Στον ουρανό είναι και τα τρία
Ήταν δεν ήταν δεκατριών…
Μελαψός, όμορφος, με το βλέμμα όμως, γεμάτο αντάρα.
Αγωνία, τρόμο, πόνο, δάκρυ…
Όλα χώρεσαν.
Τραβούσε τ’ αδερφάκια του, τεσσάρων χρονώ και δυόμισι, έξω από το χαλασμό και τη φωτιά, και γύρευε, λέει, το Θεό!
Για να Του πει, πως τους γονείς του και τον παππού, τους σκότωσαν εκεί, στη Γάζα, και δεν ήξερε τι να κάνει.
Μα, μα πού να βρει τον Θεό, σ’ αυτό το χάος;
Μήπως έφυγε απηυδισμένος από την αφροσύνη των ανθρώπων;
Μήπως σκοτώθηκε κι Αυτός;
Πάντως, Θεό δεν έβλεπε, και κανείς δεν ήξερε να του πει και κάτι.
Γύριζε, γύριζε απελπισμένος, τραβώντας πάντα τα μικρά, ώσπου τα ‘χασε ο κόσμος, στους καπνούς και τη φρίκη…
Κι όταν με τις μέρες, κάποιος ρώτησε τι γίνανε εκείνα τα δύστυχα παιδιά, άκουσε να του λένε:
Τώωωρα τα παιδιά;
Στον ουρανό είναι και τα τρία.
Τα υποδέχτηκαν λέει, κάτι γλυκύτατα Χερουβείμ και τώρα που μιλούμε, θα τα ‘χουν κιόλας εντάξει, σ’ ένα από τα τάγματα των Αγγέλων!..
Τώωωρα τα παιδιά;
Υ.Γ.: Αφιερώνεται στην καθημαγμένη Παλαιστινιακή επικαιρότητα.
Επίμετρο: Έκοψαν λέει, τα ποδαράκια της αράχνης!
Εκείνα που την «αναδεικνύουν», σε απαράμιλλη, θαυμαστή υφάντρα!
Της έκοψαν λοιπόν τα «χέρια» κι εκείνη, κι εκείνη Ω! της Ιερότητας, άρχισε να υφαίνει με την κοιλίτσα της!!
Ύστερα, άφησε στον Ήλιο, το «μπρισιμένιο δίχτυ» της, για να στερεώσει με τις ακτίνες του, την θεσπέσια στίλβη!
Δεν πρέπει λοιπόν να παραπονιέμαι -ντροπή- εγώ έχω το δεξί μου χεράκι ελεύθερο και λειτουργικό πλήρως, κι έγραψα αυτό το μικρό ποιητικό αφιέρωμα, από τον «ΟΙΝΟΧΟΟ» μου.
Ναι, την Ποιητική Συλλογή, που επί τέλους είναι στο Τυπογραφείο!
Εκεί τα… πίνει! Κερνά όμως κιόλας, κερνά βεβαίως!..
