… της ΝΑΤΑΛΙ ΖΕΝΤΕΛΗ
Το πρώτο βιβλίο της Χανιώτισσας συγγραφέως –εκπαιδευτικού, ταυτόχρονα όμως και καταξιωμένης ραδιοφωνικής παραγωγού στο Zarpa Radio 89.6, Ναταλί Ζεντέλη, παρουσιάστηκε την Κυριακή 14 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων.
H Ναταλί ξεκίνησε να γράφει και τόλμησε να πει μεγάλες αλήθειες, όπως προκύπτουν μέσα από τα κείμενα της, πεζά, ποιητικά, μελωδικά, γεμάτα σκεπτικισμό. Άλλωστε λίγα πράγματα είναι αναμφίλεκτα στη ζωή, και ένα από αυτά είναι ,πως η έκφραση των συναισθημάτων είναι ή πιο φερέγγυα και αστείρευτη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον άνθρωπο. .Ο πρωτότυπος τίτλος ενός ποιήματος ,της λογοτεχνικής συλλογής της νέας και εμπνευσμένης συγγραφέως , έδωσε και τον τίτλο σε όλο το έργο .Η Τετάρτη .είναι μια μέρα που τη σημάδεψε, της έκοψε την ανάσα της λύτρωσης ,της βροχής που δεν ξέσπασε για να ξεπλύνει τον πόνο της. Έζησε όμως την απόλαυση του φωτός, της επόμενης μέρας…..
Φαίνεται λοιπόν ότι η χαριτωμένη και γελαστή μορφή που γνώρισα σχετικά πρόσφατα να έχει αποκτήσει την ικανότητα να μάχεται ,όπως θα συνέβαινε σε κάθε νέα δυναμική γυναίκα της εποχής μας..Είναι ,βλέπετε, μάνα δυο υπέροχων παιδιών και κόρη μιας σπάνιας και εξαιρετικής γυναίκας …Τι άλλο θα μπορούσε να βγει από το γράψιμό της , παρά μόνο έντονο συναίσθημα , ανησυχία ,συμβιβασμός ,πάθος ,ανθρωπιά, αγώνας για τη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο; Στις αναμνήσεις της, με την επιτυχημένη ανάμειξη πεζού και ποιητικού λόγου, οι λέξεις είναι πλασμένες με ποιητική μαγεία που συγκλονίζουν και συναρπάζουν ταυτόχρονα .Ελεύθερος στίχος ,συχνά και ομοιοκατάληκτος ,άφοβος, βαθειά , αποτυπωμένος ! Κάποτε ήσουνα για μένα ουρανός κι ορίζοντας το βλέμμα μου να ανοίγω, ήσουν Θεού βροχή και ποταμός σαν αγιασμός τη δίψα μου να σβήνω.»
Μεταφορικές κοφτές εκφράσεις ,εικόνες, επαναλήψεις ,αντιθέσεις και όλα τούτα που ορίζουν τους «κειμενικούς δείκτες ,είναι ανακατεμένα με τις αρμονικές ταλαντώσεις της επιστήμης της ,της Φυσικής ,που με τέτοιο πάθος υπηρετεί «Το βέλος από το τόξο του έρωτα παλινδρομείται στην καρδιά, μοιάζει με αρμονική ταλάντωση…».
Αν θέλει κάποιος να εμβαθύνει αγόγγυστα στις συνθήκες , στα βιώματα ,στις καταστάσεις και στα προβλήματα ενός ευαισθητοποιημένου ανθρώπου σήμερα , θα τα βρει να φωνάζουν με μια αδύναμη φωνή που μπορεί να σηκώσει θύελλα …
Προκύπτουν απ΄ εκεί που αναπολεί τη νιότη της και τα συναισθήματα της ,κρυμμένα πίσω από την αποδοχή μιας χαμένης αγάπης. Μέσα της, κινούνται όλοι οι πόνοι που στοχεύουν σε κάθε είδους ελπίδα για τα απραγματοποίητα όνειρα των ανθρώπων που κείτονται, χωρίς ανάσα σωτηρίας! «Ήττα, αειθαλής ήττα, κορεσμένη ,αχόρταγη.»
Προσμένει το φως να περάσει μέσα από το σκοτάδι, αλλά μάταια, γιατί όλα όσα προσμένει να φανούν ,χάνονται. Η πόρτα της πληγωμένης ψυχής της δεν ελπίζει ποτέ να ανοίξει, από μια απρόσμενη επιστροφή .Κι όμως το παλεύει, με τα στοιχεία της φύσης να τη συνοδεύουν ,με την ελπίδα να έρχεται και να φεύγει νυχθημερόν! Όπως , ακριβώς συμβαίνει κάποτε και στη ζωή μας.!! Γεύεται την απόλαυση της νίκης και τη χάνει, σαν μια αιώνια έφηβη που βλέπει τα όνειρα της να φεύγουν , αλλά αντιστέκεται. Και ας είναι μόνο ,σαράντα χρόνων!
Τελικά μια αχτίδα φωτός, που παίζει κρυφτό με τα σύννεφα, τα φωτίζει μέσα από το πέρασμα της . Εκείνο το όνειρο ,το άσπρο που αν και κράτησε λίγο ,ίσως τη λυτρώσει παντοτινά!
Ωστόσο το μήνυμα πέρασε .!. Πατά γερά στα πόδια της και αντιστέκεται για να κρατήσει την αξιοπρέπεια της.«Τώρα τα χρόνια πέρασαν ,οι καημοί μου γέλασαν οι ουρανοί μου απάντησαν οι τοίχοι γέμισαν. Τώρα μπορώ να ζω» όπως λέει χαρακτηριστικά.
Καλοτάξιδη στο μεγάλο δρόμο της συγγραφής… που ανοίγεται μπροστά σου !
*H Μαρία Βενιανάκη
είναι φιλόλογος
