Χύθηκε πολύ µελάνι για έναν τενεκέ λάδι.
Και αυτοί που αντιδρούν έχουν δίκιο.
Χύθηκε πολύ µελάνι και για τις εξωπραγµατικές αυξήσεις στα τιµολόγια των ασφαλιστικών εταιρειών.
Εκείνο που πραγµατικά προβληµατίζει είναι τα αργά αντανακλαστικά της κυβέρνησης στο θέµα της ακρίβειας που ξέρει ότι αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της.
Όταν κυβερνάς, ακόµη και όταν ασκείς οικονοµική πολιτική, δεν πρέπει να κάνεις γκάφες.
Γιατί οι γκάφες εκνευρίζουν… και µετά έχει πολύ πόνο στην κάλπη.
Μόνο γραφειοκράτες του προηγούµενου αιώνα, µια ψευτοελίτ, δεν µπορεί να καταλάβει την αξία ενός τενεκέ λάδι στην ελληνική οικογένεια.
Και οι γραφειοκράτες είναι για να χτυπάνε τις σφραγίδες, όχι για να παίρνουν αποφάσεις για τον βιοπορισµό ενός νοικοκυριού.
Το λάδι είναι ο «πράσινος χρυσός» της Κρήτης, της Ελλάδας.
Συγκροτεί την πολιτισµική µας συγκρότηση σαν µεσογειακό λαό.
Ένας τενεκές λάδι δεν είναι εµπόριο για να χρειάζεται παραστατικά.
Είναι το «είναι και το γίγνεσθαι» της ελληνικής υπαίθρου.
Γι’ αυτό κατάντησαν όλα αυτά, µια µπούρδα.
Και η µπούρδα δεν είναι ανεκτή το 2025.
