Η κουβέντα του, από χρόνια πολλά, δεκαετίες, είναι ανοιχτή. Μπορεί προσφάτως να εντείνεται, με νέες παραμέτρους να “εισβάλουν” στο κάδρο ανησυχητικά και για τη χώρα μας, όμως δεν είναι υπόθεση καινούργια, ότι αφορά στο μέγα, το ευλογημένο, το ανεκτίμητο Αγαθό!!
«Αχ, έρημα κορμιά, αποταμιευτήρες, γι’ αθάνατο νερό…»
Ο τραγουδοποιός Θ. Παπακωνσταντίνου στενάζει με προσφώνηση του ανθρώπου, απευθυνόμενος όχι στη βούληση ή στην καρδιά (ίσως δοκιμότερα), αλλά στη ζωογόνο παρουσία του νερού ως «κύριο θεμέλιο» της βιολογικής του οντότητας! Το θέμα, πρόσφορο εξαιρετικά για προσεγγίσεις και αναλύσεις πολιτισμικά, και καλλιτεχνικά και λαογραφικά. Όμως, βλέποντας τον τίτλο ενός θαυμάσιου άρθρου πριν δυο τρεις ημέρες, «υποκλίθηκα» στον ρεαλισμό και τα στοιχεία που παραθέτει ο συντάκτης, κι αξίζει να αντιγράψω πέντε έξι παραγράφους. Ο Τάσος Σαράντης υπογράφει σκέψεις που «ανοίγουν» τους προβληματισμούς και πυκνώνουν τη γνώση.
“Το νερό ως όπλο πολέμου”
Ο τίτλος: Ενδεικτικά, λοιπόν, ας αναφέρουμε κάτι.
«Ο Μαρκ Σεϊτούν, ως καθηγητής για την ασφάλεια του νερού που επικεντρώνεται στον ρόλο του στις συγκρούσεις, γνωρίζει ότι το νερό είναι ζωή. Αλλά, παράλληλα, γνωρίζει ότι το νερό είναι επίσης θάνατος! Και δεν εννοεί μόνο την τρομερή καταστροφική δύναμη των πλημμυρών ή την αγωνία που προκαλούν οι ξηρασίες».
Χρησιμοποιούμε για αιώνες τα ποτάμια, για να βλάψουμε τους εχθρούς μας, γράφει ο Σεϊτούν στον ιστότοπο The Conversation. Πίσω στις αρχές του 1500, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, συνεργάστηκε με τον Νικολό Μακιαβέλι σε μια τελικά ανεπιτυχή προσπάθεια να εκτρέψει τον ποταμό Άρνο μακριά από την αντίπαλο πόλη της Φλωρεντίας, την Πίζα.
Βέλγοι έφηβοι, τέσσερις αιώνες αργότερα, καθώς και αγρότες, γνώριζαν ακριβώς πώς θα πλημμυρίσουν τα μέρη του ποταμού Εϊζέρ, όπου είχαν προχωρήσει τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εξάλλου, έναν αιώνα αργότερα οι ουκρανικές δυνάμεις διέκοψαν τη μοναδική παροχή νερού στην Κριμαία, μετά την προσάρτησή της από τη Ρωσία, και μόλις πριν από λίγες εβδομάδες τα ρωσικά στρατεύματα χρησιμοποίησαν τον ποταμό Δνείπερο, για να σταματήσουν την προέλαση των στρατευμάτων.
…Τα ποτάμια χρησιμοποιούνται επίσης συχνά για την απόκρυψη εγκλημάτων. Η Αστυνομία του Παρισιού πέταξε δεκάδες ανθρώπους που είχαν εκτελέσει, στον ποταμό Σηκουάνα, κατά το 1961.
Άλλωστε οι Συριακές δυνάμεις πέταξαν δεκάδες πτώματα εκτελεσθέντων στον ποταμό Χαλέπι, το 2013.
…«Αλλά τώρα, ο κόσμος αντεπιτίθεται, επισημαίνει ο Σεϊτούν. Νομικοί αναπτύσσουν αρχές για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και των υδάτινων υποδομών κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων!»
Το αισιόδοξο «διά ταύτα» του επιστήμονα, ως επίλογος ελπιδοφόρος. Έστω μια μικρή ανάσα στη διογκούμενη ανησυχία.
