Φύσα αεράκι δροσερό κι ανάλαφρο τ’ Απρίλη
και της αγάπης σκόρπισε την τρυφερή πνοή.
Τώρα που η γης μοσχοβολάει κι ανθεί το χαμομήλι
να βρει η χαρά ζεστή φωλιά, το γέλιο της η ζωή.
Να σεργιανίσει ο έρωτας του πλάστη ο χαϊδεμένος
να νιώσουν την ανάσα του τα πλάσματα της γης,
να ερωτευτούν, ω, και να δουν πόσο είναι μαγεμένος
κι αυτοί που δεν τον γνώρισαν στο διάβα της ζωής.
Να φέρει γλυκοσκίρτημα σ’ όποια καρδιά πονάει
τρυπώντας την με τις γλυκιές χρυσές του σαϊτιές,
να μας κεράσει το κρασί που όποιος το πιει μεθάει,
ν’ ανάψει μες στα στήθια μας του πόθου πυρκαϊές.
Οι πεταλούδες, τα πουλιά εκείνον καρτερούνε
και το σκουλήκι μες στη γη και στ’ ακρογιάλι οι γλάροι,
η πλάση όλη μυστικό θαρρείς κρατάει δοξάρι,
κι όλα τη γλύκα του έρωτα και τις χαρές του υμνούνε.
Κι όσες ψυχούλες έχασαν το τρυφερό του χάδι
μια πικραυγή κι απόμειναν βορά της μοναξιάς
ας τις αγκάλιαζε απαλά πλάστη μου κάποιο βράδυ
ν’ ανθίσει πάλι η μυγδαλιά στο κήπο της καρδιάς.
