“Πηγή λαλαίουσα” η πολυγραφότατη και αξιοτίμητη κυρία Αθηνά Κανιτσάκη. Γράφει και συλλογιέται. Συλλογιέται και γράφει. Και γράφει και μας γαληνεύει και μας τρικυμιάζει. Μας γαληνεύει, μας αναπαύει, μας αναψύχει. Μας τρικυμιάζει. Ξυπνά κοιμισμένες συνειδήσεις. Ταράζει λιμνάζοντα ύδατα. Τραγουδά με τη φύση και χαίρεται όσους καθάρια τη ζουν και πονά για όσους τη ζουν σαν ζούγκλα. Περπατήματα σε τόπους και ιστορίες. Σε ανθρώπους με ποικίλα σκιρτήματα. Ενα οδοιπορικό στη φύση και στον άνθρωπο. Πλήθος αναμνήσεων, μια περιήγηση και περιπλάνηση αποτυπωμένη με γλαφυρότητα, πλεγμένη με χρυσοβελονιά από το χαρισματικό μυαλό της αξιέπαινης συγγραφέως.
Η “Τρικυμία” είναι κι αυτή απόσταγμα αυτού του περπατήματος, όχι βέβαια της φαντασίας, αλλά χρυσόκλωνο υφαντό, πλουμισμένο με πλούσιο, ανεκτίμητο, ολοζώντανο υλικό. Ένα περπάτημα στο όμορφο νησί της Σάμου, το νησί του Πυθαγόρα και γενέτειρα του πατέρα της.
Δούλεψε πολύ το υλικό του βιβλίου, τρία χρόνια, κάτι αξιέπαινο, που σημαίνει υπευθυνότητα, βυθομέτρηση ανθρώπων και πραγμάτων, γεγονότων και χαρακτήρων.
Οι περιγραφές άριστες. Οι ξεναγήσεις τέλειες, πότε χαρούμενες και πότε όχι. Άνθρωποι να σέρνουν τις ιστορίες τους. Τις μικρότητες και τα μεγαλεία τους. Μορφωμένοι, αμόρφωτοι, συμπίπτουν ή διαχωρίζονται και όμως πορεύονται… Έτσι είμαστε οι άνθρωποι και έτσι ιστορικά και διαχρονικά πορευόμαστε. Τα αποτυπώματα της κας Κανιτσάκη τα ζήσανε, τα ζούμε και θα τα ζήσουνε οι παρούσες και οι επερχόμενες γενεές. Η ζωή κύκλους κάνει. Κι η Σάμος δεν μπορούσε να εξαιρεθεί. Κι αυτοί πολέμους για την ελευθερία τους, δεν ανεχόταν ξένες κηδεμονίες. Και, όπως τόσο όμορφα το ομολογεί και ο περιγράφει η εκλεκτή συγγραφέας: “Σ’ αυτόν τον τόπο (τη Σάμο) που τον πολιορκεί από παντού η θάλασσα, που ξεσπά πάνω του τους θυμούς κι όλες τις καλοσύνες της, που τον παίρνει κοντά της ή τον κρατά στην επιφάνειά της, τον τρέφει και του δίνει προσωρινά ζωή, μπορεί κανείς να δει τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος και ο περίγυρός του”.
Σε άλλο σημείο ακούμε τη συγγραφέα: “Η μελέτη και η ασχολία μου με το κείμενό της «ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ» κράτησε σχεδόν τρία χρόνια και σήμερα είμαι σε θέση να σας παρουσιάσω με χαρά μια μυθιστορία με μπόλικες φουρτούνες και φουρτουνιασμένες ψυχές που γράφτηκε με πολύ συναίσθημα για τον τόπο και την ιστορία του.
Σαμιώτικη πέρα για πέρα. «Αληθινή», μέσα στην ψεύτικη δομή, τις υπερβολές της μυθοπλασίας και κατασκευασμένους, απόλυτα φανταστικούς χαρακτήρες της, σ’ έναν τόπο και σ’ ένα αγαπημένο περιβάλλον ελάχιστα αλλαγμένο! Σε μια αυτάρκη και αυτοδύναμη κοινωνία που τη βίωσα και τη χάρηκα παιδί στη δεκαετία του 1950!”. Και καταλήγει: “Δυστυχώς όμως, χωρίς την τοπική διάλεκτο στους διαλόγους, που ακόμα μιλιέται στο νησί, μα που πολύ θα δυσκόλευε την ανάγνωση του βιβλίου σ’ όσους δεν τη γνωρίζουν. Ας μου το συγχωρήσουν αυτό οι Σαμιώτες…”.
Όπως όμορφα γραμμένο χωρίς πρόβλημα διαλέκτου, εμείς απολαύσαμε γραφίδα, απολαύσαμε περιήγηση, απολαύσαμε τη Σάμο του χθες και του σήμερα με άριστο “ξεναγό” την καταξιωμένη κα Αθηνά Κανιτσάκη, την οποία από καρδίας συγχαίρουμε και για το παρόν βιβλίο και για τη μεγάλη προσφορά της στα Γράμματα με την ευχή να έχει υγεία, μακρότητα ημερών και πολύ γράψιμο.
