» …όταν Τρεις Λαλούν και Δυο Χορεύουν
Θα σου εξηγήσω… Ακολουθώ πιστά χθες το πρωί έως το µεσηµέρι, το πρόγραµµα της Προέδρου της ∆ηµοκρατίας Κατερίνας Σακελαροπούλου. Η µέρα είναι πολύ ζεστή, ο ήλιος στα καλύτερα του, αλλά ούτε µία τέντα από αυτές τις υπέροχες ειδικές για εκδηλώσεις. Το σύνολο των παρισταµένων µε κούτελο ιδρωµένο, κατακόκκινο.
Η αυτού εξοχότης, χειροκρότησε τον κ. δήµαρχο για την ιστορική του κατάθεση και αναδροµή περί της Ενώσεως της Κρήτης µε την Μητέρα Ελλάδα. Μητέρα…;;; Ναι διότι η κα Μπακογιάννη ευχόµενη χρόνια πολλά ανέφερε: «Χρόνια πολλά στην Κρήτη, χρόνια πολλά στην Ελλάδα που µας απέκτησε». Ακολούθησε η ανάβαση της κας προέδρου στον πυργίσκο του προµαχώνα του φρουρίου όπου µε δεξιότητα και σεµνότητα, πραγµατοποίησε την έπαρση της Γαλανόλευκης.
Ουδέν σχόλιον, κανένας µορφασµός, από κανέναν, κανένας ψίθυρος, απόλυτη τάξη και σεβασµός. Η απορία για την έλλειψη Τέντας παραµένει… Λήξη τελετής αφουγκραζόµαστε από τα ηχεία και ω το σύµπαν χαίρεται, η απόλυτη τάξη συνεχίζεται. Παρατηρώ όµως µία αταξία στα µέτρα φρούρησης κυρίως διότι, λάθος να κάνω δεν πιστεύω, περισσότεροι ήταν οι λιµενικοί παρά οι αστυνοµικοί. Η Α.Ε πρόεδρος κινείται µε άνεση µέσα στον κόσµο και ένα έµπειρο µάτι µπορεί να διακρίνει την ταχυπαλµία της φρουράς της. Γνωρίζοντας τον επικεφαλής της προεδρικής ασφάλειας, του ψιθυρίζω διακριτικά να µην αγχώνεται, λογικό είναι βέβαια, αλλά δεν υπάρχει πρόβληµα. Η επίσκεψη στο Ναυτικό Μουσείο και κατόπιν στο ∆ηµαρχιακό Μέγαρο, (µέγαρο;;;) εξοµαλύνει την κατάσταση.
Περίκλειστοι χώροι µουσείο και δηµαρχείο, µε απόλυτη ασφάλεια. Και ακόµα πιο κλειστός χώρος, η αίθουσα όπου πραγµατοποιήθηκε η συνάντηση µε την επίτιµη δηµότη Χανίων, πρόεδρο της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, µε τον υφυπουργό Κλιµατικής Αλλαγής Ευάγγελο Τουρνά, περιφερειάρχη, δήµαρχο, βουλευτές, ορισµένους αντιδηµάρχους κ.λπ., κ.λπ.
Λοιπόν, θέλετε το πιστεύετε θέλετε όχι, το µόνο πρόσωπο που είπε βροντόφωνα µε χαµόγελο και πείσµα στην ευχή, Καλό Μήνα, ήταν η κα Μπακογιάννη. Ναι, ναι, ναι η Ντόρα Μπακογιάννη. Αν και θλιµµένος για το φευγιό του Βασίλη Βασιλικού, προσπάθησα να τον φέρω εικόνα στο µυαλό µου, να στέκει σε µιαν άκρη και µε το τσιµπούκι στο στόµα να περιεργάζεται τα τεκταινόµενα στο ΡΟΥΦ του Μεγάρου, όπου το επιβλητικό χριστουγεννιάτικο δέντρο συναγωνιζόταν την έκθεση ζωγραφικής που φιλοξενείται στο χώρο.
Όταν τελείωσε η συνάντηση πίσω από τις κλειστές πόρτες, όταν λύθηκαν απορίες για το αύριο και το µεθαύριο των Νεωρίων και της ∆ηµοτικής Αγοράς, για τα οποία µνηµεία έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον η πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, την ίδια στιγµή µε µία αριστερόστροφη µατιά, διαπίστωσα ότι είχαν τελειώσει τα καλιτσούνια, τα µπισκότα και τα ξεροτήγανα, από τον πάγκο κεράσµατος.
Άλλες πληροφορίες δε δίνω επί του θέµατος. Η πιο συχνή φράση που άκουγα, µεταξύ των παρευρισκοµένων στο ΡΟΥΦ, ήταν: «Θα σου πω µετά, στο γεύµα που θα πάµε». Εσείς νοµίζετε ότι κάνω πλάκα, ή αστειεύοµαι. Πέφτετε έξω. Είµαι απόλυτα ρεαλιστής στην κατάθεση µου, την ώρα που Τρεις Λαλούσαν και ∆ύο Χόρευαν. Κλείνω µε τα εξής, εν αναµονή της 111ης επετείου του χρόνου τέτοια µέρα. Η Ένωση µας µε την Ελλάδα επιτεύχθηκε διότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν φοβήθηκε, τις τρικλοποδιές, τις εντάσεις, δεν έκανε πίσω στο όραµα του, στο συµφέρον της Κρήτης, δεν σταµάτησε τις προσπάθειες παρά τις όποιες αθλιότητες από κύκλους οι οποίες είναι ιστορικά καταγεγραµµένες, κυρίως όµως, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είπε Τολµώ και Τόλµησε. Είπε προχωρώ και προχώρησε. Κι ας ήταν τα χρόνια εκείνα Τρεις κι ο Κούκος που τον βοηθούσαν, αφού η Ελληνική Κυβέρνηση αρχικά δε δεχόταν ΕΝΩΣΗ διότι φοβόταν πόλεµο µε την Τουρκία.
Αν λοιπόν εµείς ως Έλληνες, ως πολίτες, ως οδοιπόροι σε καιρούς πραγµατικά δύσκολους, δεν πάµε από µόνοι µας να σηκώσουµε τη σηµαία στον ιστό της, αν µας χωρίσουν σε οµάδες και πηγαδάκια κλειστές περίκλειστες πόρτες, αν δεν ασχοληθούµε µε την προστασία µας και κρατήσουµε τέντες κλειστές, αν δεν εξηγηθούµε µε ανοιχτά χαρτιά αλλά δίνουµε ραντεβού σε γεύµατα για να τα πούµε, τότε, πολύ φοβάµαι ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα δακρύσει.
