Πληροφορήθηκα από τα Χανιώτικα Νέα για το πρόγραμμα καθαρισμού και διευθέτησης της κοίτης του Κοιλιάρη ποταμού, στην περιοχή Στύλου Αποκορώνου και θυμήθηκα κάποιες εμπειρίες που ίσως ωθήσουν για την δημιουργία κάποιας μορφής εναλλακτικού τουρισμού στα ποτάμια που προσφέρονται για κάτι τέτοιο.
Πρέπει να έχουνε περάσει πάνω από 25 χρόνια όταν διοργάνωσα την πρώτη κατάβαση (όχι rafting) με κοινά κανό σε δύο ποτάμια.
Στον Κοιλιάρη η αφετηρία ήταν στις πηγές στο Νιο Χωριό, κάπου κοντά στο γήπεδο, και η διαδρομή ως τη θάλασσα της Κυανής Ακτής χρειάστηκε δύο ώρες λόγω μικρών φραγμάτων από καλάμια που σήμερα ασφαλώς θα είναι μεγαλύτερα. Οι επιβαίνοντες στα δύο κανό, ο Παναγιώτης Μπουρδελής και η Σοφία Πλυμάκη, έμειναν κατάπληκτοι από την ομορφιά της διαδρομής και τις κατάφυτες όχθες. Και στις φωτογραφίες νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε… Ταϊλανδέζικο ποτάμι.
Αργότερα πραγματοποιήθηκε και άλλη κατάβαση και πληροφορήθηκα ότι στήθηκε μικροεπιχείρηση με κανό αλλά νομίζω δεν ευδοκίμησε. Αν έστω και από την ακτή προχωρούσες λίγο στο ποτάμι θα συναντούσες τότε στο νερό κάποια μεγάλα και περίεργα χέλια.
Την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκε η κατάβαση στον Κερίτη ποταμό (Ιάρδανο) από τον Παναγιώτη πάλι και τον Ιούλιο Γλαμπεδάκη, μέλη του Ορειβατικού Χανιών, με αφετηρία τη σιδερένια γέφυρα, γνωστή σαν γερμανική, προς τη μεριά της Αγιάς, και τερματισμό σε γέφυρα παλιάς εθνικής οδού και θάλασσας. Και γι’ αυτήν χρειάστηκαν δύο ώρες και ευτυχώς που οι… ποταμοπόροι φορούσαν κράνη γιατί εδώ το ρεύμα ήταν δυνατό και ανατράπηκαν δύο φορές.
Επίσης θαυμαστό είναι το τοπίο του υδροβιότοπου του ποταμού Αλμυρού στην Γεωργιούπολη, που εισέρχεται ο επισκέπτης και με βάρκα μέχρι τις πηγές, σε νερά βαθιά με θαυμάσια χλωρίδα βυθού και παλαιότερα χελώνες κ.λπ. που δεν γνωρίζω εάν υπάρχουν ακόμα. Καλό θα είναι να μην προχωρούν μηχανοκίνητα σκάφη που ενοχλούν το περιβάλλον.
