«Αύγουστε καλέ µου µήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο», τραγουδάει ο σοφός λαός. Τι να πρωτοθυµηθώ! Τα «δυο φεγγάρια» τον Αύγουστο, τη ξεγνοιασιά των εργαζόµενων µε τις άδειες, τον πολιτικό κόσµο να βρίσκεται σε διακοπές και η κυβέρνηση να ‘χει κατεβάσει ρολά στη Βουλή, πρόωρα, για ν’ αποφευχθούν πολιτικές αντιπαραθέσεις σε χαίνοντα θέµατα της επικαιρότητας.
Η ιστορία µας διδάσκει ότι ο Αύγουστος δεν είναι όπως τον έχουµε στο νου µας, αν σκεφθούµε ότι κατ’ αυτόν τον µήνα καταγράφηκαν παγκόσµιες τραγωδίες, όπως το πυρηνικό ολοκαύτωµα στη Χιροσίµα το 1945 και το Τσερνόµπιλ, για να ‘ρθει το σκοτεινό φάσµα του Ψυχρού Πολέµου. ∆εν ξεχνάµε ότι Αύγουστο µήνα το 2015 µπήκαµε σε νέο µνηµόνιο.
Ο φετινός Αύγουστος δεν είναι καλός. Με τις θερµοκρασίες, τις πυρκαγιές, την παρατεταµένη ανοµβρία, οι εύκρατες ζώνες εξελίσσονται µε ρυθµούς ερηµοποίησης. Όταν η πολιτεία δεν έχει µεριµνήσει να υπάρχουν φράγµατα και λιµνοδεξαµενές που να υδροδοτούν τη γεωργία, τα πράγµατα δυσκολεύουν. Τούτο το καλοκαίρι οι µετοχές στα χρηµατιστήρια βυθίζονται, σπέρνοντας πανικό στις αγορές, τους επιχειρηµατίες και τα ισχυρά κεφάλαια. Τα πράγµατα διαψεύδουν ότι η οικονοµία, µετά την περίοδο Covid, έχει σταθερούς ρυθµούς ανάπτυξης.
Το φυσικό προϊόν, το νερό, θα µας παρέχεται µε το σταγονόµετρο. Οι ποσότητες είναι ανεπαρκείς µ’ αυτές που χρειάζεται ο άνθρωπος και η χλωρίδα και στις οποίες είχε µάθει και προσαρµοσθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Είµαστε καταδικασµένοι να ζούµε στο δεσµωτήριο του µπετόν και αντί η έγνοια µας να είναι πώς θα φυτέψουµε και θα µεγαλώσουµε δέντρα, να σταµατήσει το τσιµέντωµα των πολιτειών µας, να κάνουµε πιο ανεκτές τις «φυλακές» µας, εµείς, τα λογικά όντα του πλανήτη, κάνουµε το αντίθετο. Καίµε ό,τι υπάρχει.
Χωρίς απαιτήσεις και πρωτοβουλίες, µπήκαµε στη διεθνή σκηνή, όπου η ακρίβεια πλήττει τους χαµηλόµισθους και τους επαγγελµατίες, οι οποίοι δεν βλέπουν από πουθενά ενδιαφέρον για την προστασία τους. Ακούστηκε το αµίµητο, η «έκκληση»: «Να κάθεστε στα σπίτια σας ή για διακοπές τον Αύγουστο να πηγαίνετε στα χωριά σας». Ν’ αφήσουµε δηλαδή τα νησιά για τους τουρίστες, το βαλάντιο των οποίων είναι παχύ! Και να συνηθίσουµε κι εµείς να τρώµε, όπως κι αυτοί, µία φέτα καρπούζι, ροδάκινα και µήλα µε το κοµµάτι και όχι µε το κιλό. Ένα τσαµπί σταφύλι ροζακί, µοσχοφίλερο, σουλτανίνα ή ροδίτης είναι αρκετό.
Μπορεί το ανθρώπινο είδος να ξεπεράσει τα αδιέξοδα που το ίδιο δηµιουργεί, µε τα τσιµεντένια διαµερίσµατα που ‘γιναν φυλακές, αλλά για τους ιστορικούς του µέλλοντος τούτο θα γίνει πραγµατικότητα, υπό προϋποθέσεις που θα διαµορφωθούν σιγά – σιγά.
