Τουρκία – ΗΠΑ

Είναι κοινό μυστικό ότι αν κάποια χώρα επιθυμούσε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη την επανεκλογή Τραμπ, αυτή είναι η γειτονική μας Τουρκία. Ο Τραμπ με τους μόνους με τους οποίους αισθανόταν “άνετα” να συνομιλεί, ήταν οι όπου γης δικτατορίσκοι τύπου Ερντογάν, Μπολσονάρου, Κιμ, Πούτιν κ.ά. Το “πολιτικώς ορθό” ποτέ δεν ήταν στις προθέσεις του. Αντίθετα, ήταν κυνικός, ρατσιστής, σεξιστής, προσβλητικός, διχαστικός, υποτιμητικός απέναντι των άλλων ηγετών.

Δεν χρειάζεται συνεπώς ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς το γιατί η Τουρκία βρίσκεται σε αμηχανία, με την αποχώρηση Τραμπ. Ο οποίος αποκαλούσε ανερυθρίαστα τον Ερντογάν “φίλο”, “τρομερό ηγέτη”, “καλό σκακιστή” και άλλα ωραία! Αλλο, βέβαια η αντιπολιτευτική τακτική του Τζο Μπάιντεν, με την επιθυμία του να συνεργαστεί με την τουρκική αντιπολίτευση για την εκδίωξη του σουλτάνου από την εξουσία. Άλλο όμως, είναι ο αντιπολιτευτικός κι άλλο ο κυβερνητικός: μια σωστή διακυβέρνηση προϋποθέτει την εκφορά άλλου λόγου ρεαλιστικού, ακολουθούμενου από τις ανάλογες ενέργειες.
Μια ορθή εξωτερική πολιτική δεν έχει να κάνει με προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, παρά μόνο με εθνικά συμφέροντα. Η ήττα Τραμπ δηλώνει αυτόματα ότι ο Ερντογάν χάνει τον πολυτιμότερο σύμμαχό του στην Ουάσιγκτον. Έτσι, εφεξής δεν θα του είναι δυνατόν να ασκεί επιθετική πολιτική με τους όρους (και τα προσωπικά τηλεφωνήματά του) που μέχρι χθες ασκούσε. Πιθανόν να δούμε μια αμερικανική παραδοσιακή εξωτερική πολιτική να επιστρέφει στην προ του Τραμπ κανονικότητα.

Lockdown στα Χανιά και οι δημοσιογράφοι των “Χ.ν.” καταγράφουν καθημερινά τα σπουδαιότερα γεγονότα της τοπικής – και όχι μόνον – επικαιρότητας, στο “Ημερολόγιο καραντίνας.