Και τώρα που ολοκληρώθηκαν οι επίσημες εκδηλώσεις για τη Μάχη της Κρήτης ας δούμε πώς τις αντιμετωπίζουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι με αυτές σε γενικές γραμμές, με τις απαραίτητες πάντα εξαιρέσεις, που όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
• Για τους τοπικούς δημοσιογράφους η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει τα αισθήματά μας είναι η… ρουτίνα. Ξέρουμε ότι ανά πάσα στιγμή θα φύγουμε εν μέσω εκδήλωσης αν προκύψει κάποιο τροχαίο με… υλικές ζημιές στη γωνία Εφέδρων Πολεμιστών και Μαργουνίου, γελάμε (από μέσα μας) με τους επισήμους που διαγκωνίζονται για το ποιος θα φαίνεται καλύτερα στις φωτογραφίες και στα πλάνα μας, αγχωνόμαστε με τους κάθε λογής πολιτικούς παράγοντες που έρχονται από μόνοι τους να μιλήσουν σε μικρόφωνα και κάμερες για το πώς αισθάνονται που συμμετέχουν στην εκδήλωση και την ίδια ώρα αγνοούμε τους λιγοστούς ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα…
• Για τους πολιτικούς παράγοντες (βουλευτές-πολιτευτές, αντιπεριφερειάρχες) όταν δεν είναι εκλεγμένοι ή έχουν αποφασίσει να μην ξανακατέβουν σε εκλογές λάμπουν διά της απουσίας τους. Όταν είναι εκλεγμένοι στέκονται πρώτοι – πρώτοι για τα πλάνα, αγωνιούν για την προσωπική τους προβολή, βιάζονται να φύγουν ειδικά αν είναι Κυριακή και έχουν ξεκινήσει από νωρίς το πρωί τις επισκέψεις τους στα μνημόσυνα…
• Οι αυτοδιοικητικοί (δήμαρχοι – Περιφέρεια – υπάλληλοι) αν ήταν στο χέρι τους να καταργήσουν τις εκδηλώσεις της Μάχης της Κρήτης χωρίς να το χρεωθούν θα το είχαν ήδη κάνει! Κανείς δεν θα τους πει “μπράβο” αν μια εκδήλωση πάει καλά, αφού όλοι το θεωρούν δεδομένο, αντίθετα όλοι θα τους εξαπολύσουν τα βέλη της κριτικής αν κάτι δεν πάει καλά. Τα συνήθως “σφιχτά” οικονομικά των Δήμων χαλαρώνουν αν πρόκειται να προσφέρουν παραδοσιακό κέρασμα μετά το τέλος της εκδήλωσης ειδικά όταν πρόκειται για προεκλογική χρονιά…
• Οι ομιλητές στην καλύτερη περίπτωση θα αναζητήσουν πρωτογενείς πηγές σε Ιστορικό Αρχείο και Δημ. Βιβλιοθήκη, θα διαβάσουν βιβλία, θα συνομιλήσουν με επιζώντες. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις θα googlaroun τρεις τέσσερις λέξεις και θα “ξεπατικώσουν” ομιλίες άλλων παρουσιάζοντάς τις ως δικές τους…
• Όσο για το κοινό εκτός των επισήμων (τους πραγματικούς λόγους της εμφάνισής τους τους αναφέραμε παραπάνω), τις περισσότερες φορές θα εξαντληθεί σε μια 20αδα επιζώντων, συγγενών, ανθρώπων που άλλοι από ντροπή, άλλοι από ηθικό χρέος θα δώσουν το “παρών”. Δεν θα ξεχάσω το χτύπημα των λαμαρινών σε συνεργείο κοντά σε χώρο εκδήλωσης ακόμα και την ώρα του “ενός λεπτού σιγής”, ούτε τον οδηγό που παραλίγο να “καβαλικέψει” το άγημα στον Κερίτη γιατί δεν μπορούσε να περιμένει 2-3 λεπτά, ούτε φυσικά όλους αυτούς που πριν τελειώσει μια εκδήλωση έχουν ξεκινήσει την επιδρομή στον μπουφέ με τα κεράσματα…
Κάπως έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις, τιμούμε τη θυσία των προγόνων μας. Θέλοντας να αντιμετωπίσουμε τις ανασφάλειές μας, αναζητώντας την αυτοπροβολή, για το “πρέπει” και όχι για το “νιώθω”, για την δική μας υστεροφημία και όχι ως ηθική υποχρέωση….
Αυτές οι εικόνες δεν τιμούν ούτε την χώρα ούτε την ιστορία μας!
Αξιότιμε κύριε, αν και κάπως τραβηγμένο ,το σχόλιο σας έχει δυστυχώς στοιχεία ντροπιαστικής πραγματικότητας…..Με εκτίμηση