Τρελλά τον ερωτεύτηκε τον ηλιοκαμένο ψαρά, η γοργόνα η Μπερλίνα! Έχασε το νου της και δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα της από το μελαχρινό παληκάρι! Τους βοστρύχους στο μέτωπό του, που στάζουν την αρμύρα, και το σκούρο χνούδι στ’ απανόχειλο, που μυρίζει ρακή…
Έχασε το νου της, γαλήνη δεν μπορεί να βρει, και το αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. Ένα απομεσήμερο Αυγουστιάτικο, τον πλησίασε. Πιάστηκε από την βάρκα του τη “Μαρίτσα” και του ‘πε θαρρετά.
– Θα… θα με πάρεις μαζί σου; Θα με πάρεις στην βάρκα σου, να φύγουμε μαζί;;
Να φύγουμε γρήγορα, μακρυά απ’ όλους και όλα; Ε; θα φύγουμε μαζί;;
– Ε, ε, ε Ναι… Της απάντησε άχρωμα, σαν υπνωτισμένος, από τη λάμψη της, αμήχανος, έκπληκτος…
Αλλά… αλλά το σκαρί μου είναι μικρό. Κωπήλατο είναι… ξέρεις….
– Δεν πειράζει, τον διακόπτει, θα ‘ρθουν οι αέρηδες οι φίλοι μου, χατήρι δεν μου χαλούν ποτέ! Θα μας ταξιδέψουν νήνεμα, ωραία… θα δεις!
Ε; τι λες, θα φύγουμε οι δυο μας; Μόνο οι δυο μας, έτσι;
– Ναι… είπε πάλι ο ψαρά αχνά, κι ούτε ο ίδιος αναγνώριζε τη φωνή του.
Δεν περίμενε τίποτ’ άλλο η γοργόνα η Μπερλίνα… Χαμόγελο ευτυχίας άνθισε στο πρόσωπό της, και φωτίστηκε όλο το θαλασσινό τοπίο… Ύστερα, επιδόθηκε σε χορό… Έναν “ίσαλο χορό” θεσπέσιο, με πιρουέτες θεαματικές, απ’ όπου σκορπίζονταν πορφυρόχρυσα ψαράκια, εκπληκτικά!… Απορροφημένη, συνέχισε να χορεύει η γοργόνα, εκστασιασμένη και από τα χειροκροτήματα!.. Όλο το… κοινό της θάλασσας, καμαρώνει. Βότσαλα και φύκια, ψάρια κι αχινούδια, ένας γέρος αστερίας βουρκώνει από το κάλλος της μοναχικής όρχησης!
Ως κι ο ίδιος ο Ποσειδώνας, ώρα πολλή, όρθιος, καταχειροκροτεί ενθουσιασμένος, δίχως να δίνει δεκάρα για την εμφανέστατη ζήλεια της Αμφιτρίτης!
…Πέρασαν μέρες… Ξέχασε ο ψαράς την “μπέσα” του στην γοργόνα… Την ξέχασε τελείως, κι η βαρκούλα η “Μαρίτσα”, εθεάθη με την αγάπη του την ξανθούλα τη τσακπίνα, και με “ψαριά” ικανοποιητική! Φιλιά και χάδια, παιχνίδια και γέλια, τραγούδια και λογάκια γλυκά, όπως ο ξεφλουδισμένος λωτός!
Όλα τα είδε, κι όλα τ’ άκουσε η “προδομένη” Μπερλίνα, και πόνεσε πολύ… Μαχαιράκια δίχως λύπηση, κομάτιασαν την καρδιά της· πίκρα και παράπονο την έπνιξαν, που μπόρεσε όμως να τα μεταλλάξει σε πείσμα και θυμό μεγάλο! Αποφασιστικά και γρήγορα. Πλατάγισε στο νερό τη δυνατή της ουρά, και το δέος από τις “διεγερμένες φολίδες” της, διαχύθηκε ως πέρα τον ορίζοντα… Η τραγική ωραιότητα της εκδίκησης πλέον εν δυνάμει, της ανήκει!
Ευθύς οι ανέμοι οι φίλοι της και οι οκτώ, που χατήρι δεν της χαλνούν ποτέ, παρόντες στις προσταγές της! Κι “αύτανδρη” η βαρκούλα η “Μαρίτσα”, βρέθηκε στο βυθό!!
Τίποτα πια…
Ούτε φιλιά και χάδια, ούτε νάζια και τακίμια, ούτε τραγούδια και γέλια, ούτε λογάκια γλυκά, όπως ο ξεφλουδισμένος λωτός… Τίποτα πια… Ούτε πνοή.
