Τραπεζική εποπτεία

Οι δανειστές προχωρούν στο τελευταίο στάδιο του σχεδίου τους να ελέγξουν στην Ελλάδα το τραπεζικό σύστημα, να γίνουν ολοκληρωτικά διαχειριστές της οικονομίας μας μέσω του Εποπτικού Μηχανισμού της Ε.Κ.Τ.
Μείζον εθνικό θέμα για την κυβέρνηση είναι, αν οι τράπεζες θα μπορέσουν να χρηματοδοτήσουν την αγορά. Τα ξένα Funds ενδιαφέρονται να πάρουν τις διοικήσεις για να ελέγξουν τα επιχειρησιακά δάνεια. Σε ποιους θα τα δίδουν και σε ποιους όχι.
Οι ελληνικές τράπεζες έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τις μελλοντικές προκλήσεις της χρηματοδότησης των μεγάλων εταιρειών, για να μην καταρρεύσουν, αλλά και των μικρομεσαίων, εξασφαλίζοντάς τους την αναγκαία ρευστότητα. Είναι κάτι ακατόρθωτο εκ του ότι το κράτος δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί, βοηθώντας το τραπεζικό σύστημα επειδή δεν του το επιτρέπουν οι δανειστές.
Το εγχείρημα έχει τις προεκτάσεις του. Γίνεται σκόπιμα. Κατ’ αρχήν οι Ευρωπαίοι θα ελέγξουν, αν οι αλλαγές που έχουν συμφωνηθεί, έχουν γίνει στο τραπεζικό σύστημα. Πρόκειται για τα εποπτικά συμβούλια, που πρέπει να διαθέτουν από τρία εκτελεστικά και τρία ανεξάρτητα μέλη τα οποία να έχουν 15ετή εμπειρία σε ξένες τράπεζες. Αυτό ελαχιστοποιεί τον διορισμό Ελλήνων υποψηφίων. Στη συνέχεια οι Ευρωπαίοι θα προσπαθήσουν να θέσουν υπό έλεγχο τις Διοικήσεις των ελληνικών συστημικών τραπεζών με συνέπεια να βάλουν χέρι στις επιχειρήσεις εξ αιτίας της απώλειας κρατικής εποπτείας. Θα ξεχωρίσουν όσες είναι κερδοφόρες, βιώσιμες ή ελλειμματικές και θ’ αποφασίσουν κατά τους δικούς τους υπολογισμούς πώς θα χειριστούν τα κόκκινα δάνεια.
Εδώ τίθεται το ερώτημα, αν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση τον αφελληνισμό της διοίκησης του τραπεζικού συστήματος και πώς θα μπορέσει να διαχειριστεί το θέμα. Θα αναγκαστεί να προσαρμοσθεί στην πραγματικότητα, για την οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι αυτή υπεύθυνη. Στη Φραγκφούρτη δεν θέλουν ν’ ακούσουν για καμία διαπραγμάτευση όσον αφορά τα εποπτικά συμβούλια των τραπεζών, επιμένοντας ότι είναι μνημονιακή υποχρέωση, που υπερτερεί κι απ’ τη διευθέτηση των κόκκινων δανείων.
Ο κοινός νους λέει ότι όλες αυτές τις επιχειρήσεις και τις μη βιώσιμες, τις όποιες θα αξιοποιήσουν, θα τις πουλήσουν σε ξένους όσο – όσο για ν’ αποπληρωθεί το χρέος που μας δημιούργησαν. Αμα μας πάρουν τις τράπεζες, η οικονομία ξόφλησε. Κανείς δεν θα μπορεί πλέον να κυβερνήσει. Η απάντηση, όσον αφορά τις διοικήσεις είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί.
Εγιναν διαμαρτυρίες χλιαρά χωρίς αποτέλεσμα. Επειδή πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα, θα ’πρεπε κυβέρνηση και αντιπολίτευση να ’χαν πάρει ενιαία θέση. Να ομονοούν και να μην καυγαδίζουν, τηρώντας περιέργως “σιγήν ιχθύος” και να περνούν αυτά τα πολύ σοβαρά πράγματα απαρατήρητα.
Ο Σόιμπλε είναι ο εμπνευστής και αρχιμάγειρας αυτού του σχεδίου, που πάει να το εφαρμόσει στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Αλλά ο Ρέντσι του παρήγγειλλε: «Εμένα δεν θα μου υποδείξετε πώς θα σώσω τις τράπεζές μου. Είναι δικό μου θέμα». Υπάρχει Ελληνας πολιτικός που θα μιλήσει έτσι; Ο Ρέντσι θα επιμείνει. Είναι η τρίτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη. Εχει σοβαρές βιομηχανίες και η Μέρκελ μετά το Brexit, τον Ολάντ και τον Ρέντσι κάλεσε και κανέναν άλλον. Δεν βάζει βέβαια “η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”.
Πάντως ο Σόιμπλε δεν μπορεί άλλο να επιβιώσει στην πολιτική. Θα παραμείνει, όμως, σαν απολίθωμα μέσω των επιγόνων του, τους οποίους έχει διδάξει να επιμένουν επιβάλλοντας ένα ολοκληρωτικό σύστημα.