«Οι εποχές αλλάζουνε
του ανθρώπου την πορεία
ή οι άνθρωποι τις εποχές, ιδού η απορία».
Τον παλιό καλό… καιρό όποιος γεωργός είχε εκατό ελαιόδεντρα ή εκατό μανταρινιές στον κάμπο ή εκατό πορτοκαλιές στα πορτοκαλοχώρια Φουρνέ, Σκινέ, Αλικιανού κ.ά., ήταν νοικοκύρης, ζούσε άνετα. Επίσης όποιος κτηνοτρόφος είχε εκατό πρόβατα, το ίδιο. Μα όταν κούρευαν τα πρόβατα οι έμποροι μαλλιών ήταν παρόντες και αγόραζαν τα μαλλιά. Σήμερα, παραμένουν στον χώρο της κουράς ως άχρηστα.
Όταν σφάζαμε κάποιο ζώο στο σπίτι, ο πατέρας μου πήγαινε και πουλούσε την προβιά στα Χανιά και με το αντίτιμο ψώνιζε τρόφιμα. Σήμερα, όσα ζώα κι αν σφάξουμε, οι προβιές πηγαίνουν κατευθείαν στον κάδο απορριμμάτων και όσα ζώα και αν έχει ο κτηνοτρόφος, εκατοντάδες και χιλιάδες, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. ΓΙΑΤΙ; ΔΙΟΤΙ οι μαζώχτρες ήταν κατά το πλείστον Χανιώτισσες και περπατούσαν αρκετή ώρα κάθε πρωί, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών για να φθάσουν στα περίχωρα των Χανίων ως μαζώχτρες υπό τις πιο δυσμενείς συνθήκες ελαιοσυλλογής.
Αυτά προ εξήντα ετών και άνω. Σήμερα ποια γυναίκα Ελληνίδα με τα σημερινά σύγχρονα μέσα ελαιοσυλλογής και το μισό λάδι για αμοιβή πηγαίνει μαζώχτρα και αλίμονο αν έλειπαν οι αλλοδαποί κάτοικοι .
Ιωάννης Αντ. Φατσέας
ο μπάρμπα – Γιάννης
Ελαιοπαραγωγός
