Του Παιδιού…

Η εντεκάτη του Δεκέμβρη αφιερώνεται σ’ εκείνο! Στα Δικαιώματά του, στη θέση του, στη Μοίρα του, και τη βελτίωσή της ενδεχομένως.
Όμως, και η 13η του Δεκέμβρη, μια επέτειος μαύρη, συγκλονιστική, για την νεώτερη ιστορία μας, σ’ ένα μαρτυρικό τόπο, που τον μούσκεψαν “ερυθροί ποταμοί” αιμάτων…
Καλάβρυτα του 1943 κι η εκτέλεση των χιλίων και πλέον στην Πολίχνη, αλλά και στα γύρω χωριά…
Θα “ανακινήσω” λοιπόν, την Ιστορική μου μνήμη, με ό,τι γνωρίζω και ενθυμούμαι… Γιατί επιθυμώ να θυμίσω τρία παιδιά… Τρία παιδιά, που, ελπίζω να γνωρίζουν την περίπτωση τους, οι περισσότεροι… Εδωσαν τη ζωή τους για την άχραντη γερμανοκρατούμενη πατρίδα. Τα ονόματά τους χαραγμένα στην κρύα “πεντελική λευκότητα” Τιμής, παραδόξως(;) θερμαίνουν τον καιρό…
Οπως εκείνος ο δεκατετράχρονος, στα Καλάβρυτα. Ώρα αυγινή, ώρα θανάτου… Το αγόρι, έχει περιληφθεί ως “άνδρας” να σταθεί, στο απόσπασμα, αφού από δεκατεσσάρων και πάνω, εκτελούνται!
Κι ο μικρός, έφηβος, της ζωής κανακεμένος κι ελπιδοφόρος, τρόμαξε, φοβήθηκε τον χαμό… Κίνησε λοιπόν αλαφιασμένος να φύγει του θανάτου… Αποσκίρτισε! Κι εκείνος, τον βρήκε την ίδια στιγμή, εν κινήσει… Πριν από το “ΠΥΡ” για τη συνολική και συλλογική σφαγή!
Κι άλλος μικρός έφηβος, ο Τοπολίνος στους διακόσιους μάρτυρες στην Καισαριανή του ’44, Πρωτομαγιά. Τα γεγονότα και το “πολυπληθές προσκλητήριο” των εκτελεσθέντων, αναπαύνονται στα μυρτόφυλλα της αναγνώρισης, και στα ποιητικά χαίρε της ελληνικής έμπνευσης… Γνωστά πράγματα… Τι έκανε λοιπόν ο μικρός; Μικροκαμωμένος καθώς ήταν, ανόρθωσε το κορμάκι του με τα ποδαράκια του στις μύτες, ώστε να τον φτάνει το πολυβόλο! Κι έμεινε στη δέλτο, των “μεγαλομαρτύρων” του γένους…, μ’ αυτή την απαράμιλλη χάρη, του “εθελούσιου”…
– Τι στέκεστε μωρέ; Πάρτε τους τα όπλα!
– …
Η κραυγή της Ηρώς Κωνσταντοπούλου, της “Παρθενομάρτυρος” των 17 Μαΐων, προς τους 49 μελλοθάνατους συντρόφους της, πριν αφήσει τα νειάτα της, στην Καισαριανή επίσης, τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου…
Αργότερα η μανούλα της, (βιωματική αφήγηση), πήρε στις χούφτες της το χώμα με το αίμα του κοριτσιού της, και το γεύτηκε! Κοινώνησε των “αχράντων μυστηρίων” του παιδιού της… Το κορίτσι, που έμεινε και αυτό, “έγγλυφο τιμαλφές” στα Ιστορικά κειμήλια της πονεμένης Ελληνισμοσύνης…
…Το ξέρω, πως τέτοιες αναφορές, αδικούνται σε μικρά κείμενα. Δεν πειράζει. Αρκεί που, ακροθιγώς στο φωτογενές Ιστορικό Πρόσωπο αυτών των παιδιών, τιμούμε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις τρυφερών ηλικιών, που έδωσαν το αίμα τους, για να σωθεί, για να σώζεται η Τιμή αυτού του τόπου…