Μη προκαλείς μ’ αδερφοχτέ, που να ‘χεις την υγειά σου,
γιατ’ άπρεπα εδιάβασα, στη ρίμα τη δικιά σου.
Τα αίματά μ’ ανάψανε, κουτσομπολιά σα μου ‘πες
και τούτα σβήνουν μοναχά, με σταυρωτά τις κούπες.
Κι αφού τα πιούμ’ αδερφοχτέ, σε καπελειό θα πάμε
κι ας καταντήσ’ έτσα λογιώ, σα. …πλανητάρχης να ‘μαι.
Τρελός π’ αν ειν’ ή γνωστικός, την απορία έχω,
ολόπιωτος ή άπιωτος, ετούτο δεν κατέχω.
Και μου θυμίζει κείνανα, τα ξένοιαστα τα χρόνια
τσουλήθρες κούνιες παίζαμε, σα κουρντισμένα πιόνια.
Και υστερνά πηγαίναμε, ντε λόγο στην Τραμπ άλα
καθόμασταν και άξαφνα, πετιόσουν σαν τη μπάλα.
Χαρούμενος εφώναζες, τράμπα τραμπαλίζομαι
κι ο απατός μου τσίριζα, πέφτω και τσακίζομαι.
Έτσα λογιώ εγώ θωρώ, τον μέγ’ απλανητάρχη
που μια γελώ και μια θρηνώ, μεγάλη Χώρα ν’ άρχει.
Ετούτο πρέπει σίγουρα ρεκόρ του Γκίνες νάναι,
μα βάστηξέ το μυστικό κι όλα καλά θα πάνε.
Θαρρώ πως είναι τουτοσές, μεγάλη ευφυΐα,
που τσι γιατρούς ξεπέρασε και τη κουτσή Μαρία.
Κι αν σε συνέντευξη ρωτούν, κάτι π’ αυτός δε θέλει,
ευτύς εξαφανίζεται, με την ουρά στα σκέλη.
Χλωρίνη λέει να πίνουνε, στον ήλιο ν’ απομένουν,
να μη κοντεύ’ ο κορονιός, χιλιάδες κι ας πεθαίνουν.
Για τούτο λέω σου Γιαννιό, σε πρώτη ευκαιρία,
στο Σφηνάρι αναμένω σε, να ‘ρθεις με τη Μαρία.
Θα βρούμε ψάρι ολόφρεσκο, μπορεί και κωλοχτύπα,
θα πιούμε και με ρέγουλα, να μη ξεχνάς ντα είπα.
