον περιέφεραν “από τον Αννα στον Καϊάφα”, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Πιλάτο, για να “άρει” τις αμαρτίες όλου του κόσμου σύμφωνα με “τας γραφάς”.
ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες, λοιπόν, παγκόσμιας αγωνίας για την πορεία ενός ιού, μέρες εγκλεισμού, θανάτου και θρήνου, η αναζήτηση του θείου ελέους είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική.
ΕΙΝΑΙ «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ., Ζ.14) που σήμερα όλη η ανθρωπότητα διέρχεται: μια δοκιμασία από την οποία ελπίζουμε να βγούμε πιο σώφρονες, πιο συνετοί, πιο αλληλέγγυοι.
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ κάποιο “μεγάλοι” που διαφεντεύουν τις τύχες όλου του κόσμου. Ισως, η πανδημία συνετίσει Αμερική, Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο και Ασία, ώστε με λιγότερη έπαρση και προσήλωση στα υλικά αγαθά και το χρήμα, να στραφούν προς τον ίδιο τον Ανθρωπο. Ισως όσα σήμερα υφιστάμεθα να είναι “άξια ών επράξαμεν…” (Λουκά, ΚΓ.41): τόσο απέναντι στη φύση όσο και απέναντι στους συνανθρώπους μας (πόλεμοι, προσφυγιά, πείνα).
EΠΙ δεκαετίες πορευόμασταν πορεία ραγδαίας και καταστροφικής παρακμής που έτσι κι αλλιώς θα έφερνε μορφές θανάτου (όπως σήμερα είναι η ρομφαία του coronovirus!) Μια “εις Άιδου κάθοδος”, πιθανόν να μας συνεφέρει μπροστά σε ό,τι χειρότερο είναι δυνατόν να ακολουθήσει. Ο κορωνοϊός απλά “έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου”, μάλιστα προ πολλού, αλλά “εις ώτα μη ακουόντων”.
ΚΑΝΕΙΣ σήμερα δεν μπορεί να πει «νίπτω τας χείρας μου» (Ματθ., ΚΖ.24), ούτε να συμπεριφέρεται εφεξής ως αι «μωραί παρθένοι» (Ματθ., ΚΕ.2), τη στιγμή που όλος ο πλανήτης βρίσκεται στο στάδιο του «ενός δε εστι χρεία» (Λουκά Ι. 14): της συνεργασίας, της αγάπης και της αλληλεγγύης προς τον πλησίον μας.
