Είναι αλλιώτικες τούτες οι ώρες. Προσπαθεί να συνέλθει η χώρα, μέσα σε μια Ευρώπη που εναγωνίως αναζητά έναν προσδιορισμό. Κι όσο η χώρα συνδέεται τόσο στενά με την Ευρώπη, τόσο οι ώρες θα επικαθορίζονται από μια δοκιμασία που έχει πρωτοφανή πολιτικά χαρακτηριστικά.
Η Ισπανία, έχει σε λίγο εκλογές, ο Μακρόν δοκιμάζεται, ο Ορμπάν ανακατεύει την παλιά λάσπη του Σόρος…
Μέσα εκεί στην πολλαπλότητα των στιγμών που ακαριαία σημαδεύουν τη συγκυρία, η Ελλάδα πάει σε Ευρωεκλογές μη δυνάμενη να εκφέρει πολιτικό λόγο “πέραν των δυο πόλων”.
Οι νέοι, όμως, ψάχνουν δουλειά, ασφάλιση, ποιοτική παιδεία, ατομικά δικαιώματα… Λίγο νοιάζονται για τους “πόλους” μας.
Και στους νέους ανήκει η υπό περιγραφή Ευρώπη. Αυτοί οι ψηφοφόροι μαζί με τους μεγαλύτερους θα προσέλθουν στις Ευρωεκλογές.
Εν δυνάμει ο Ορμπάν δεν αφορά, παρά μόνο τη δυστυχία των πολιτικών παράκεντρων που ανατροφοδοτεί.
Καλό θα είναι το Ε.Λ.Κ. να αποκαθαρθεί με την απομάκρυνσή του. Οι σοσιαλιστές έχουν ακόμη πειστικό δρόμο να διανύουν. Για τη “φάμπρικα” του Σαλβίνι δεν συζητώ. Δεν αφορά, δεν περιέχει την Ευρώπη.
Κάποτε ένας κόμης είπε: «Τώρα φτιάξαμε την Ιταλία, ας φτιάξουμε και Ιταλούς».
Θα μπορούσε κανείς να πει ανάλογα: Τώρα φτιάξαμε την Ευρώπη, ας φτιάξουμε και Ευρωπαίους.
Το μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης είναι, πως πάρα πολλοί κάτοικοι της δεν έχουν καταλάβει πως σε αυτήν οφείλουν ό, τι καλό τους πρόσφερε και τους προσφέρει η ζωή, μια ζωή χωρίς φόβο, πόλεμο, πείνα και περιορισμούς. Τους έκανε ανθρώπους και όχι ζώα που παλεύουν μόνο για την επιβίωση. Ευθύνη όλων που τα καταλαβαίνουν αυτά, είναι να υποστηρίζουν δημόσια και με πάθος την Ευρώπη και όχι συνεχώς να μιλάνε απαξιωτικά γι’ αυτήν, πως τάχα δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε και πως δεν είναι η Ευρώπη των λαών και άλλα κουροφέξαλα.