Στο γράμμα σου αδερφοχτέ, μια παροιμία βλέπω,
μα πάλι παραφέρθηκες, δεν είναι τούτο πρέπο.
Για τούτο και θυμίζω σου, παλιών που είσαι λάτρης,
«δάσκαλε που εδίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.»
Με ένα χέρι γράφω σου, ζερβί είναι στο γύψο,
μα αγαπώ σε, δε μπορώ, απόψε να σου λείψω.
Έχω κουβέντα σοβαρή, που πρέπει να σου κάνω,
ο τουρισμός αρχίνησε, μη ρθουν τα κάτω πάνω.
Στο σπίτι σου να μαζωχτείς, σταμάτα να σβουρίζεις,
που κάθε τόσο ψάχνω σε, και πάντ’ εσύ γυρίζεις.
Ξένοι πολλοί μας έρχονται, τον κορονιό μην έχουν,
έλεγχος μέγας γίνεται, τα πάντα τα προσέχουν.
Πάρε καμάκι, ούριος, άνεμος εδά φυσά,
μα φύλαε τα ρούχα σου, μπας και έχεις τα μισά.
Για τούτο λέω σου Γιαννιό, τη μάσκα πάντα να ‘χεις,
ν’ απολυμαίνεις χέρια σου, δεν ξέρεις πού θα λάχεις.
Αυτά που ήξερες παλιά, έχουν εδά αλλάξει,
π’ ανάθεμα τον κορονιό, να σκάσει να μπλαντάξει.
Ήμαθές τα αδερφοχτέ, καινούργιο κρούσμ’ εφάνη,
από πολίτη Σουηδό, κι όποιος σιμώσει χάνει.
Το πράγμα είναι σοβαρό, οι ειδικοί μας λένε,
για τούτο πάντα πρόσεχε κι ας λένε ό,τι θένε.
Μείνε στο σπίτι κουζουλέ και ρίμες κάτσε γράψε,
που όλ’ αναζητούμε σε, τσι σκανταλιές σου πάψε.
Θαρρώ πως ένα κινητό, πρέπει να αγοράσεις,
να παίρνεις μας αν λαχταράς, και πράμα δε θα χάσεις.
Μα πιο πολύ να με καλείς, μεζέ καλό σαν εύρεις,
κατέεις είντα εννοώ, που να ψαρεύεις ξεύρεις.
Μα, όφου, είντα θα γενεί, ναι, σαν πουν λόγου χάρη,
φίλους καλούς να έχουμε, έτοιμους για σαφάρι.
Αγαπώ σε και φιλώ σε
Σφηναριώτης
Με παροιμίες απαντώ
Δεν σταματά αδερφοχτός, να με τσιγκλά κομμάτι,
την ώρα που βαδίζουμε, σε ρίμας μονοπάτι.
Με παροιμίες παλαιών, θέλει να μου τονίσει,
ότι πορεία άλλαξα και έχω ξεστρατίσει.
Να με γυρίσει προσπαθεί και πάλι στα νερά μου,
«φίλε μου στην ανάγκη μου κι εχθρέ μου στη χαρά μου».
Μα του οφείλω σίγουρα, ευγνωμοσύνη πλέρια,
να ξεχρεώσω δεν μπορώ, χειμώνες καλοκαιρια.
Μα ξέρει πως τα κινητά, σ’ υπόληψη δεν τα ‘χω,
αφού με βρίσκουνε παντού, όπου βρεθώ και λάχω.
Κρυφτό δεν παίζω κανενός και δεν φοράω μάσκα,
γι αυτό και με γνωρίσουνε, μέχρι και στην …Αλάσκα.
Όμως μου λες ντα κάτεχα, πως πρέπει να ξεχάσω,
που το βραδάκι πριν να ρθει, στο σπίτι μου θα φτάσω.
Μια παροιμία μολογά, «σένα τα λέω Γιάννη,
για να τ’ ακούσουνε αυτοί, που βγαίνουνε σεργιάνι.»
Μικρά παιδάκια παίζαμε, ξυλίκι και καμάκι,
μ’ αυτό που τώρα εννοείς, είν’ άλλο παιγνιδάκι.
Από μικρός τσι δέχομαι, τσι συμβουλές δασκάλου
και προ παστός καθηγητή και φίλου μου μεγάλου.
Μα πληρωμέν’ απάντηση, θα παίρνει πότες-πότες,
«αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.»
Αυτά λοιπόν αδερφοχτέ, μέχρι την ώρα τούτη,
σπατάλη να μην κάνουμε, σε σκάγια και μπαρούτι.
Μα πρόσεχε άλλη φορά, όταν περνάς το ρυάκι,
γιατί ογδονταρίσαμε, Γιώργο Καμβυσελλάκη.
Εννιαχωριανός
