Κάθε χρόνο καιγόµαστε. Ο ερχοµός του καλοκαιριού είναι συνυφασµένος µε καταστρατήγηση θεσµών και νόµων και περιορισµό των ηθικών επιταγών. Ένας αλλότροπος κόσµος οργιάζει πάνω σε έδαφος και στο δάσος. ∆εν ενδιαφέρεται για κανόνες όταν µυρίζει θάνατο, σκορπίζει τρόµο και µια µυρωδιά που φέρνει δύσπνοια στην ανάσα. ∆ηµιουργεί µετωπική σύγκρουση µε τον υπόλοιπο κόσµο θεωρώντας τον κοινό εχθρό ανάµεσα στα ερείπια, στο χάος και στα καµένα.
Ποιοι µας καίνε κάθε, µα κάθε χρόνο; Φταίει η κλιµατική αλλαγή, η µαφία των ανανεώσιµων πηγών ενέργειας στα καµένα, αιολική ή ηλιακή, φταίνε οι ξένοι πράκτορες, οι ασυνείδητοι που ανάµεσα στα πεύκα κάνουν “µπάρµπεκιου”; Φταίνε οι βλάκες που πάνε να κάψουν ξεραµένα κλαδέµατα ή έχουν το κρίµα πάνω τους οι πυροµανείς που διεγείρονται στη θέα της φλόγας; Μήπως βάζουν φωτιές, για να καλύψουν κάποιου είδους έγκληµα ή να εκδικηθούν εχθρούς που τους αδίκησαν ή είναι θυµωµένοι µε την πολιτική ρευστότητα; Σίγουρα θέλουν να καλλιεργήσουν την ανασφάλεια στον κοινωνικό περίγυρο. Τέλος, µήπως φταίει η κυβερνητική ολιγωρία;
Υπάρχουν ζητήµατα που δεν απασχολούν το ενδιαφέρον της πολιτείας, η οποία εντρυφεί επί παντός επιστητού µακριά από αυτά που θα έπρεπε να νοιάζεται για την επικαιρότητα. Οι εξουσιολάγνοι εκφράζονται για τον εαυτό τους, για ανύπαρκτες ιδιότητες, καυχώνται σαν να υπερηφανεύονται για καταστροφικές συγκυρίες.
Μας φέρουν να θυµηθούµε τον Αισώπειο µύθο µε τα σαλιγκάρια. Ο γιος ενός γεωργού έψηνε χοχλιούς και παρατήρησε ότι κατά τη διάρκεια του ψησίµατος, ακούγοντας τους να τσιρίζουν τους είπε: «Βρε ηλίθια ζωντανά, εδώ καίγεται το σπίτι σας κι εσείς τραγουδάτε;»
«Των οικιών υµών εµπιπραµένων υµείς άδετε».
Κατά τους ερµηνευτές, τούτο σηµαίνει πως για ό,τι γίνεται και ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήµατα ν’ αντιµετωπιστούν, ασχολούµεθα µε ψυχαναγκαστικά, αξιοκατάκριτα και επονείδιστα πράγµατα.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… uboxing την επικαιρότητα
