ΠΙΘΑΝΟΝ είναι γνωστό σε πολλούς, πιθανόν και άγνωστο το πιο κάτω “μυθικό” απόσπασμα από βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη. Αναφέρεται στον αιώνιο “πόλεμο” ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους, σε τούτη τη γωνιά της γης. Το επικαλούμαστε γιατί εκφράζει ένα συνεχές “φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη”. Ζούμε δεκαετίες τώρα σε υπερένταση, με εξοπλισμούς και δημιουργία συμμαχιών κατά το δοκούν, επειδή ακριβώς απειλούμαστε από μια χώρα -την Τουρκία- που δεν συμβιβάζεται με το διεθνές δίκαιo, δεν πιστεύει στις συνθήκες που έχει υπογράψει και διακατέχεται από μεγαλομανίες.
ΠΟΛΛΑ λαχταράει ο Ερντογάν, αλλά, άλλοτε οι συγκυρίες, άλλοτε η εξοργιστική επιθετικότητά του και πάντα η πραγματική εικόνα της χώρας του, δεν του επιτρέπουν να αναδειχθεί -όπως το ονειρεύεται- σε νεοοθωμανό σουλτάνο. Ο γείτονάς του, η Ελλάδα τον εμποδίζει. Ο μόνος τρόπος για να κερδίσει, είναι να βάλει τους Έλληνες να αλληλοφαγωθούν. Θα τα καταφέρει; Μέχρι τώρα όχι! Ο καζαντζακικός μύθος είναι παρμένος από το βιβλίο “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” * και λέει πολλά:
«Μωρέ, μην είσαι παλαβός, μην ανακατεύεσαι στις ρωμαίικες δουλειές· παλιά κατάρα είναι αυτή, από Θεού. Άκου τι μου ‘λεγε ο μακαρίτης ο παππούς μου, να καταλάβεις. Όλα τα΄ κάμε καλά ο Αλλάχ, μου ’λεγε, όλα, μα μία μέρα βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε το Ρωμιό· μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε· είχε ένα μάτι, ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα· ας πιάσω να κάνω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του». Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι, ταμάλαξε καλά καλά, έφτιαξε τον Τούρκο. Κι ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν από το πρωί ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλο· μα ευτύς ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! «Ο διάολος να με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι· τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω; Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης· μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: «Βρήκα! Βρήκα!» φώναξε· έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιασε έναν άλλο Ρωμιό, και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα· τρικλοποδιά ο ένας και ο άλλος· μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος ·μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος…. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν! Κι έτσι ο κόσμος, Μπραϊμάκι μου, βρήκε την ησυχία του».
ΑΛΙΜΟΝΟ μας, αν πέσουμε στις παγίδες της εκάστοτε τουρκικής ηγεσίας, που συνοδεύονται άλλοτε με απειλές κι άλλοτε “με χείρα φιλίας”. Οι γείτονες πρέπει να είναι φίλοι (φωτό, 1) και μόνο φίλοι, επειδή η ευημερία των λαών βρίσκεται στην ειρηνική συνύπαρξη και τη συνεργασία τους.
* (και στο https://www.huffingtonpost.gr/29/07/2022)
