«Να μη χαλάσουν οι σχέσεις μας με γνωστούς και φίλους, δικούς και ακρα-συγγενείς…» θαρρώ πως είναι το ζητούμενο μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων – πολιτών στις όποιες εκλογές, κυρίως δε στις περιφέρειες της χώρας τούτης, της απίθανα απίθανης, μα συνάμα… λατρευτής.
Μα αν ρωτηθούν τα τρίσβαθα, τα ανομολόγητα των ψηφοφόρων όλων, όμως, θα αντλήσουμε απαντήσεις που αφορούν στην ανάγκη τους, οι προς εκλογή και οι εκλεγμένοι, να είναι άνθρωποι θαρρετοί, φιλαλήθεις, υπομονετικοί, ενίοτε με αυτοσαρκασμό, μιας και η συγκεκριμένη ιδιότητα είναι μεταξύ άλλων και δείγμα πολιτισμού… άνθρωποι της ολότητας -της έννοιας άνθρωπος- μα πάνω από όλα, ταπεινοί όπως και αποτελεσματικοί.
Στα βιογραφικά, ενός σχεδόν τεράστιου πλήθους υποψηφίων, διακρίνουμε την προσπάθεια εντυπωσιασμού και διασποράς υπερβολικών μηνυμάτων με απώτερο στόχο να αποδείξουν πως: «…η καμήλα είναι τελικά πολύ εύκολο να περάσει από την τρύπα της βελόνας». Μέσα στην αυτεπάγγελτη σύγχυση που έχει κατακλείσει το λειτουργούντα τμήμα του εγκεφάλου μου, ήρθε και φώλιασε μία αχτίδα ελπίδας, χαμόγελου, διάθεση, προσμονής, πως όλα κάποια μέρα, θα είναι σύμφωνα με τα ζητούμενα και τις απαντήσεις από τα τρίσβαθα των ψηφοφόρων – πολιτών. Η αχτίδα έφτασε σε μένα όταν διάβασα το βιογραφικό ενός υποψήφιου… δυστυχώς… όχι από τον τόπος μας τούτον τον Αληθινό. Βιογραφικό που με έκανε να αισθανθώ, έντονα, ευχάριστα, αληθινά και συγκίνηση.
Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τα συναισθήματα αυτά με όλους σας και το πράττω.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Βασανιζόμουν χρόνια για το πότε να γεννηθώ. Τελικά το αποφάσισα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 1973. Οι γονείς μου έκαναν μεγάλη χαρά γιατί δεν ήξεραν τι τους περίμενε…
Εκ γενετής κουβαλώ ένα πρόβλημα υγείας, είμαι αλλεργικός με τους άξεστους. Στη συνέχεια της ζωής μου προστέθηκε κι άλλο ένα, πάσχω από επιλεκτική αγοραφοβία.
Για να είμαι ειλικρινής, τα πρώτα χρόνια της ζωής μου δε θυμάμαι τι έκανα. Απ’ ότι λένε, όμως, καλά διασταυρωμένες πληροφορίες, ήμουν καλός ρέκτης της παρατήρησης. Αργότερα, μ’ έστειλαν στο σχολείο. Ευτυχώς που υπήρξαν οι συμμαθητές μου και οι πλάκες στα θρανία, γιατί η εκπαίδευση στο σχολείο είναι πολύ βαρετή. Αντί για τα σχολικά βιβλία διάβαζα εφημερίδες και περιοδικά. Όταν οι φίλοι μου διάβαζαν για τις Πανελλήνιες, εγώ γύρναγα στα bars.
Πανεπιστημιακές σπουδές γιοκ, αλλά όλο και κάτι μαθαίνω!
Ξέρω ανάγνωση, γραφή, αριθμητική και αναγκαστικά μελετώ Αγγλικά γιατί η μελλοντική σύζυγος μου (Κρίστιν Σκοτ Τόμας) είναι Αγγλίδα.
Για να ευλογήσω τα γένια μου, σας αναφέρω ότι από το 1993 ασχολούμαι με τα κοινά τις πόλης μέσα από διάφορες συλλογικότητες. Μετά από τις απογοητεύσεις από τις ιδεολογίες, σας πιστοποιώ με στόμφο σοφού ότι “η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”. (Εγώ το ’χα πει αλλά από ιστορικό λάθος πιστώθηκε στον Ντοστογιέφσκι).
Μ’ αρέσουν πολλά πράγματα στη ζωή. Το διάβασμα (μου συνέστησαν ότι πρέπει να το γράψω ως πιστοποιητικό ανθρώπου των “γραμμάτων και τεχνών”), το ποδήλατο, η πολιτική, τα ωραία κρασιά, η κουζίνα της μαμάς μου, το φλερτ, η υπονόμευση της απαισιοδοξίας, η ελληνική μυθολογία, η μουσική, o Ταΰγετος, οι χορεύτριες του tango, τα ταξίδια με το τρένο, οι αφτιασίδωτες χυμώδεις γυναίκες της “διπλανής πόρτας”, το ραδιόφωνο, οι αλλοπαρμένοι, οι μπαλιές – διαβήτη του Χουάν Ραμόν Ρότσα (τις βλέπω ακόμη στο youtube), τα δείπνα με τους φίλους μου, το μπούστο της Σοφίας Λόρεν, η ατμόσφαιρα στη Θύρα-13 όταν αντιμετωπίζουμε τον Ολυμπιακό, η αποδελτίωση και η μυρωδιά των εφημερίδων, οι ταινίες της Κινηματογραφικής Λέσχης στο αίθριο του “καφε-σινέ”, τα δειλινά του Σεπτέμβρη, τα χρονογραφήματα του Γιάννη Τριάντη, τ’ αλμυρίκια στην παραλία του “filoxenia”, η σοκολάτα, ο Μεσσηνιακός κόλπος, τα αυτοκίνητα – αντίκες, το ψάξιμο στο πλούσιο αρχείο της “λαϊκής βιβλιοθήκης”, τα νάζια της 6χρονης ανιψιάς μου, οι θερινές συναυλίες στο κάστρο της Ιζαμπώς, το λυκόφως από την ταράτσα του “pharae palace”, τα ντοκιμαντέρ, οι ήρωες του 1821 και τα καμώματά τους, οι μυρωδιές από τις ανθισμένες νεραντζιές την άνοιξη στην οδό Βασ. Όλγας, οι ύμνοι της Μεγ. Εβδομάδας, τα διατηρητέα κτίρια, οι ελιές (οι βρώσιμες αλλά και οι άλλες, που βρίσκονται πάνω από κάποια γυναικεία χείλη), η στοά Βαρβουτσή, τα γενέθλια μου, το σπίτι μας στο χωριό με κακοκαιρία κ.λπ.
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πλούσιος και παράλληλα να δουλεύω ως πωλητής σε κατάστημα με γυναικεία παπούτσια ! Αυτό το διάστημα, συνεργάζομαι (για όσο μ’ αντέξουν) με το βιβλιοπωλείο “Λυμπερόπουλος” και την “portolanos films”. Παράλληλα, σε συνεργασία με το “kalamatain” ετοιμάζουμε το “Μεσσηνιακό Οπτικοακουστικό Αρχείο” μέσω προφορικών μαρτυριών των παλιών κατοίκων. Επίσης, επιμελούμαι τις αστικές περιηγήσεις της ομάδας “πάμε βόλτα”. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην πόλη είναι η μη βιώσιμη κινητικότητα των πεζών και ιδιαίτερα των ειδικών ομάδων (ηλικιωμένων, αναπήρων, μαμάδες με καροτσάκια) από την κατάληψη των πεζοδρομίων και τη συμπεριφορά των οδηγών τροχοφόρων.
Με “λογισμό και μ’ όνειρο”, μ’ έναν ευφάνταστο ρεαλισμό, μπορούμε να κάνουμε την πόλη μας καλύτερη!
ΣΩΤΗΡΗΣ Α. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
“Φυγάς θεόθεν και αλήτης”
(Εμπεδοκλής)
Ευχή δική μου, μα κι όλων σας έχω την εντύπωση πως είναι: Να ξημερώσει μία αλλιώτικη μέρα στην αλήθεια όλων των υποψηφίων και στόχο το αγκάλιασμα της δικής μας ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
