Κεριά στη μνήμη του! Λόγια καρδιάς για τον πρωτοξάδελφό μου τον Γιώργη Κακατσάκη, τον γιο του Μανόλη Κακατσάκη και της Σοφίας το γένος Λιλικάκη, που έφυγε τις προάλλες στα 70 του χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής. Έτσι όπως τον ανακαλώ στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης κι όπως με τη φαντασία μου συμπληρώνω τα κενά. Σαν ένα “γιγαντένιο άνθρωπο”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του βιβλίου του αδελφού του, του Αντώνη. Ως έναν άνθρωπο που απέδειξε με την όλη ζωή του τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία…
Τον θυμάμαι παιδί, παιδί με κουρεμένο κεφάλι και πολλά ακούρευτα όνειρα, όπως θα έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης -ήμουν 3 χρόνια μεγαλύτερος του. Τον θυμάμαι να μετράμε, και μαζί, τ’ άστρα για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του πιο γνωστού βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη. Τον θυμάμαι να μη λέει ποτέ “πεινώ”, κι ας ήταν φορές που πεινούσε. Τον θυμάμαι στον Νίππο, στην αυλή της θείας Ευανθίας και στις Βρύσες, στο χαμόσπιτο που έκτισε με χίλια ζόρια ο πατέρας του, εκεί όπου οι Γερμανοί είχαν αφήσει το αποτύπωμα της θηριωδίας τους, έναν λάκκο δίπλα στον ποταμό -πάντα ορφανό από μάνα. Τον θυμάμαι να φεύγει, παιδί ακόμα, με το που τελείωσε το Δημοτικό στην Αθήνα, όπου τον περίμενε η μεγάλη του αδελφή η Στέλλα και ο μεγάλος αδελφός του ο Αντώνης.
Τον φαντάζομαι να μαθαίνει την τέχνη του ζαχαροπλάστη, δίχως να μιλά, να βάζει μαζί με το σιρόπι στα γλυκά πολλή αγάπη και να ονειρεύεται κάθε βράδυ ένα ζαχαροπλαστείο στις Βρύσες, κάπου εκεί στο Σταυροδρόμι. Τον θυμάμαι έφηβο, με καμπάνα παντελόνι, να παρακολουθούμε μαζί απ’ το ραδιόφωνο στην Αθήνα τον αγώνα μπάσκετ της ΑΕΚ με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας. Τον φαντάζομαι φαντάρο στην υπηρεσία της πατρίδας, σκεφτικό και λιγομίλητο, κι αργότερα φαντάρο της καθημερινότητας, σ’ έναν αγώνα διαρκείας για την επιβίωση.
Τον φαντάζομαι γαμπρό, δίπλα στη Βούλα να χαίρεται “χαράν μεγάλην σφόδρα”, όπως και στον ερχομό της Σοφίας και της Μαρίας των παιδιών τους. Τον θυμάμαι να ‘ρχονται μαζί τα καλοκαίρια στα πάτρια. Τον φαντάζομαι στις όποιες κοινωνικές συναναστροφές του -λίγα τα λόγια του- πάντα του ωστόσο ευγενικό και καλοδιάθετο. Τον φαντάζομαι μια ζωή “κρεμασμένο” στο δικό του “έχει ο Θεός”, να μη χάνει ποτέ το θάρρος του, ελπίζοντας πάντα στο καλύτερο. Τον φαντάζομαι να χαίρεται αφάνταστα με τις κόρες του -τα παιδιά μας κι ο κόσμος όλος- μα και για τη γυναίκα του που ήταν πάντα δίπλα της και τη στήριζε. Τον φαντάζομαι να δίνει μόνος τη μάχη με τον θάνατο σ’ ένα νοσοκομείο της Αθήνας και να φεύγει μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη για το Επέκεινα, παίρνοντας την αύρα της αγάπης όλων μας. Τον θυμάμαι πάντα πλήρη χαρίτων με μόνο του ελάττωμα το κάπνισμα…
Και να, πριν από λίγες μέρες το φέρετρο του με το φθαρτό του σώμα, ενώ η ψυχή του, η αγνή σαν μικρού παιδιού ψυχή του, μια πεταλούδα να πετά από κερί σε κερί για την αιωνιότητα… Χαρούμενη που η χωμάτινη συντροφιά της επέστρεψε στην πατρώα γη των Βρυσών, στο Κοιμητήριο των Εισοδίων, με την απεριόριστη θέα, απέναντι στα Λευκά Όρη…
Και… στα πεταχτά
«Φλεβάρης μήνας του σεβντά και των ερωτευμένων/ αλλά και του καρναβαλιού και των μασκαρεμένων», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να μας πει στη δεύτερη: «Ευχή ο Φεβρουάριος μην φέρει άλλα χιόνια,/ ήπιος να ‘ναι και μετά να ‘ρθουν τα χελιδόνια». Τις προσυπογράφω και τις δύο και με τα δυο μου χέρια. Δύο φορές, ωστόσο τη δεύτερη. Φτάνουν τα χιόνια του Ιανουαρίου, κύριε Φεβρουάριε, το ακούς; Δεν θέλουμε άλλη “Ελπίδα”, ακούς; Κάνε ό,τι σου λέει η Νεκταρία, εντάξει; Είπαμε να βρέξεις, αλλά όχι να χιονίσεις…
“Δεδομένο” ότι οι βουλευτικές εκλογές “πρέπει” να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια στις ευρωπαϊκές χώρες. “Ζητούμενο” στην Ελλάδα της “φαιδράς πορτοκαλέας” αυτό το “πρέπει”. Όχι τόσο πάντως όσο παλαιότερα, να το πούμε κι αυτό.
Λακκούβες ‘δω, λακκούβες ‘κει, λακκούβες παραπέρα… Για τα Χανιά, την πόλη μας, ο λόγος σ’ αυτόν τον 15σύλλαβο με βάση το προχθεσινό πρωτοσέλιδο “αποκαλυπτικό” δισέλιδο ρεπορτάζ του Ηλία Κάκανου, στο σαλόνι των “Χανιώτικων νέων”. Ζητείται ο δεύτερος 15σύλλαβος για να… δέσει το γλυκό μιας μαντινάδας.
