Ενα περιστατικό από τη ζωή του Μεγάλου Βασιλείου, ένα επίσης περιστατικό από τη ζωή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου κι ένα ποίημα του Γρηγορίου του Θεολόγου σήμερα. Με αφορμή την αυριανή γιορτή των Τριών Ιεραρχών που εξακολουθούμε(;) να τους θεωρούμε προστάτες της Παιδείας μας…
Αλύγιστη ψυχή μπροστά σε κάθε είδους κοσμική εξουσία ο Βασίλειος. Κάποτε, ο αυτοκράτορας Ουάλης, που υποστήριζε τους Αρειανούς του έστειλε τον επίτροπο του Μόδεστο. Ο αυτοκρατορικός απεσταλμένος τον φοβέρισε με δήμευση της περιουσίας του, εξορία και μαρτυρικό θάνατο. Ατάραχος ο Βασίλειος του απάντησε: «Λίγα τριμμένα ρούχα και μερικά βιβλία αποτελούν όλη μου την περιουσία, επομένως δεν φοβούμαι τη δήμευση. Την εξορία δεν την λογαριάζω γιατί σ’ αυτόν τον κόσμο είμαι παρεπίδημος. Ούτε τα μαρτύρια φοβούμαι, γιατί θεωρώ ευεργέτη τον θάνατο, επειδή με οδηγεί πιο γρήγορα στον Θεό». «Κανένας άλλος επίσκοπος δεν μου μίλησε έτσι», είπε θυμωμένος ο Μόδεστος. «Δεν θα μίλησες ποτέ με πραγματικό επίσκοπο», του ανταπάντησε ο Βασίλειος. (πηγή: www.sansimera.gr).
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν έγινε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, δεν εδίστασε να ελέγξει και την ίδια την αυτοκράτειρα Ευδοξία για τη ζωή της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του ασυμβίβαστου φρονήματός του η ομιλία που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το κλυδώνιον αλλ’ ου δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μη καταποντισθώμεν, επί γαρ πέτρας εστήκαμεν. Μαινέσθω η θάλασσα, πέτραν διαλύσαι ου δύναται. Εγειρέσθω τα κύματα του Ιησού το πλοίον καταποντίσαι ουκ ισχύει (Πηγή: HYPERLINK “http://www.xfd.gr/”www.xfd.gr)
«Τι κέρδος έχουν όσοι πονούν/ επειδή το σώμα τους ξεσχίζεται με σίδερο/ όταν βλέπουν τους άλλους να ξεσχίζονται/ και να υποφέρουν περισσότερο;/ Ή ποια ωφέλεια έχουν οι κακοί/ απ’ τις αταξίες των χειρότερων;/ Ο αγαθός θα βρει κάτι αγαθό/ απ’ τον άλλο που ‘ναι καλύτερος./ Το ίδιος κι ο κακός. Γιατί και στους τυφλούς,/ αυτός που βλέπει είναι όφελος./ Το να ευχαριστιέται κανείς απ’ την κακία/ σημαίνει πως έχει φτάσει σε χειρότερη κακία”. (Πηγή: Μητροπολίτη Νικοδήμου Γκατζιρούλη, “Η Ικεσία ενός Αγίου”.
Χρόνια πολλά σε μαθητές και δασκάλους!
Αβάντι Μαέστρο!
[…] Να τονε βλέπω όνειρο στην έδρα ν’ ανεβαίνει/ μ’ αγάπη και χαμόγελα την τάξη να ζεσταίνει./ Να βάζει τη σοφία του καθώς τον έχουν μάθει/ μέσα στα παιδικά μυαλά στα πιο μεγάλα βάθη./ Με τέχνη παιδαγωγική σαν τον καλό μαέστρο/ που με τις νότες όργανου μας δίνει το κονσέρτο./ Η ξένη λέξη τούτη δω η ιταλοφερμένη/ με του Αντώνη τ’ όνομα είναι συνυφασμένη./ Τούτη η τέχνη η αγνή που τα θεριά μερώνει/ένα κομμάτι της ζωής είναι για τον Αντώνη./ Μαέστρο όταν θα τον πεις νιώθει πολύ ωραίος/ γιατί είναι της μουσικής Αρίων Μηθυμναίος./ Ολοι τον εθαυμάζαμε στο σχολειό χωρίς ζήλειες/ όταν αυτός οργάνωνε μαθητοσυναυλίες./ Εμείς τον εφωνάζαμε και μουσικοσυνθέτη/ γιατί συνθέσεις έκανε σωστές και όπως πρέπει». Για τον δάσκαλο – μουσικό Αντώνη Κωστουράκη, ένα απ’ τα “καντούνια” του πολιτισμικού γίγνεσθαι του τόπου μας, ο λόγος. Ετσι, όπως τον παρουσιάζει ο συνάδελφός μας στο 7ο Δημ. Σχ. Χανίων (συνυπηρετήσαμε εκεί τη Δασκαλοσύνη τα σχολικά έτη 1984 – 1987) Γιώργος Ε. Πετρουλάκης στο βιβλίο του “Αναπολήσεις από τη δασκαλική μου διαδρομή” (Ηράκλειο, 2009). Με αφορμή την αφιερωμένη στην “Επτανησιακή Μουσική” συναυλία της Χορωδίας της Μαντολινάτας “Αντώνης Κωστουράκης” του Συλλόγου “Φίλοι της Μουσικής”, που έγινε την περασμένη Τετάρτη 23 Ιανουαρίου στην κατάμεστη από κόσμο, μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου Χανίων.
Να τονε βλέπω, όρθιος, να διευθύνει τη Χορωδία του και τη Μαντολινάτα του, στην προαναφερθείσα συναυλία, σκοπός της οποίας ήταν η συγκέντρωση τροφίμων για το κεντρικό συσσίτιο της Μητροπόλεώς μας και την κοινωνική κουζίνα της ενορίας του Αγίου Νεκταρίου Χανίων και να σκέφτομαι την ανιδιοτελή, για δεκαετίες, προσφορά του στο “μουσικό εμείς” του τόπου μας. Κι εδώ για τον Αντώνη Κωστουράκη ο λόγος. Για τον καλό φίλο και καλό συνάδελφο απ’ τα παλιά, που πιάσαμε μεγάλη κουβέντα στο τηλέφωνο το πρωί της άλλης μέρας και για την “όμορφη και παράξενη πατρίδα”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του τελευταίου τραγουδιού της συναυλίας… Αβάντι μαέστρο!
