Τρακαρίσματα κι άγιος ο Θεός…

Τρακαρίσματα και τρακαρίσματα λοιπόν…
Τώρα γιατί επιλέξαμε το χιούμορ για να τα καταγγείλουμε, είναι κι αυτός νομίζω, ένας καλός τρόπος να μιλήσεις για τις ποικίλες δυσκολίες της καθημερινότητας, να τις διακωμωδήσεις λιγάκι και να ελαφρύνεις το βάρος τους!
Αρχάς Μάιου, ο καιρό μουντός, βροχερός κι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας -μιας κάποιας ηλικίας κυρία- πορεύεται αργά στη λεωφόρο φορτωμένη τις σακούλες με τα ψώνια. Κάποτε φτάνει σε ανώμαλο, επικλινή δρόμο. Ό,τι πρέπει δηλαδή, για να τη προδώσουν πάλι τ’ αδύναμα ποδαράκια της και να… κυλήσει στην κατηφόρα!
Προσέχει βέβαια και πατά γερά κάτω, προσπαθώντας όσο γίνεται να φτάσει…με ασφάλεια στο τέρμα! Στο σπιτάκι της δηλαδή…Μη φαντάζεστε καμιά γερόντισσα αλλοτινών καιρών. Η ηρωίδα της ιστορίας μας -αν κι έχει πατήσει τα τρίτα «…ήντα»- φορά αθλητικά παπούτσια, κολάν, σύγχρονο μπουφάν, κομψό φουλάρι στο λαιμό, αλλά βεβαίως προδίδεται απ’ την εμφανή δυσκαμψία κι αστάθεια των ποδιών της, και από τη βραδύτητα με την οποία κινείται…
Βαδίζει λοιπόν όπως-όπως, και κάποτε φτάνει στο σταυροδρόμι!
Α, εδώ είναι τα δύσκολα…
Θα το περάσει όσο μπορεί πιο προσεκτικά και με μικρά βηματάκια. Ρίχνει μια ματιά ολόγυρα και διαπιστώνει ότι δεν έρχεται κατά πάνω της κανένα αμάξι. Μόνο ένα νέο παιδί έστριψε βιαστικά στη γωνιά και κατηφορίζει προς το μέρος της με τη δύναμη και τη ταχύτητα των νιάτων του. Η γιαγιά έχει βέβαια τον νου της, γιατί τον βλέπει…προσηλωμένο στο κινητό. Δεν τσουγκρίζουν στη μέση της διάβασης, ο νέος ωστόσο σταθερός στη πορεία και στο ενδιαφέρον του για το κουτί, τη πλησιάζει καθώς εκείνη ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο, πέφτει πάνω της με δύναμη, τη ταρακουνάει, η γιαγιά γέρνει στο πλάι, χάνει την ισορροπία της και μόνο από καθαρή τύχη δεν έφυγε στη κατηφόρα…
Ξέρουμε βέβαια τι γίνεται όταν κάποιος σπρώξει μια μεγάλη γυναίκα σ’ επικλινές έδαφος: Θα καταχτυπηθεί κάτω και θ’ αρχίσει μετά να…κατρακυλάει μέχρι τη βάση του δρόμου. Εκτός κι αν τη σταματήσει κανένα ντουβάρι που θα βρεθεί εμπρός της απ’ το πουθενά! Στη καλύτερη περίπτωση θα ραγίσει ένα-δυο πλευρουδάκια. ‘Άσε τώρα τους βασανιστικούς πόνους σ’ όλο το σώμα που θα τη ταλαιπωρούν μερικές εβδομάδες και θα της περιορίζουν κάθε κίνηση! Και χωρίς να υπολογίζουμε τους γιατρούς και τα καταπότια που θα της στοιχίσουν ο κούκος αηδόνι!
Η γιαγιά βέβαια της ιστορίας μας, παρά τη ταχυπαλμία που την έπιασε απ’ το γερό τράνταγμα, κατάφερε να κρατηθεί όρθια και να παραμερίσει κιόλας για να συνεχίσει ο νεαρός -που ούτε καν γύρισε να τη κοιτάξει!- απερίσπαστος το δρόμο του!
Αυτά…
Εδώ όμως, πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά!
Να πούμε ότι αν το καλοσκεφτεί κανείς, το ίδιο επικίνδυνο με την οδήγηση με το κινητό στο χέρι, είναι και το…βάδισμα στο δρόμο με το κινητό σε…λειτουργία! Διότι κι εκεί μπορεί να έχουμε σοβαρά τρακαρίσματα και ατυχήματα! Κι εκεί να έχουμε τραυματίες! Κι εκεί μπορεί να φανεί η αγένεια, η αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο, αλλά κι η έλλειψη σεβασμού προς τους μεγαλύτερους…
Πράγμα απογοητευτικό, αν έχεις και κάποια ηλικία και μεγάλωσες με άλλες αρχές.
Τα πάντα βλέπεις στη σύγχρονη κοινωνία είναι το…κουτί!
Τι σου λέει, τι σου δείχνει, τι καινούργιο θα σου παρουσιάσει…
Κι ο άνθρωπος καταντά…απάνθρωπος!
Για να μην μιλήσουμε για τα τρακαρίσματα στο ασανσέρ όπου απασχολημένοι με το μηχάνημα, κάποιοι σου χτυπούν ακόμα και τη πόρτα στο πρόσωπο! Ή για εκείνα τα πατίνια, με τα οποία τώρα τελευταία άτομα όλων των ηλικιών -ακόμα και νήπια- κάνουν…αγώνες δρόμου πάνω στα πεζοδρόμια! Τους βλέπεις να έρχονται με φόρα κατά πάνω σου, πανικοβάλλεσαι και δεν ξέρεις από πού φύγεις! Γιατί βεβαίως κάθε διέξοδος προς τον δρόμο έστω, είναι κατειλημμένη από κολλημένα -σχεδόν το ένα πάνω στο άλλο- Ι.Χ! Κι αν υπήρχε και κανένα κενό, αυτό θα το έχουν ήδη καταλάβει τα δίτροχα που έχουν κι αυτά τη δική τους μερίδα στο οδόστρωμα επάνω…
Τι να σου κάνει λοιπόν ο απλός πεζός; Τι να σου κάνει κι εκείνη η κακόμοιρη γιαγιά;
Ο μόνος τρόπος ν’ αποφύγει τα…τσουγκρίσματα, τα σπασίματα και τα μωλωπίσματα είναι να κλειστεί σπίτι της!
Αλλιώς δεν γλυτώνει με το τίποτα!