«Του Τσιόδρα οι προσφιλείς»

Πριν από λίγες ημέρες ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε ένα δίστιχο: «Εμείς του ‘60 οι ευπαθείς, του Τσιόδρα οι προσφιλείς».
Πριν από πολλά χρόνια, όταν τα πράγματα ήταν αλλιώς είχε γράψει για τους “εκδρομείς του ’60”: Η “εκδρομή” τέλειωσε, ωραία περάσαμε, πάμε τώρα να σώσουμε τη χώρα.
Υποψιάζομαι, ότι θα γίνει ένα μεγάλο restart στην ελληνική οικονομία, με την μεταφορά εργαζομένων και κεφαλαίων από τον ένα κλάδο στον άλλο.
Αυτό δεν μπορώ να το εκτιμήσω ως θετικό ή αρνητικό, γιατί πρώτον πρέπει να βρεθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια και δεύτερον να υπάρξει ένα εργατικό δυναμικό με σύγχρονες εξειδικεύσεις.
Και στα δύο κεφαλαιώδη ζητήματα, η Ελλάδα προς το παρόν υστερεί. Η οικονομία και η χώρα φλερτάρουν με μια νέα βαθιά ύφεση.
Προφανέστατα και η ροή κεφαλαίων και η ευελιξία των υπαλλήλων είναι το πρώτο ανάχωμα σε αυτό.
Εκτός από την οικονομία υπάρχει και η κοινωνία. Κανείς δε θέλει να πετάξει κανέναν στον Καιάδα.
Μόνο όσοι αυτοτρολάρονται το πιστεύουν αυτό.
Αλλά η χώρα μας, πρέπει να πάψει να είναι μονοσήμαντη, να είναι μόνον μια χώρα διακοπών.
Ετσι δεν βγαίνει ο λογαριασμός.
Το τεκτονικό ταρακούνημα είναι τέτοιο, που τώρα μπορούν να τεθούν οι θεμέλιες βάσεις.
Και μιλώ για την κοινωνία. Διότι η κοινωνία παράγει, εργάζεται, ψυχαγωγείται.
Ακόμη και το θέαμα και την καλλιτεχνία κάποιοι πρέπει να έχουν εισοδήματα για να την απολαύσουν.
Η Ελλάδα στέκεται όρθια ακόμη μέσα σε μια τριπλή κρίση: Εθνική, οικονομική, υγειονομική.
Παρ’ ότι θεωρώ τον Ερντογάν τελειωμένο, εντούτοις φοβούμαι τους νοσηρούς παροξυσμούς του.