Οπου ανάμεσα στον δημιουργηθέντα ελληνικό χαλασμό πρέπει να υψώσουμε το θάρρος για νέο αναντρανισμό του νέου ελληνικού γίγνεσθαι μέσα από το απογίγνεσθαι που μας έχει επιβληθεί με την αστοχία μας, για τη δυστυχία μας και όλα τα συναφή.
Ομως οι εκλογές της 25ης Γενάρη έχουν πίσω τους πολλές άλλες εκλογές που με τα ηχούντα τύμπανα μεγαλοϋποσχέσεων και παραπλανήσεων οδηγηθήκαμε, μέσα από συνεχείς διαψεύσεις, στη βαριά κρίση του 2009.
Μέσα στην οποία βυθιστήκαμε καταλυτικά. Για να προβάλει τώρα απαιτητική η ευθύνη η λαϊκή μέσα πάλι από τόση προεκλογική χλαλοή όπως παλιότερες εποχές που μας οδηγήσανε σε διαστροφές και καταστροφές.
Ομως τώρα μέσα σε τόση ευρωπαϊκή, διεθνή και ελληνική ενοχή και συνενοχή μήπως πρέπει ν’ αγνοήσουμε την τωρινή προεκλογική χλαλοή με μια βουβαμάρα εκκωφαντική για να μη γίνουμε πάλι κομπάρσοι σε μια πάλι προεκλογική υπανάπτυξη.
Οπως αυτή για την οποία έγραψε ο τολμηρός διανοούμενος καθηγητής της Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς σε άρθρο του 16.3.1990 στην εφημερίδα “Το Βήμα”. Για να παραθέσουμε σήμερα ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα σε τόσο χειρότερους καιρούς…
ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, παρά τους τόσους αποπροσανατολισμούς και τις τρομοκρατήσεις ο ελληνικός λαός φαίνεται αποφασισμένος να αποτρέψει με την ψήφο του τις ως τώρα επιλεγχόμενες κατεστημένες πολιτικές καταστάσεις. Βασικά της δεξιάς συντηρητικής παράταξης και της παραδοσιακής βενιζελογενούς – κατεστημένης και αυτής δημοκρατικής παράταξης, με σοσιαλιστικές αποχρώσεις της μεταπολεμικής έκφρασής της από τον Γεώργιο Παπανδρέου με το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα που είχε δημιουργήσει, χωρίς επιτυχία.
Για να συγκεντρωθεί όλος ο μικροπολιτικός κόσμος των κεντρώων δυνάμεων στην Ενωση Κέντρου με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο οποίος όμως, αφού κυβέρνησε τη χώρα μέσα σε κλίμα ανωμαλιών, δημοκρατικών αγώνων (με τον ανένδοτο) και αναστατώσεων κατέρρευσε με αφορμή τον “βασιλικό στρατό” που ονόμασε ο τότε υπουργός Αμυνας Πέτρος Γαρουφαλλιάς, αλλά και με περίεργη την εμπλοκή (που εμφανίσθηκε) του Ανδρέα Παπανδρέου με την Ασπίδα…
Τότε η κυβέρνηση Κέντρου κατάφερε για πρώτη φορά να εκπαραθυρώσει το κράτος της δεξιάς, με στήριξη και αριστερών δυνάμεων στην εκλογή της.
Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Εκτοτε, η Ελλάδα πέρασε στην ανωμαλία της χούντας για να επιστρέψει -μετά την πτώση της- ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκαθαρμένος λόγω αυτοεξορίας του στη Γαλλία ως ηγέτης – σύμβολο για αποκατάσταση της δημοκρατίας… με το σύνθημα του Μίκη Θεοδωράκη: «Καραμανλής ή τανκς».
Εκτοτε, μετά την πρώτη αποκατάσταση ουσιώδους λειτουργίας της δημοκρατίας η διακυβέρνηση ξανα-έγινε κατεστημένη δεξιά με ενίσχυση κεντρώων δημοκρατικών δυνάμεων…
Ο Ανδρέας Παπανδρέου από το 1974 αγωνιζότανε για δικό του κόμμα δημοκρατικού σοσιαλισμού κατά του οποίου ήταν όλη η δεξιά, απογοητευμένες δυνάμεις των διαλυμένων (μετά την προεδρία Γ. Μαύρου και Ιωάννη Ζίγδη) δυνάμεων του κέντρου, αλλά και αριστερών δυνάμεων τόσο της ευρωαριστεράς όσο και μικρού ποσοστού των ιστορικών άλλων αριστερών δυνάμεων. Τελικά, μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε με περήφανη νίκη τη δημοκρατική σοσιαλιστική διακυβερνησία της Ελλάδας και έβαλε με το δυναμικό σύνθημα “Αλλαγή” τη δεξιά -όπως έλεγε- στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Σ’ αυτό όμως το χρονοντούλαπο κατέληξε τελικά η αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου μετά από τα 10 χρόνια της πρώτης και της ύστερης διακυβέρνησής του και με τα άλλα τόσα περίπου χρόνια των επιγόνων του ως την τελευταία περίοδο του γιου του.
ΜΑΚΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Ο οποίος μετά από το δικό του παραπλανητικό σύνθημα του προεκλογικού του αγώνα το 2009, με το «λεφτά υπάρχουν» οδήγησε, τη χώρα σε οικονομική, κοινωνική και εθνική ανυπαρξία και αποκυριαρχία. Με οδυνηρές ως τώρα συνέπειες για τους Ελληνες και την Ελλάδα. Για να επιστρέψει τώρα να συστήσει νέο πάλι σοσιαλιστικό – δημοκρατικό κόμμα με διεκδίκηση ψήφου από τον λαό που έχει βυθιστεί στο χάος.
Οπως βέβαια, έχει συμβεί και με το άλλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ που το κρατά ο κ. Ε. Βενιζέλος, ο οποίος παράλληλα με τον κ. Α. Σαμαρά, εκφραστή της παραδοσιακής ελληνικής δεξιάς, κράτησαν και επέμειναν στην πολιτική των μνημονίων με πολιτική, κοινωνική και εθνική μιας συνεχούς ομηρείας της χώρας μας. Ομως και οι δύο πλευρές του διχασμένου ΠΑΣΟΚ προβάλλουν τους ισχυρισμούς της προσφοράς τους.
Τώρα, όμως, μετά από τη συνεχιζόμενη περιπέτειά μας βρισκόμαστε μόλις λίγα βήματα πριν από την κάλπη μπροστά στη μεγάλη ιστορική ευθύνη μας ως πολίτες και ως λαός.
Ο ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΠΑΡΣΩΝ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ
Ο προεκλογικός αγώνας είναι σκληρός και θα γίνει σκληρότερος ως την προτελευταία μέρα. Το κλίμα που έχει ήδη διαμορφωθεί στη σκληρή προεκλογική αντιμαχία όπως συνέβη και το 1990 που έγιναν μέσα σ’ έναν χρόνο τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Για να γράψει τότε ο τολμηρός διανοούμενος καθηγητής της Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς στην εφημερίδα “Βήμα” την 16.3.1990 ένα σημαντικό άρθρο από το οποίο παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το τομίδιο των κειμένων του εκείνης της περιόδου που κυκλοφόρησε το 1992 από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο “Ελλαδικά προτελεύτια”… Το απόσπασμα που παραθέτουμε λέει τα εξής σημαντικά:
«…Απορώ για τη λογική και τα κίνητρα του πλήθους που συνάζεται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Τρίτη φορά μέσα σ’ έναν χρόνο. Δύστυχοι άνθρωποι, ευτελισμένοι στην εικόνα του στημένου παιχνιδιού… Με ποια κίνητρα άραγε ξεκινούν από το σπιτικό τους, με ποια λογική αφήνονται να παίξουν μπροστά στις κάμερες τον θλιβερό ρόλο του κομπάρσου. Απορώ…
Αν όμως υπήρχε η στοιχειώδης λογική, αυτή η προεκλογική περίοδος θα ήταν βουβή. Οσα είχαν να πουν οι κομματάρχες τα είπαν – ανία και κύρος πια οι αφόρητα επαλαμβανόμενες κοινοτοπίες, δήθεν προγράμματα και ανέλπιδες επαγγελίες…
Αλλαγή συσκευασίας στο ίδιο μπαγιάτικο προϊόν στην ευτελισμένη κομματική πραμάτεια».
ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ…
Αντίθετα όμως από τη συμμετοχή σε τέτοιες προεκλογικές συγκεντρώσεις με σημαιάκια, πανώ και ζητωκραυγές, γράφει, περαιτέρω, ο Χρήστος Γιανναράς θα έπρεπε να υπάρξει “βουβαμάρα”, κενό, θελημένη απουσία από κάθε σύναξη. Να ποια αντίδραση θα υπαγόρευε η στοιχειώδης λογική – αντίδραση του λαού σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Να φθάνουν σε χωριά και πόλεις οι κομματάρχες και να μη βρίσκουν ψυχή.
Ν’ ανεβαίνουν στις εξέδρες κι από κάτω το κενό, η πολυσήμαντη απουσία. Ούτε καν οι αφελείς των “τοπικών επιτροπών” των “οργανώσεων βάσης”. Κανείς, ερημιά. Θα ήταν εκπληκτικό, αποκαλυπτικό δείγμα ωριμότητας λαού σοβαρού, υπεύθυνου με αίσθημα τιμής και αξιοπρεπειας.
ΤΟΤΕ ΕΠΡΕΠΕ Η ΒΟΥΒΑΜΑΡΑ. ΤΩΡΑ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ;
Για να πούμε τώρα εμείς, ότι: Αν τότε που ο πολίτης και υψηλής ευθύνης διανοούμενος και καθηγητής της Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς ένοιωσε αυτή την ανάγκη για μια τόσο ουσιώδη αντίσταση του λαού μας, απέναντι σ’ έναν διαρκή πολιτικό προεκλογικό εκπεσμό τώρα μέσα στην τραγωδία που ζούμε εδώ και 5 χρόνια τι θα έπρεπε να κάνει ο τόσο αποπροσανατολισμένος ελληνικός λαός;
Δυστυχώς, ακολουθεί και τώρα τον τρόπο και τον δρόμο της προεκλογικής μας υπανάπτυξης. Την ώρα μάλιστα που τόσο δοκιμάζεται η χώρα, ο λαός. Με υπαίτιους καταστροφικών χειρισμών από πολλούς πολιτικούς που ξαναζητούν με νέους όρκους και αποπροσανατολισμούς την ψήφο ετούτου του τόσο ταλαιπωρημένου λαού…
Παρ’ όλα αυτά κάτι φαίνεται να διαφοροποιείται (όχι στον προκατασκευαζόμενο προεκλογικό περιαγερμό και χαμό) στη βαθύτερη ευθύνη σκέψης, τόλμης και απόφασης των έμψυχων και ελευθερόφρονων πολιτών της Ελλάδας.
ΤΩΡΑ ΜΕ ΝΕΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΡΥΘΜΟ
Τώρα σε σχέση με το παρελθόν (ως τη δραματική μέρα της οικονομικής θυματοποίησης της Ελλάδας όλα έχουν καταστραφεί για την Ελλάδα, για την Ευρώπη, για τον ευρωπαϊκό νότο, για τον ευρωπαϊκό βορρά, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο, που καθημερινά βυθίζεται στον τρόμο, στο αίμα, στην πείνα, στον χαμό.
Με πόλεμο ακόμα και των θεών και προφητών των θρησκειών.
Ομως το ελληνικό μαρτύριο που συνεχίζεται τόσο ζημιογόνα μπορεί ν’ αλλάξει τα πρόσημά του από το αρνητικό στο θετικό με την εκλογική βούληση των πολιτών (νέων και παλιών) με άλλη πορεία όλων των κομμάτων, για μια διακυβέρνηση υψηλής ευθύνης.
