Ο γραπτός λόγος και ιδιαίτερα η ποίηση ήταν ανέκαθεν μια ιδιότυπη ακροβασία. Κυριολεκτικά και μεταφορικά ο δημιουργός, ο ποιητής στην προκειμένη περίπτωση, ακροβατεί, αγωνιζόμενος να τοποθετήσει το πολύτιμο υλικό του, τις λέξεις, στο τεν- τωμένο σκοινί της καρδιάς, δηλ. σ’ ένα αόρατο κενό που βρίσκεται στην περιοχή της ιδέας, με σκοπό να συνταιριάξει αρμονικά το νυν με το αεί, τον άνθρωπο με τον κόσμο, τον έρωτα με τη ζωή και το φως με την ελευθερία.
H Τώνια Κατζουρού με την ποιητική συλλογή «Ακροβατώ» επιχειρεί τη δική της προσωπική ακροβασία. Βρήκε 40 αφορμές για σκέψη και παραλληλισμούς, 40 αιτίες για ανάπαυση και εγρήγορση και μερικές για τραγούδι και εκτόνωση και στηριγμένη στη γλύκα της αγάπης, στη χαρά της ζωής, τα μυστήρια του σκοτεινού ουρανού και στις ροκ καταστάσεις που μας εκπλήσσουν συνεχώς, όπως δηλώνει στο οπισθόφυλλο, προχωρούσε θαρρετά και ενώ περίμενα με αγωνία να δω που θα την οδηγούσε η «ακροβασία» της, την είδα να βαδίζει σταθερά, με ένα λόγο ουσιαστικό, καθαρό, αυθεντικό.
Ως απλός αναγνώστης πολύ εντυπωσιάστηκα από την επίμονη αναζήτηση του φωτός.
Σχεδόν στα μισά από τα 40 ποιήματα της συλλογής υπάρχουν οι λέξεις ήλιος και φως, δηλαδή ένα μεγάλο ποσοστό της σηματοδοτείται από αυτές τις πανέμορφες λέξεις- ιδέες που την γεμίζουν. Είναι σαν να «Βρέχει Φως» σ’ ολόκληρη τη συλλογή όπως τονίζεται στο τελευταίο ποίημα.
«Μην τα φοβάσαι, πάντα, τα μεγάλα σύννεφα
πως θα σου φέρουνε βροχή!
Καμιά φορά «βρέχουνε» φως!
Έχε τα μάτια σου, ανοιχτά // κι αν έχεις τύχη,
Σ’ αυτό το φως // θα λούσεις την ψυχή!»
Ο έρωτας έχει το δικό του μερίδιο, αφού κυριαρχεί σε πάρα πολλά ποιήματα:
Η ποιήτρια τον τραγουδά, τον στολίζει, τον ζωγραφίζει, τον τοποθετεί όχι απλά στο χαρτί, αλλά στην ίδια την καρδιά της.
Τα γράμματα που μού’ μαθες // τα στόλισα για σένα
Σε στίχους τα τραγούδησα // τα ‘ γραψα σε χαρτιά!
Τα έβαλα να φιληθούν // να είναι αγκαλιασμένα
Όπως τα δυο μας, μάτια μου // τη νύχτα, στη φωτιά!
Πέρα από τα παραπάνω, η Τώνια Κατζουρού, με την ποιητική συλλογή «Ακροβατώ» μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο, ενώ θεωρώ ότι απευθύνεται στον εαυτό της, (χωρίς να μας αποκλείει), λέει:
«Ξεκινάς ταξίδια χαραγμένα,// με τα νιάτα πρίμα φουσκωμένα!
Μήτε ξέρεις τι θα συναντήσεις // κι ούτε ποιους τυφώνες θα νικήσεις…
Μόνο μιαν Ιθάκη αχνοβλέπεις// και στα όνειρά σου επιτρέπεις
να την κυνηγήσουν! Και πριν φτάσεις,// όλους τους ανέμους να δαμάσεις!»
Στη συνέχεια ο λόγος γίνεται περισσότερο έντονος, καθαρά προστακτικός:
Ξεκίνα! // Και μη μετράς τα πόσα βήματ’ απομένουν //
μήτε τα πόσα βήματα έχεις κάνει! //Μόνο το τελευταίο να νογάς,
να ‘ ναι γερό και σταθερό! // Να ‘ ναι δικό σου βήμα!»
Μ’ αυτόν τον τρόπο μας δίδει την ευκαιρία να φύγομε από το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας και να δούμε τον κόσμο εντελώς διαφορετικά:
«Ακροβατώ,// ανάμεσα παγίδα και γκρεμό!
Κι ό,τι ζητάω, είναι τα μάτια μου // να βλέπουνε τον κόσμο,
μέσα στα χρώματα του ήλιου!»
Ας ευχηθούμε αυτή η επιθυμία να την οδηγήσει στην πραγμάτωση του εξαίσιου και θαυμαστού οράματος της! Θερμά συγχαρητήρια!
