Του έρωτα και της ποίησης

» Τι πιο επίκαιρο, τη μέρα της ποίησης, να θυμηθεί κανείς λίγους από τους πανέμορφους κι αθάνατους στίχους του “Ερωτόκριτου”, του Βιτσέντζου Κορνάρου; Ενός “αναγεννησιακού” μεν ποιήματος, όμως βαθιά ανθρώπινου, Κρητικού, ρεαλιστικού και “περιγραφικού” των αιώνιων συναισθημάτων μας;
Και επειδή η ποίηση γεννιέται, όχι για να κλείνεται στις σελίδες ενός βιβλίου, αλλά για να τραγουδιέται -όπως τα ομηρικά έπη- βάλτε και σεις λίγη ανάλογη μουσική και απολαύστε το παρακάτω ερωτικό απόσπασμα:
«Aνάθεμα τον Έρωτα με τα καλά τα κάνει,
και πώς κομπώνει και γελά τη φρόνεψιν, και σφάνει!
Σ’ πόσ’ άδικα, σ’ πόσ’ άπρεπα τον άνθρωπο μπερδαίνει,
κι οπού τον έχει για κριτήν, εις είντα σφάλμα μπαίνει!
Πόσοι Aφεντόπουλοι όμορφοι ήσαν εκεί στη μέση,
και μόνον ο Pωτόκριτος της Aρετής αρέσει.
Kαι δε θωρεί πλιό στα ψηλά, μα χαμηλά ξαμώνει,
και με μαγνιά τα μάτια τση κι αράχνην τα κουκλώνει.
Kαι να ξανοίξει δεν μπορεί, εις το καλό να πάγει,
μα εις το τη βλάφτει προθυμά, γιατί η καρδιά τση εσφάγη».
Για την αντιγραφή: Στ.Γ.Κ.