“Τουριστικά επαγγέλματα” και κράτος

Από την αρχή του καλοκαιριού ξέρουμε πως φθάνει γοργά, απειλητικά το φθινόπωρο και ο χειμώνας.
Τότε που φεύγουν οι τουρίστες.
Το ένα μετά το άλλο τα ξενοδοχεία κλείνουν και παρασύρουν μαζί τους τα μικρομάγαζα, τις ταβέρνες και τα παραθαλάσσια καφέ.
Εκεί που υπήρχε κίνηση, κόσμος και σκόρπιζαν την άμμο μέχρι το πιο μακρινό από θάλασσα μαγαζί, τώρα ερημιά.
Φώτα κλειστά! Σκοτάδι!
Μανταλωμένες πόρτες.
Κουκουλωμένα φώτα με μαύρες σακούλες για να μην τα τρώει άδικα η βροχή και η αλμύρα.
Κουκουλωμένα και τα λιγοστά φυτά για να μην τα κάψει ο βοριάς.
Ολα σε μια υποχρεωτική σιωπή, έως την ερχόμενη άνοιξη!
Ακόμα και οι εργαζόμενοι σκορπούν μέσα στην πόλη, μακριά από τα παραθαλάσσια.
Ομως θα πρέπει και αυτοί να βρουν τρόπο να επιζήσουν έως το άνοιγμα της σεζόν. Θα πρέπει να βρουν τρόπο να μην έχουν έξοδα όλους αυτούς τους μήνες.
Ζωή με το δελτίο δηλαδή.
Οσο απαραίτητοι είναι το καλοκαίρι οι εργαζόμενοι των τουριστικών επαγγελμάτων τόσο άχρηστοι φαίνονται για το κράτος τον χειμώνα.
Ετσι επενδύουν στη “βαριά βιομηχανία”, όπως λένε;
Είναι σαν να σε χρησιμοποιούν για λίγο και μετά να σε πετούν.
Μα θα πρέπει να επιζήσεις έως τότε. Αν ξέρει κάποιος, ας μας πει τη διεργασία του οργανισμού της πολικής αρκούδας, ώστε να πέφτουμε κι εμείς σε χειμερία νάρκη και να ξυπνάμε φρέσκοι – φρέσκοι για να μας ξαναχρησιμοποιήσουν και το ερχόμενο καλοκαίρι.
Γιατί μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε.
Χειμερία νάρκη λοιπόν!
Καλό χειμώνα φίλοι μου.