Του γκρι εγκώμιον

Το γκρι αναμφίβολα είναι χρώμα υποτιμημένο. Ακόμα περισσότερο, παρεξηγημένο. Ως επιλογή, στη διακόσμηση ή στον ρουχισμό, συχνά χαρακτηρίζεται ως μουντή και άνευρη. Ακόμα και καταθλιπτική. Στην λογοτεχνία, έβγαλε μάλλον κακή φήμη. Σε επίπεδο θεωρητικών συζητήσεων, συσχετίζεται με έννοιες, όπως η ασάφεια και η αβεβαιότητα. Aλλοι συνειρμοί, πιο σοβαροί αυτοί, το θέλουν επιθετικό προσδιορισμό των καταπατήσεων, της βίας και της αδικίας.
Aσε το πιο σημαντικό. Που είναι χρώμα μη καθαρό, νοθευμένο. Ατυχής -κατά πολλούς- ανάμειξη του άσπρου και του μαύρου. Χρώματα ξεκάθαρα αυτά τα δύο. Με συνεκδοχές εξίσου ξεκάθαρες. Παραδοσιακά, το λευκό της αγνότητας, της αλήθειας, του φωτός και της γνώσης, το μαύρο δε του μυστηρίου, του σκότους, ενδεχομένως της άγνοιας και της κακίας.
Ιδέες βέβαια ξεπερασμένες πλέον θα μου πείτε, καθώς τώρα τελευταία ξαναδιαπιστώνουμε πόσο σκοτάδι μπορεί να υπάρχει μέσα στο άσπρο και πόσο φως μέσα στο μαύρο. Oπως και να έχει από μόνα τους, χρώματα… απόλυτα. Ακραία.
Μήπως όμως στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, αλλά όλα, μα και όλοι, είναι εν τέλει αναμείξεις;
Γι’ αυτό το αγαπώ το γκρι. Ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί δεν είναι χρώμα απόλυτο. Είναι χρώμα διαλλακτικό, ευαίσθητο, με κατανόηση προς τις αδυναμίες. Χρώμα συμφιλιωτικό που συνδυάζει πολλές διαφορετικές ιστορίες και οπτικές γωνίες. Χρώμα ευέλικτο και πολυεπίπεδο. Σύγχρονο. Ανάγκη των ταραγμένων μας καιρών.
Ας απενοχοποιήσουμε το “γκρι” λοιπόν! Και ας το βάλλουμε στη ζωή μας. Και όχι μόνο στο σπίτι και στην γκαρνταρόμπα μας, αλλά και στο νου και στην καρδιά μας.