Αρκάδι, λοιπόν. Ετσι, μονολεκτικά. Σημειολογικά, σηματοδοτικά, συμβολικά. Το Αρκάδι για τη Νήσο, είναι η πρώτη τιμή! Με την έννοια της Ομαδικής Αυτοκτονίας για την Πατρίδα, που αγίασε τους χίλιους νεκρούς στο Ρεθεμνιώτικο χώμα…
Στο μαρτυρικό μοναστήρι. Λιγότεροι από χίλιους, ναι, όμως στην ποιητική αδεία, τη ρίμα, το θρύλο και τη Λαϊκή διήγηση, η ρύμη του λόγου, καθιστά δόκιμη τη χιλιάδα των ολοκαυτωθέντων και εκλεκτών της Ιστορικής Απόφασης. …Εσπερινό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στα 1866… Οι πολιορκημένοι άνδρες στη Μονή, ανατίναξαν το σπίτι του Θεού!! Διά χειρός του Ηγούμενου Γαβριήλ, που ανυψώθηκε με τον φλεγόμενο πυρσό, πάνω από τα πεπρωμένα της Νήσος…, να δώσει το γένος το αίμα του, παρά την τιμή του, στα χέρια των ανίερων.
Ο “γέρος ο Καλόγερος”, εκτελεί την εντολή των παιδιών του, για τον Ομαδικό χαμό μετά των βαρβάρων… Με ιερό φλόγισμα, νέοι, γέροι και γυναικόπαιδα και κληρικοί, ακόμη, παραδόθηκαν στα μαύρα νέφια της ανατίναξης, του θανάτου, και τον Κρητικό Θεό αντάμωσαν, για να στεφανώσει τις ψυχές, με τη Συμφωνία Του…, για τούτη την Ιερή Αυτοχειρία, που η άχραντη συλλογικότητά της, ξεπερνά τους Κρητικούς, τους Ελληνικούς χρόνους…
Τους παγκόσμιους χρόνους… …Αρκάδι, Ρέθεμνος, 2016. Οι επίγονοι των καταπιστευμάτων της Ελευθερίας, αποτίουν φόρο Τιμής και προσκυνήματα…, στο κορυφαίο σέμνωμα της Κρήτης, το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ της!! Το “κατασάρκιον αίμα” των σφαγιασθέντων στην Αγία Τράπεζα -πριν από το πυρ- θα “αναδώσει” ηχητικά το απολυτίκιον των ωραίων θυσιασθέντων!
Και η Ιστορία, επίσημα “αμφιοφέρουσα” το ωμοφόριόν της, μεγαλοπρεπής, περήφανη κι ευλαβική, θ’ ακουμπήσει στο Μέγα Γεγονός, καιόμενο λιβάνι και δεντρολίβανο. Πα να πει, αρισμαρί μοσχοβόλο -έχει ακόμη ανθό- και θα μυρωδίσει ο τόπος! Ολος ο τόπος, και ο “τόπος” της Κρητικής Υπόστασης! Απόψε… Το βράδιασμα… Το εσπερινό… Και αύριο, των Αρχαγγέλων… Ευθυτενών, αρρενωπών, με σπαθιά λαμπερά και φτερούγες ποικιλμένες μοναδικά, αλλά και ψαλμούς κι αίνους δοξαστικούς μελωδικούς… Για το ΑΡΚΑΔΙ. Κι όντας ωραίες οι ψυχές στα μαύρα νέφια (ε) βγαίνα πλούσα τα δάκρυ (α) του Χριστού, στ’ Αρκάδι κατεβαίνα… (Της ίδιας)
