«Οι γονείς μου σαν από κάποια επιταγή/ κατέβηκαν από ορεινά χωριά για να με γεννήσουν στ’ ακρογιάλι./ Εκεί, πίστευαν, ο σπόρος τους θ’ αναπτυχθεί καλός/ και θ’ αρτυθεί με το αλάτι και με το ρυθμό.// Πουλιά της θάλασσας νηπιαγωγοί μου, ψάρια αθώα/ -Αργησα πολύ να μιλήσω δεν ήθελα να πω τ’ όνομά μου-/ και δάκρυα της μητέρας μου πολλά στις Δρίμες για να μου δώσουνε φωνή.// Ωστόσο, μέσα από δύσβατα όνειρα/ κατόρθωσα ν’ απαλλαγώ από το κατσικίσιο πόδι μου/ και να πάω με τους ανθρώπους.// Αλλά είμαι καταδικασμένη ν’ ακούω τον αυλό τους/ και να ιστορώ τη φυγή και την προσφυγή εκείνων των κυνηγημένων.// Στο τάγμα της Μνήμης υπηρετώντας». Το ποίημα “Πεπρωμένο” (από την ποιητική συλλογή “Η νυχτωδία των συνόρων”, 1986).
«Ας έχουμε επίγνωση της ανεπάρκειάς μας/ Ας μην ταυτίζουμε το γήρας μας μ’ αυτό/ του Κόσμου./ Μην όλα τα μετράμε με τα μέτρα μας// Γεγονός πως φεύγουμε αδικαίωτοι/ Όμως οι δρόμοι καθόλου δεν τελειώνουν/ Τα οράματα θα συνεχίσουν την τροχιά τους/ κι οι εξεγέρσεις αλλεπάλληλες/ σαν τις εκρήξεις του άστρου της ημέρας/ αέναα θα ξεσπούν// Ολα θα οικοδομούνται και χωρίς εμάς/ Ολα θα βαίνουν στην αρχή τους/ και στο τέλος τους/ Χωρίς εμάς». Το ποίημα “Και χωρίς εμάς” (από την ποιητική συλλογή “Μειλίγματα”, 1990).
«Οπως φύλλα θα πέσουμε απ’ τα δέντρα∙/ την άνθηση και τον καρπό εργαστήκαμε/ καλέσαμε τον άνεμο και τη βροχή/ το φως και της σκιάς το δίχτυ/ την πυρκαγιά να συγκρατήσει,/ στις εποχές εκθέσαμε τα μέτωπά μας.// Θλίψη καμιά. Ομως πολύ το πάθος/ της προσφοράς, η δύναμή μας αναλώθηκε νωρίς/ στα περίχωρα μείναμε./ Οι φύλαρχοι μας απομάκρυναν και η τάφρος// Αλλά ίσως προνόμιο η ανωνυμία/ κι η απουσία μας από την αγορά./ Στο στρόβιλο της ύλης θα υπάρχουμε/ σαν ανεκπλήρωτη επιθυμία./Η μουσική γεννάει τη μουσική». Το ποίημα “Κύκλος” (από την ποιητική συλλογή “Ευνοημένοι”, 1998).
Κεριά στη μνήμη της Ωραίας ως Ελληνίδας Ποιήτριας και Αγωνίστριας Βικτωρίας Θεοδώρου που έφυγε πέρυσι στις 16 του Φλεβάρη για τον Επουράνιο Παρνασσό, τρία απ’ τα ποιήματά της. Στον απόηχο του αφιερώματος που έγινε γι’ αυτήν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το περασμένο Σάββατο 7 Μαρτίου, από την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων και το Πνευματικό Κέντρο Χανίων, στην αίθουσά του “Πολυχρόνης Πολυχρονίδης”.
Οταν φυσά ο άνεμος της ανθρωπιάς…
Και, βέβαια, ωσεί παρούσα, στην περί ης ο λόγος παραπάνω εκδήλωση, η τιμώμενη Χανιώτισσα ποιήτρια της ανθρωπιάς Βικτωρία Θεοδώρου. Και κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της προσωπικότητας και του έργου της από τον δάσκαλο και ιστορικό ερευνητή Γιώργο Πιτσιτάκη, που ήταν διανθισμένη με απαγγελίες ποιημάτων της από την ηθοποιό Δέσποινα Πωλαναγνωστάκη και ιδιαίτερα, κατά την προβολή της ταινίας του Χανιώτη σκηνοθέτη Κώστα Νταντινάκη, “Τα κύματα που με δίδαξαν το ανυπότακτο”. “Αστράπτουσα” και “λάμπουσα”, ως υπήρξε. Από τότε που είδε το φως του ήλιου στη γενέθλια πόλη, απέναντι απ’ την Τριμάρτυρη κι έπαιζε μαζί με τα γειτονόπουλά της στην Αμμούτσα της Νέας Χώρας… Σπουδαίο και σ’ αυτήν του την ταινία που ειρήσθω εν παρόδω προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων το 2008 και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2009, το έργο του φίλου μου, που επιμένει να υπηρετεί απ’ το δικό του μετερίζι το παρόν και το μέλλον του ελληνικού πολιτισμικού γίγνεσθαι.
«Η ποίηση της Βικτωρίας Θεοδώρου […] βαθιά ανθρωπιστική και εξ ενστίκτου αντιστασιακή, δυναμικά ή διακριτικά σε ό,τι η διαίσθησή της δεν μπορούσε να δεχτεί, κέρδισε έδαφος… Εξάλλου, όσα πολύ προφητικά διεμήνυσε ποιητικά και κυρίως ανθρώπινα -προφητεία ποιητή με παρατηρητικότητα ζωγράφου- τα επιβεβαίωσε η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα με τις συγκλίσεις και συνθέσεις που ακολούθησαν στα τελευταία τριάντα χρόνια. Κυρίως όμως βίωσε τη γήινη προσωρινότητα, κατανόησε βαθιά πως «αύρες είμαστε, αγέρας/ στα φύλλα κατοικούμε/ γι’ αυτό φθινόπωρο να ‘σαι προσεκτική». Τα που γράφει, μεταξύ των άλλων στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του “Ελάσσονες τόνοι σε μείζονες κλίμακες στην ποίηση της Βικτωρίας Θεοδώρου (εκδ. “Κεδρισός”, Χανιά 2010) ο καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου Θεοδόσης Πυλαρινός. Για την «ανθρωπιά που διασώζεται στην ποίησή της και που πρέπει να συνοδεύει τον σύγχρονο άνθρωπο», έκανε λόγο και ο Γιώργος Πιτσιτάκης, ωστόσο, περισσότερο τον «αέρα της ανθρωπιάς» που ένιωθα ότι έπνεε κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας του Νταντινάκη στο Πνευματικό Κέντρο, προπάντων, αναθυμούμαι. “Οταν φυσά ο άνεμος της ανθρωπιάς”… Να ένας υπότιτλος για την ταινία του…
