Του καλοκαιριού τα ‘‘πρέπει’’…

Τέλη Αυγούστου και µια θλίψη αρχίζει να µας κυριεύει καθώς το καλοκαίρι µας, το καλοκαιράκι της ανεµελιάς και της διασκέδασης ξεκινά να µετρά αντίστροφα τις τελευταίες του µέρες. Αγωνία σχεδόν µας προκαλεί η σκέψη ότι οι διακοπές µας σιγά-σιγά τελειώνουν κι η επιστροφή η αναπόφευκτη σε δουλειές κι υποχρεώσεις, πιέσεις και ωράρια, σε κάθε είδους «πρέπει» δεν αργεί…

Αν όµως το καλοσκεφτούµε µήπως και το θέρος δεν φέρει και αυτό τα δικά του… «πρέπει»; Γιατί βεβαίως πολλά είναι αυτά που οφείλουµε απαρεγκλίτως να κάνουµε το καλοκαίρι το ελληνικό! Κατ’ αρχάς να ταξιδέψουµε, να πάµε εκδροµές και βόλτες κοντινές ή µακρινές, να κάνουµε µπάνια ατελείωτα. Και έπειτα φωτογραφίες µυριάδες ν’ ανεβάσουµε από προορισµούς πολυτελείς και εξωτικούς, εγχώριους και µη -πειστήρια αδιάσειστα της θερινής µας της ευδαιµονίας, µιας αδιαµφισβήτητης καλοζωίας. Κι ακόµα κι άλλα «πρέπει» πάµπολλα. Οφείλουµε να βολτάρουµε µε την παρέα µας σε µπαράκια ή και πανηγύρια -αναλόγως των προτιµήσεων- ν’ απολαύσουµε µια λυρική µελωδία υπό το υποβλητικό φως της πανσελήνου ή το ηλιοβασίλεµα µετά του αχού της θάλασσας. Αν είµαστε ελεύθεροι θα πρέπει να ερωτευτούµε κι αν πάλι δεσµευµένοι, ν’ αναζωπυρώσουµε τον έρωτά µας. Γενικώς θα πρέπει ν’ ανανεωθούµε, να ξενοιάσουµε, να ξανα-νιώσουµε από κάθε άποψη, σε βάθος να µαυρίσουµε και ολοκαίνουργιοι να ξαναγυρίσουµε!

Τι γίνεται όµως αν έλλειψη χρόνου ή χρηµάτων, ατυχίες και προβλήµατα, µοναξιά και εργασιακά αιτήµατα µας εµποδίζουν ν’ απολαύσουµε κατά πως πρέπει, ως οφείλουµε, το ατελείωτο, µοναδικό, υπέροχο, ελληνικό καλοκαίρι; Τότε τι; Θεωρούµαστε, είµαστε αποτυχηµένοι;

Και µήπως τελικά όλα αυτά τα ‘‘πρέπει’’ τα θερινά δεν αναιρούν ακριβώς την ίδια την πεµπτουσία του καλοκαιριού που θα… έπρεπε να είναι ακριβώς αυτό, απαλλαγµένο εντελώς από κάθε είδους υποχρεώσεις ανάλγητες, καταναγκασµούς παντοδαπούς, ‘‘πρέπει’’ δεσµευτικά κι αδιαπραγµάτευτα;