“Τούμπες” μέσα στον πολιτικό χρόνο!

Από τα κίβδηλα λόγια, τις εξαγγελίες και τους πομφόλυγες μπουχτίσαμε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης.
Θυμηθείτε μέσα σε πόση πλάνη υποδεχτήκαμε το Καστελόριζο, την κατοπινή δυσκαμψία της κυβέρνησης Παπανδρέου να ορθώσει ανάστημα στο εξωτερικό και να προχωρήσει με αποφασιστικότητα ένα πλέγμα μεταρρυθμίσεων στο καχεκτικό εσωτερικό της χώρας.
Θυμηθείτε την πλάνη του “αντιμνημονιακού” κ. Σαμαρά, την πρεμούρα να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, την κυβίστησή του  και την αλλαγή πολιτικής, τα κατορθώματα με τα αλήστου μνήμης “Ζάππεια”.
Θυμηθείτε ότι όλοι τσακώνονταν ενώπιον της μνημονιακής μιζέριας και ουδείς “ίδρωνε” για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη θεσμική της ολοκλήρωση. Η Ελλάδα περιδιάβαινε χωρίς εθνική πυξίδα σε αχαρτογράφητα νερά, ενώ όλοι τσακώνονταν στο εσωτερικό με όλους τους άλλους.
Θυμηθείτε την αβεβαιότητα της Αριστεράς που, ενώ προσδοκά τη συνέχιση της κρατικής χρηματοδότησης, απεχθάνεται τους όρους της δανειακής σύμβασης, την “άλλη” υπεύθυνη Αριστερά που, ενώ συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση, δεν μπορούσε να βρει μια υποτυπώδη φόρμουλα διαλόγου για να εξακολουθήσει να συγκυβερνά.
Ζητείται, λοιπόν, ελπίς και ευθύνη. Οχι με ρητορείες, αλλά εντός του συντεταγμένου πολιτικού πλαισίου με τις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις ή άλλες που θα προκύψουν από ιστορική αναγκαιότητα και όχι από… μόδα.
Ζητείται ευθύνη, κοινός νους, όραμα, στρατηγικές διεξόδου από την κρίση.