* Ένας φίλαθλος συμπολίτης μας, θύμα της δολοφονικής “βίας των γηπέδων” σε γειτονική πόλη…
* Ένας γέροντας στη Θεσσαλονίκη καταρρέει στην ουρά όπου περίμενε για να εξοφλήσει τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. Και δεύτερο… θύμα του ΕΝ.Φ.Ι.Α. στη Θεσσαλονίκη που λιποθύμησε και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, μα ευτυχώς εκείνος γλύτωσε.
* Ένας ασθενής με εντολή για άμεση ανάγκη νοσηλείας των ιατρών του Αιγινητείου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου (Πανεπιστημιακού) αυτοκτόνησε τέσσερις ώρες μετά την άρνηση 60χρονης (!) ψυχιάτρου του Δρομοκαΐτειου Νοσοκομείου που εφημέρευε να τον νοσηλεύσει!
* Ενας αλήτης πέθανε στου πάρκου την πλατεία… Αχ! Κακούργα κοινωνία” (1)
* Αμέτρητοι συμπατριώτες μας δώσανε τέλος στη ζωή τους οικειοθελώς (;) κατά τα μνημονιακά χρόνια.
Τι είναι τάχα εκείνο που συνδέει όλες αυτές τις συγκλονιστικές απώλειες;
Ο Κώστας Κατσούλης ήταν ένας αντιφασίστας με αγωνιστικό παρελθόν. Πιθανολογείται ότι οι δολοφόνοι του ήσαν νέοι φασιστικού – χρυσαυγίτικου προσανατολισμού. Όμως αυτό είναι -ίσως- θέμα επιμέτρησης των ποινών εκ μέρους των δικαστών.
Ο χαρακτήρας της δολοφονίας δεν αλλάζει.
Ο εβδομηντάχρονος της Θεσσαλονίκης πιθανώς αντιμετώπιζε σοβαρό καρδιακό πρόβλημα. Όμως το πιστόλι στον κρόταφο για την πληρωμή του “χρέους” επί πασχόντων ή μη, είναι, ή δεν είναι φασιστική πράξη;
Η ψυχίατρος η οποία σήμερα αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας πιθανόν να αθωωθεί· πάλι είναι ζήτημα ερμηνείας των δικαστών, δηλαδή, ποιος όρκος θα υπερισχύσει;
Ο όρκος στον Ιπποκράτη ή ο όρκος στον υπουργό Βορίδη (τεκμηριωμένου φασιστικού παρελθόντος και παρόντος αν δεν απατώμαι);
Δεν θέλω να δώσω ελαφρυντικά στην κυρία, η κατεύθυνση όμως που δίνεται από το μνημονιακό κράτος, είναι, λιγότερα νοσοκομεία, είναι, όσοι έχουν χρήματα να νοσηλευτούν στις ιδιωτικές κλινικές, όσοι δεν έχουν στον δρόμο!!
Και η πίεση στους γιατρούς (μέσω αξιολόγησης κ.λπ.) ασφυκτική!
«Η κοστολόγηση του “σχιζοφρενή” από την ΕΣΑΝ Α.Ε. (Εταιρεία Συστήματος Αμοιβών Νοσοκομείων Α.Ε.) είναι για είκοσι μέρες 3.500 ευρώ. Την εικοστή πρώτη ημέρα πρέπει να φύγει. Βγάζω τη διάγνωση αυτή και θα είμαι συνεπής στο πόσο θα τον κρατήσω.
Χωρίς να ξέρει κανείς πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Σου δίνουν το φάρμακο και μόλις φύγουν τα συμπτώματα, χωρίς καμιά άλλη φροντίδα, σε διώχνουν, ακόμη κι αν δεν έχεις πού να πας, πού να μείνεις, πώς να ζήσεις. Ήδη πολλοί ψυχίατροι το εφαρμόζουν.
Το Κλειστό Νοσήλιο (ΚΕΝ) θα ελέγχει και την ψυχική νόσο και αν κρατήσεις κάποιον τριάντα μέρες, τότε θα αξιολογηθείς αρνητικά. Μιλάμε για τραγωδίες που παίζονται γύρω μας.
Το σύστημα τους βγάζει έξω στον δρόμο. Αν κάποιος κάνει φασαρία, τον βάζουμε μέσα, τον ησυχάζουμε, και μετά πάλι στον δρόμο». (Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος). (2 – 3).
Στον δρόμο όμως δεν μπορεί να βρεθείς μόνο άμα σε διώξουν από τις δομές του ψυχιατρείου. Μπορεί να βρεθείς ανέστιος και πένης, άμα δεν έχεις να πληρώσεις λ.χ. τη ΔΕΗ ή τις Εφορίες και προπαντός άμα σου πάρουνε το σπίτι, όχι πια οι… κομμουνιστές, αλλά το ίδιο το κράτος και οι τράπεζες της κεφαλαιοκρατίας. Αν κι αυτό δεν είναι φασισμός, τότε τι;
Φασισμός φυσικά, εν στενή εννοία, λέγεται η συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη και δικτατορική διακυβέρνηση έτσι όπως εφαρμόστηκε -με τις όποιες διαφοροποιήσεις της- στις χώρες του Άξονα και στη χώρα μας επί Μεταξά και αλλού και που σήμερα με τον όρο “νεοναζισμός” επιχειρεί να αναβιώσει. Ήταν όμως τόσο φρικτή και απάνθρωπη η εφαρμογή του τόσο στις μητροπόλεις όσο και στα κατεχόμενα, ώστε δάνεισε την ονομασία του σε κάθε αυταρχική κρατική, αλλά και κοινωνική και διαπροσωπική συμπεριφορά. (4).
Κατά τη δεκαετία του ’60, προβλήθηκε στις αθηναϊκές αίθουσες μια εξαιρετική ταινία με τίτλο: “Ένας καθημερινός φασισμός”, που αφηγείτο τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Δυτική Ευρώπη. Ατυχώς ο τίτλος στην Ελλάδα μεταφράστηκε “Ο αληθινός φασισμός”. Νομίζω ότι ο υπαινιγμός του αυθεντικού τίτλου είναι προφανής, πόσο μάλλον σήμερα, που οι αντιστάσεις μας απέναντι σε τέτοιας μορφής συμπεριφορές βίας, αλλά και της κυβερνητικής εξουσίας που τις χρησιμοποιεί, είναι παρά ποτέ, αναγκαίες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Πολυτραγουδισμένο λαϊκό του Κώστα Καπλάνη.
2. Δικαιολογημένα πολλοί που δεν έχουνε ζήσει και που δεν έχουν επαρκείς πληροφορίες για τη χουντική επταετία, δυσκολεύονται να δουν τη διαφορά του τώρα με το τότε, που ‘χαμε σκύψει “με τον σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στον σβέρκο…”.
3. Εφημερίδα των Συντακτών, 27-28/9/14: “Στο άσυλο η ψυχιατρική μεταρρύθμιση”.
4. Πρόκειται για έναν πολιτικό όρο, που πέρασε -διεθνώς- ακόμα και στον καθημερινό προφορικό λόγο.
