Τον Οχτώβρη του 2020, πλήρης ημερών και έργων, ο πατέρας μου, ο Ηρακλής μου, έφυγε από την επίγεια ζωή.
Θέλοντας στο σημερινό σημείωμα να τιμήσω τη μνήμη του, θα γράψω σε λίγες γραμμές μέρος όσων ο ίδιος με τη ζωή του μού είχε διδάξει ακούραστος ως αρχές και αξίες.
Έχω, λοιπόν, πάρα πολλά να θυμάμαι από τις συμβουλές του. Που με βοηθούν κάθε στιγμή στην έως τώρα ζωή μου. Και δεν τα χαρίζω σε κανέναν. Είναι δικά μου, γιατί αυτά – όπως θα ήθελε και ο πατέρας – ωθούν σε διαρκή λειτουργία την καρδιά μου και κρατούν πάντα όρθια τα πόδια μου παρά τα δυσκατάβλητα εμπόδια, κόντρα στους ευμετάβλητους καιρούς…
Ένα πράγμα μονάχα θα σας γράψω κοντά στα παραπάνω. Όπου κι αν πάω, ο,τι κι αν κάνω, οι αρχές μου κι οι αξίες μου, που έχω διδαχτεί να έχω πολύτιμα εφόδια από τους δύο γονείς μου για την κοινωνική συμβίωση και την δημόσια και την ιδιωτική ζωή μου, παντού και πάντα με ακολουθούν παιδιόθεν μένοντας κοντά μου ως αναλλοίωτος οδηγός μου…
Η Αγάπη, έλεγε πάντα ο πατέρας, κάνει θαύματα. Γιατί είναι ευλογημένο θεόπεμπτο δώρο στους ανθρώπους.
Όσοι αγαπούν τη ζωή δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι πάντα οι νικητές, ακόμη κι αν μοιάζουν χαμένοι…
Πρόσεχε τους γονιούς σου, ακόμη κι αν διαφωνείς μαζύ τους. Αγάπα τους – με συμβούλευαν από τα παιδικά μου χρόνια οι γονιοί μου- γιατί σου άνοιξαν τα μάτια και τα φυλλοκάρδια και σου έδειξαν πώς να ζεις, ακόμη κι αν με διαφορετικά μυαλά παίρνεις άλλους δρόμους.
Τιμάς, έλεγε συχνά ο πατέρας, κάποιον με δυο τρόπους. Ή συμφωνείς μαζύ του κι ακολουθείς τα χνάρια του. Ή διαφωνείς και σεβόμενος τις επιλογές του χαράζεις νέους δρόμους. Επουδενί με την κολακεία ή το γκρέμισμα.
Τέλος, ποτέ δε θα ξεχάσω ότι έλεγε πως δεν υπάρχουν πιο μεγάλες καταχτήσεις ενός λαού, παρά μονάχα η ελευθερία κι η ανεξαρτησία του…
