Άγιε μου Γιώργη, μεθυστή,
βλόγησε τη σοδειά μου
φάε και πιες και σίμωσε
και φύλα(ε) τα παιδιά μου
Σε τούτο το χωριουδάτσι, μικιό μα θαματουργό κι ως είναι, πολλά τα βάσανά μας, μα τσι κυνηγάμε τσι μεγάλες μέρες και τσι καλές παρέες.
Και να δεις, δε χάνουμ’ ευκαιρία. Κατά που λένε η φτώχια θέλει καλοπέραση. Για τούτονα το λόγο, μα και για τη βαθιά πίστη που έχουμε στο Θεό και τους Αγίους, μαζωχτήκαμε την περασμένη Τρίτη, τρεις του Νοέμβρη, πολλοί Χριστιανοί, όλοι σχεδόν οι Σφηναριώτες, μαζί και καμπόσοι κοντοχωριανοί να γιορτάσουμε τον Άγιο μας Γιώργη το μεθυστή, που μόνο μεθυστής δεν ήτανε, όπως είπε ο παπά Νικόλας κείνη τη μέρα, μα κι η Φωτεινή στο περασμένο φύλλο της εφημερίδας μας.
Ετούτο το μικρό κι αρχαίο εκκλησάκι, το χτισμένο το 1840 και μετά από χρόνια και θαύματα πολλά, το 1884, φτιάχτηκε και το όμορφο καμπαναριό του, που το σεβάστηκαν οι καταχτητές, Τούρκοι και Γερμανοί, το έχουν αγκαλιάσει με αγάπη πολλή και πίστη βαθιά οι λιγοστοί κάτοικοι που ζούνε εκεί δίπλα, στα ριζά του βράχου και κάτω από το βλέμμα του Αγίου, στο Μέσα Σφηνάρι.
Φροντίζουνε να μένει πάντα καθαρό, τακτοποιημένο και μπογιαντισμένο, να κάνουν την ηλεκτρική εγκατάσταση και τον προαύλιο χώρο, να αναπαλαιώσουν εφέτος με σεβαστό κόστος και κόπο το καμπαναριό, μα και να υπάρχουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα κεράσματα άφθονα και κρασί που το καλεί κι η μέρα η ξεχωριστή.
Κι άλλοι χωριανοί προσφέρουν κεράσματα κι αγάπη τούτη τη μέρα, όπως και σε όλα τα πανηγύρια του γραφικού χωριού μας.
Μα ας πούμε δυο λόγια για την ημέρα ετούτη που στην πραγματικότητα, γιορτάζεται η ανακομιδή των λειψάνων του αγίου, δηλ. η μεταφορά τους στη Λύδδα της Ιόππης (Παλαιστίνης), πατρίδα της μητέρας του, της αγίας Πολυχρονίας, ενώ ο πατέρας του αγίου, ο άγιος Γερόντιος, ήταν από την Καππαδοκία. Γιορτάζονται επίσης και τα εγκαίνια του ιστορικού ναού του, που σώζεται ακόμη εκεί και είναι σεβαστός όχι μόνο από τους χριστιανούς, αλλά και από τους μουσουλμάνους.
Και οι ξωμάχοι, με αιτία αυτή την εορτή, μέσα σε κλίμα γενικής ευφορίας δοκίμαζαν και συνεχίζουν να δοκιμάζουν τα νέα κρασιά τους.
Μετά, λοιπόν, από τη λειτουργία δεν πήγαιναν, όπως συνήθιζαν στις αγροτικές δουλειές τους, αλλά γύριζαν σε όλα τα σπίτια του χωριού, όπου υπήρχαν κρασοβάρελα και πιο παλιά τα κρασοπίθαρα, και δοκίμαζαν τα νέα κρασιά, με αποτέλεσμα τις βραδινές πια ώρες να είναι όλοι μεθυσμένοι. Από αυτό το γεγονός ονόμασαν τον Άγιο Γεώργιο “μεθυστή” και οι μαντινάδες έδιναν κι΄ έπαιρναν.
Κι απ’ την καρδιά μας τέτοια μέρα, βγαίνει το κάλεσμα το σημαδιακό της μέρας:
Λάτε με το μπουκάλι σας,
για γλέντι αντρανιστά,
με βαρέλι και μεζέ σας,
ή και τίποτ’ απ’ αυτά!
Γιατί το έθιμο να ανοίγουν οι κτηνοτρόφοι, αμπελουργοί μα και οι οινοποιοί τα βαρέλια στις 3 Νοεμβρίου είναι σχεδόν πανελλήνιο και πανάρχαιο. Και ξέρουμε πως στην Κρήτη η διαδικασία αυτή έπαιρνε παλαιότερα πανηγυρικό χαρακτήρα. Κι αν υποτόνισε το έθιμο από τη δεκαετία του 1960, επιβάλλεται η αναβίωσή του, ειδικότερα στις μέρες μας, που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από διασκέδαση και την μεταξύ τους προσέγγιση.
Για τούτο και την περασμένη Τρίτη, με πρώτο στην παρέα μας τον προστάτη και φίλο, όπως θέλουμε να νοιώθουμε τον Άγιο Γιώργη, γιόμισε η τάβλα μεζέδες και κρασιά φρεσκοανοιγμένα, κερνούσανε, πίναμε, τρώγαμε, στήναμε κουβέντες όμορφες, αγνές με κέφι ποτισμένες. Ο Μανόλης, ο Στέφανος, ο Μιχάλης ο Γιώργης ο παπά Νικόλας και πολλοί άλλοι, καλοί τροφοδότες κεφιού και παράδοσης γνήσιας, Κρητικιάς, δίνανε πανηγυρικό τόνο στο άγριο και μαγευτικό ετούτο απανωράχι του χωριού.
Κι ανάμεσα δυο ποτηράκια, ξέφυγ’ απ’ τα χείλη μου, χαρισμένη στους φίλους, ετούτη η μαντινάδα.
Άγιε μου Γιώργη μεθυστή,
βλέπε τσι μερακλήδες,
τσι γεωργούς, τσ’ αμπελουργούς
και τσι καλούς πιοτήδες.
Και του χρόνου τέτοια μέρα με υγεία, εύχομαι σε όλους.
