..Ορίστε, βρισκόμαστε στην Εβδομάδα των Παθών… Εν αναμονή του κοσμοϊστορικού γεγονότος, αυτού της πράξης της Ανάστασης.
Ελπίδα; Αγνωστο… Προσμονή; Αγνωστο… Τι;
Ισως αφορά την προσωπική προσπάθεια, τα πάθη ενός εκάστου -που όμως φέρει στα τρίσβαθά του τον… ΘΕΟ…- όπως και οι παλιοί μας λέγαν.
«Τούτος ο άνθρωπος έχει θεό μέσα ντου…».
Αυτός ο Θεός, λοιπόν, ίσως αυτός, να είναι που οδεύει με τα πάθη εντός μας. Τούτος ο Θεός και συνάμα αναστάσιμος, τούτη η προσμονή για τον εαυτό μας, τον εσωτερικό μας Θεό, τούτη η ελπίδα, όλα τούτα τα γιατί…. Μάλλον ο κατοίκων μέσα μας να είναι ο αληθινός Θεός.
Κι όσοι δεν έχουν Θεό μέσα τους;
Για όλους εκείνους, υπάρχουν οι άλλοι… Η ανάσταση όλων όσων δεν φιλοξενούν Θεό, στα τρίσβαθα, στα ανομολόγητά τους, είναι όλοι εκείνοι που βιώνουν την εβδομάδα των παθών και αγκομαχούν προς και εις τον Γολγοθά των… όλων.
Ετσι είμαστε εμείς οι Κρητικοί…
Μοιραζόμαστε τον Θεό μας, μοιραζόμαστε την Ανάσταση και κρατούμε τα πάθη για λόγου μας.
Είναι ευθύνη -έλεγε ο Νίκος- να είσαι Κρητικός…
Μα θαρρώ πως είναι πιότερο ευλογία και ακόμη πιο υπερβολικό ως ένα ταξίδι προς το θείο, το να είσαι -ως Κρητικός- θεραπεία για τον δίπλα σου.
Αυτό είναι θαρρώ τελικά η Ανάσταση… Η θεραπεία που προσφέρουμε πέρα και έξω από εμάς τους ίδιους…
ΜιχαHλ Π. ΛαμπαθAκις
