Επιλέγω τις τελευταίες τρεις ηµέρες, να βλέπω και ξανά και να ξαναβλέπω, την έναρξη των Ολυµπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004.
Είκοσι χρόνια πριν και είναι τόσο φανερό, πόσο άξιοι είµαστε. Πόσα µπορούµε να καταφέρουµε αν πούµε όλοι µαζί ΝΑΙ. Πόσο άξια µπορούµε ως άνθρωποι, να στείλουµε παντού φως και πρεπιές, όχι για να µας πουν µπράβο, αλλά για να χαµογελάσει η ψυχή µας και µαζί µε αυτή, τα παιδιά µας. Απλά και µόνο για να είναι περήφανες οι επόµενες γενιές, οι οποίες κι αυτές θα έχουν ανάγκη το σπίτι, την εστία τους, την αγκαλιά, την πατρίδα τους, την γειτονιά τους και τους ανθρώπους για να ζήσουν µαζί τους.
Κι αναρωτιέµαι… Τι µας κάνει τόσο πολύ αµέτοχους στην ευθύνη.
