Τουρκία, Συρία, Ελλάδα, κόσμος!

Ι. -ΑΝΕΚΑΘΕΝ τόσο η διεθνής διπλωματία, όσο και οι πόλεμοι αποτελούσαν πολύπλοκες υποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση ένας πόλεμος δεν είναι απλή διένεξη μόνο μεταξύ δυο χωρών. Εμπλέκονται συμφέροντα και άλλων…
ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ κρατών ευκαιριακές στήνονται για τον έλεγχο ή την καταστροφή ενεργειακών πηγών και εμπορικών περασμάτων, είναι απότοκες γεωπολιτικών “παιχνιδιών” και πάντα καταλήγουν σε βαρύ φόρο αίματος κυρίως των αμάχων. Και όλα αυτά μεταφράζονται σε αγώνες δήθεν “κατά της τρομοκρατίας”, σε δήθεν “απελευθερώσεις” ή προστασίες λαών, σε δήθεν “αποκατάσταση” της δημοκρατίας και άλλα ωραία!

ΙΙ. -Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ της Τουρκίας στη Συρία (με τις ευλογίες των ΗΠΑ, Ρωσίας, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ.) θέτει μια σειρά από ερωτήματα:
– Πώς θα διαμορφωθούν άραγε οι συσχετισμοί σε μια περιοχή (Συρία) όπου Ουάσιγκτον, Μόσχα, Τεχεράνη, Τελ Αβιβ και Παρίσι έχουν ζωτικά συμφέροντα αλλά δεν επεμβαίνουν;
– Η τουρκική επέμβαση δεν θα δώσει ανάσα στις νικημένες δυνάμεις του ισλαμικού χαλιφάτου (ISIS), ώστε να αναβιώσει ο τζιχαντιστικός κίνδυνος; (Ήδη με τους τουρκικούς βομβαρδισμούς απελευθέρωθηκαν πάνω από 700 τζιχαντιστές και ο κίνδυνος απειλής της Ευρώπης με τρομοκρατικά χτυπήματα είναι ορατός).
– Πόσο κινδυνεύει η Τουρκία να εμπλακεί σε ένα νέο «βρώμικο πόλεμο» στο κουρδικό μέτωπο;
– Ποιοι θησαυρίζουν πουλώντας όπλα στους μεν και στους δε;
– Πόσο αποθρασύνεται η Τουρκία, ώστε να επέμβει μετά κι αλλού;
– Πόσο πραγματική είναι η απειλή ενός νέου, μεγάλου κύματος προσφύγων (“ανθρωπιστική κρίση”) από τις εμπόλεμες περιοχές προς τη χώρα μας;

ΙΙΙ. -ΣΤΗ διεθνή διπλωματία δεν υπάρχουν “φιλίες”. Ούτε μόνιμες “συμμαχίες”. Οι χθεσινοί εχθροί γίνονται σύμμαχοι και οι χθεσινοί φίλοι γίνονται εχθροί όταν τα συμφέροντα αποκλίνουν ή συμπίπτουν. Η Τουρκία ούσα βουλιμική χώρα, έχει ως στόχο την ανασύσταση της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Διαθέτει τον καλύτερα εμπειροπόλεμο οργανωμένο στρατό στο ΝΑΤΟ (ήδη γίνεται ο “κριός” του), περιφρονεί διεθνείς συμφωνίες και διεθνή δίκαια (ΑΟΖ, Λωζάννη), προβάλλει αξιώσεις για ανύπαρκτες τουρκικές μειονότητες (Ρόδος, Κως) και θεωρεί το Κουρδικό ζήτημα θέμα “τρομοκρατίας” και όχι έναν αγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας ενός λαού για την ίδρυση κουρδικού κράτους.
Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ σιωπή των λεγόμενων “μεγάλων” λέει πολλά. Τα “ψελλίσματά τους” (Μέρκελ-Μακρόν) είναι για το θεαθήναι. Μήπως οι ίδιοι δεν σιωπούσαν, όταν εκδιώχθηκαν βίαια οι Ελληνες (1955) από την Πόλη; Οι ίδιοι, οι “μεγάλοι” (ΗΠΑ, Ρωσία, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) δεν ετήρησαν σιγήν ιχθύος με τους Αττίλες Ι και ΙΙ της Τουρκίας εναντίον της Κύπρου το 1974;
ΕΛΛΑΔΑ και Τουρκία υποτίθεται ότι ανήκουν σε “κοινή” συμμαχία, το ΝΑΤΟ. Ομως, σε περίπτωση που η Τουρκία, με την ολοένα αυξανόμενη ένταση των προκλήσεών της σε Αιγαίο και ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, κατορθώσει να δημιουργήσει στρατιωτική εμπλοκή, αμφιβάλλει κανείς για τη στάση (“των ίσων αποστάσεων”) που θα κρατήσουν απέναντι στη χώρα μας και την Κύπρο;

ΙV. -ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ήδη ένας οργουελικός κόσμος γύρω μας στον οποίον κυρίαρχο στοιχείο είναι ο κυνισμός. Κι αλίμονο στις ανίσχυρες χώρες. Με τις ΗΠΑ να αποσύρονται σιγά-σιγά από καίρια σημεία του πλανήτη, με ασυνάρτητη την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. εν αναμονή ενός Brexit χωρίς συμφωνία, με τη Ρωσία να καιροφυλακτεί, έχουμε ήδη εισέλθει σε μια χρονική περίοδο που μας “υπόσχεται” μάλλον έναν ζοφερό και επικίνδυνο κόσμο.