Φήµες, ψίθυροι, διαρροές, “εµπιστευτικές” πληροφορίες, εκτιµήσεις, δηµοσιογραφικές υπερβολές και τηλεοπτικά δικαστήρια έχουν στηθεί γύρω από την τιµή του ελαιολάδου φέτος.
Οκτώ, δεκαοχτώ… ακόµα δεν έχουµε ακούσει για 108 ευρώ στο κιλό! Βασικό διατροφικό προϊόν το ελαιόλαδο αλλά είναι το µοναδικό που έχει πάρει την ανηφόρα; Ας µην γελιόµαστε η αύξηση της τιµής του δεν είναι µόνο προϊόν της θέλησης του παραγωγού που προφανώς επιθυµεί να πουλήσει καλύτερα το λάδι από τα 4 ευρώ πέρυσι όταν µάλιστα το κόστος παραγωγής έχει αυξηθεί. Σε αυτήν την τιµή που φτάνει στον καταναλωτή να προσθέσουµε και το νόµιµο κέρδος του ελαιουργού, το “καπέλο” που θα βάλει ο τυποποιητής, και την αύξηση που θα προσθέσει και πωλητής της λιανικής. Όλα αυτά για το τυποποιηµένο ελαιόλαδο, γιατί ένα µεγάλο µέρος τους προϊόντος φεύγει “µαύρο” σε 17κιλους τενεκέδες και έτσι τροφοδοτείται ως επί το πλείστον η εσωτερική αγορά. Κάτι που το ξέρει και το κεντρικό κράτος αλλά είτε από αδυναµία ελέγχου (ισχύει σε µεγάλο βαθµό), είτε γιατί κάνει και τα “στραβά µατιά” το αφήνει και συνεχίζεται.
Στο δε εξωτερικό η πώληση γίνεται µε βυτία και χύµα µε την υπεραξία να τη λαµβάνει η µεγάλη εταιρεία που θα τυποποιήσει και θα διακινήσει το προϊόν.
Γιατί κάνουµε αναφορά στα παραπάνω; Μα για να θυµίσουµε απλά πως η διαδικασία παραγωγής, εµπορίας, πώλησης του ελαιολάδου είναι πολύ µακριά, µε πολλούς παράγοντες να υπεισέρχονται σε αυτή, το λάδι να γίνεται… λαδόξυδο και ο καθένας να προσπαθεί µε όποιον τρόπο µπορεί να αποκοµίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από την (πρόσκαιρη;) αύξηση της τιµής του!
Το θεμα ειναι η διαδρομη που φουσκωνει την τιμη…..ισχυει για το καθε προιον,οποτε η λυση ειναι ο ντενεκες των 17 λιτρων και οχι κιλων κ. δημοσιογραφε.