«…Ὅλα τὰ ἐρωτόπλαστα
Καθὼς ἐσὺ βλαστάρια
Π’ ἄνθισαν κι ἀπόσβυσαν,
Μιᾶς χρυσαυγῆς καμάρια!…»
(“Ο τάφος”, του Κωστή Παλαμά, απόσπασμα)
Mια αναδρομή σήμερα σ’ όλους τους θανάτους της ζωής! Της ζωής που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει…
Αναδρομή προσωπική σε θάνατους παιδιών, θάνατους που έως σήμερα επανέρχονται στη μνήμη! …Κάποιες φορές μαχαίρι δίκοπο και κοφτερό και κάποιες άλλες σύννεφο απαλό όπως ήταν το παιδιάτικο χαμόγελο εκείνων που το φόραγαν σαν κυριακάτικο ρούχο ασορτί με παπούτσια καινουργιοφορεμένα, απάτητα!
Mια γλαφυρή περιγραφή η παραπάνω· όμως δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα!
Στην πραγματικότητα που ζουν όσοι έχασαν το σπλάχνο τους, την ίδια τους την ψυχή, το παιδί τους!
Θυμούμαι όλα τα ονόματα των παιδιών, λουλούδια στην ανθοφορία τους που τα ’κοψε άγαρμπα κάποιο “χέρι”!
Θυμούμαι φίλους, συμμαθητές, γνωστούς που παρέμειναν εσαεί σε εκείνη την τρυφερή ηλικία, των 13, των 5, των 15, των 19, των 22, των…
Αρρώστιες, δυστυχήματα, αυτοκτονίες, ψυχρές δολοφονίες! Κλειστά τα μάτια τους και αλαβάστρινο το πρόσωπο τους!
Πυρακτωμένο σίδερο που μπήγεται στην καρδιά, στο νου τούτες οι τελευταίες δολοφονίες – γυναικοκτονίες· ένα ακόμη καρφί στο κρανίο της κοινωνίας μας που δεν εννοεί να συνετιστεί!
…Είναι μακρύς ο δρόμος που μένει να διανύσουμε, να φτάσουμε στο σημείο εκείνο που άνθρωπος δεν θα παίρνει τη ζωή ανθρώπου για μια διαφωνία, μία ασυμφωνία!
Δεν είναι λύση τα ευχολόγια, δεν είναι λύση οι φωνές!
Ίσως αν σταθούμε απέναντι στο θηρίο – στον ίδιο τον εαυτό μας, ίσως αν καθημερινά το κατακτυπούμε με όσα μέσα έχουμε, ίσως και μόνο τότε μπορέσουμε κάποτε να να το σκοτώσουμε!
Πόσο δύσκολο φαντάζει τούτο το έργο σε μία εποχή που τα πρότυπα που “παίζουν” στις τηλεοπτικές και όχι μόνο οθόνες μας, είναι απότοκα βίας και συγχυσμένης αντίληψης για την ουσία της ζωής, μιας ζωής που κανένας δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρεί από κανένα!
